Jacek Komuda, DoRzeczy, nr 42, 19-25.10.2020 r.

Tatarzy napadali na Rzeczpospolitą kilkoma trasami, które już w XVI w. zwano „szlakami". Nie były to w żadnym sensie drogi ani trakty, ale po prostu obszary dogodne do szybkiego przemieszczania się ruchliwej jazdy. Przejścia między wododziałami wielkich rzek, górami, błotami i trzęsawiskami, którymi można było wtargnąć niespodziewanie w głąb Korony, a potem zbiec, uprowadzając w koszu tłumy jasyru. Każdy z tych szlaków omijał przeprawy przez rzeki i ich dopływy, aby nie spowalniały krymskich wojowników w pędzie.

Zanim

zamknę oczy –

i wypali się

świeczka –

i przejdę

na drugą stronę

przeistoczenia –

w jasny,

czy ciemny

Cień.

Daj Architekcie –

wejść,

w Rodzinny Dom,

namalowany –

wspomnieniem dziecka.

Niechciany tu.

Niechciany tam.

Zawsze pod wiatr

i deszcz

i sam.

Zanim

zamknę oczy –

daj

Architekcie wejść –

w Rodzinny Dom.

Ten wiersz Br:. Marka B. recytowany był w kwietniu 1996 podczas prac Sz:. L:. Wolność Przywrócona

Opracował: Brat Bruno – Monaco

Wojciech Wybranomtd, DoRzeczy, nr 20, 11-17.05.2020 r.

„Polska nie jest normalnym krajem”, „IPN należałoby zamknąć” i oskarżenia o „nacjonalistyczną ofensywę” - tak prof. Jan Grabowski, autor książki „Dalej jest noc”, reaguje na badania podważające wiarygodność jego opowieści o masowym udziale Polaków w zagładzie Żydów

Jacek Komoda, DoRzeczy, nr 17, 20-26.04.2020 r.

W północno-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie bialskim, leży Studzianka, która w wiekach XVIII i XIX była jedną z bogatszych wsi tatarskich. Na miejscowym, zachowanym cmentarzu muzułmańskim znajduje się nagrobek gen. Józefa Bielaka, dowódcy pułku przedniej straży Wielkiego Księstwa Litewskiego. Był on jednym z wielu polsko-litewskich Tatarów, którzy poświęcili się służbie wojskowej, uczestnikiem licznych bitew i bohaterem wojny polsko-moskiewskiej w 1792 r., za którą otrzymał Virtuti Militari.

Maria Ejzen

Pytasz mnie o rok 1968. Dziwię się, że nic nie wiesz, a potem przypominam sobie, że miałaś wówczas zaledwie 8 lat. Tak, przeżyłam „owego” roku różne straszne historie, ale dziś opowiem ci inną historię.

Leszek Żebrowski. DoRzeczy, nr 22, 25-31.05.2020 r.

Obarczając Polaków z granatowej policji nieudowodnionymi winami i odciążając Niemców, Jan Grabowski wybrał drogę na skróty, głównie umysłowe

„W ludzie żydowskim tkwi zrozumienie dla piękna, poczucie estetyczne, głęboko zakorzenione przez tradycję. Pod grubą powłoką trosk i kłopotów twardego żywota kryje się umiłowanie piękna. W pamięci wyryte są obrazy z Biblii, cytaty mędrców, w duszy odtwarzają się zagadnienia o wszechbycie i nieśmiertelności".

Tak pisali Maksymilian Goldstein i Karol Dresdner, autorzy wydanego w r. 1935 katalogu pt. Kultura i sztuka ludu żydowskiego na ziemiach polskich, którzy jako jedni z pierwszych zwrócili uwagę na piękno wycinanek. Ich słowa są szczególnie trafne w odniesieniu do zrodzonej z impulsu tworzenia, a zarazem z pobożności nietrwałej sztuki, jaką była tradycyjna żydowska wycinanka.

Jonasz i wieloryb

Bóg objawił się Jonaszowi i powiedział:

— Wyjdź na ulice Niniwy i wołaj: Za czterdzieści dni miasto rozsypie się w proch za wasze winy!

I pomyślał Jonasz w głębi duszy: Bóg jest miłosierny i wielkoduszny. Pewnego razu posłał mnie do Jerozolimy, żebym obwieścił jej mieszkańcom, że miasto zostanie zburzone. Uczyniłem tak i kiedy Żydzi pokajali się i odbyli pokutę, wybaczył im i miasto pozostało nietknięte. Nazwali mnie przeto fałszywym prorokiem. Teraz powtórzy się to samo w Niniwie i obce narody zaczną bluźnić przeciwko wysłannikowi Boga. Okrzykną mnie tak samo jak w Jerozolimie fałszywym prorokiem.

Adopcja - akt, którym loża przyjmuje pod opiekę syna wolnomularza zapewniając mu środki na naukę; także akt przyznania zaopatrzenia materialnego wolnomularzom w wieku emerytalnym

Po długich dniach szarości i ciemności ustały deszcze. Niebo się wypogodziło. Błękit zastąpił szarość, a powietrze stało się cieplejsze.

W piątek z rana postanowiłam zaczerpnąć powietrza. Po ostatnich tygodniach, długich dniach i długich bezsennych nocach... Po siedmiu dniach, w ciągu których widziałam mnóstwo ludzi, którzy przyszli mi złożyć kondolencje.