Gdzieś tam, w małym polskim miasteczku mieszkał pewien stary Żyd, wytwórca octu. Pochodził ze starej, od wielu pokoleń zajmującej się handlem winem rodziny, która z biegiem czasu tak zubożała, że z całego jej bogactwa pozostało kilka połamanych beczek, część domu i sporo kwaśnego wina. Nie miał Żyd w tym domu dobrego życia, żona odumarła go kiedy synowie byli jeszcze mali, a kiedy zdążyli dorosnąć, wcieleni zostali do wojska i zginęli potem na polu bitwy jako żołnierze. Mieszkał tedy Żyd sam i zajmował się wyrobem octu. Pięć dni w tygodniu wykonywał swoją pracę aby w piątek napełnić wiadro octem i udać się z nim do miasta. Wiele razy zastanawiał się: po co ja to wszystko robię? Przez pięć dni wyrabiam ocet aby go w mieście sprzedać, po czym wracam do domu i znowu robię ocet, aby znowu go sprzedać. I wszystko to po to, aby podtrzymywać przy życiu moje nieszczęsne ciało. Gdyby żyła żona, gdyby żyły dzieci, starałbym się ich utrzymywać na przyzwoitym poziomie, ale teraz, kiedy zostałem sam, bez żony, bez dzieci, bez żywej duszy obok, czemu pędzę, czemu ganiam?

Szames raju - świetlisty anioł - odblask promiennej łaski Miłościwego Pana - raz do roku wychodzi z raju i ogarnięty niepokojem i troską otwiera okienko w niebie. Wystawia promieniejącą głowę i zwracając się do zachodzącego słońca drżącym głosem zadaje pytanie:

- Słońce, nie wiesz, czasem, co się dzieje z Lejblem Końsko-wolskim?

Słońce nie odpowiada. Nie wie.

Ogarnięty jeszcze większym niepokojem, cofa anioł swoją promienistą głowę. I nie na próżno niepokoi się anioł.

Oto już od kilku dni szumi w niebiosach od przedśmiertnego modlitewnego wołania Lejbla Szma Israel - Słuchaj Izraelu.

W KIJOWIE ZOSTAŁ ODSŁONIĘTY POMNIK UKRAIŃSKIEJ NACJONALISTKI Z OUN OŁENY TELIHI

Kijów, 25 lutego 2017

Na ulicy Ołeny Telihi tuż przy wejściu na teren Babiego Jaru, miejsca rozstrzelania kilkudziesięciu tysięcy Żydów doprowadzonych tam przez ukraińskich policjantów, głównie członków i sympatyków OUN, odsłonięto pomnik aktywistki i propagandzistki OUN(m), Ołeny Telihi.

Księga Agady - Ludowe opowieści, baśnie, legendy, przypowieści, aforyzmy i przysłowia wybrane z Talmudu.

Agada i przypowieść

Jeśli chcesz poznać Stwórcę świata, czytaj agadę. Przez nią zrozumiesz istotę Boga, oby był błogosławiony. Dzięki niej będziesz wiedział, jak postępować i kroczyć Jego drogami.

Nie traktuj lekko przypowieści. Za pomocą małej, groszowej świeczki można czasem znaleźć złotą monetę albo cenną perłę. Za pomocą lekkiej przypowieści czy prostego przykładu można czasem zrozumieć najgłębszą myśl.

Kohelet (Kaznodzieja) był mądry nie tylko dla siebie. Był także nauczycielem narodu. Zaszczepił w nim wiedzę. Wymyślił dla niego wiele przypowieści.

Tora - powiada rabi Nachman - była do czasów króla Salomona labiryntem, czymś w rodzaju pałacu pełnego krętych korytarzy i poplątanych komnat. Jeśli ktoś do niego wszedł, wkrótce zaczynał błądzić. Tracił orientację. Nie wiedział, jak dalej iść i jak wyjść. Przyszedł Salomon i stworzył przypowieść, która stała się jakby nicią przywiązaną do drzwi wejściowych labiryntu, za pomocą której człowiek mógł się posuwać naprzód, zwiedzić wszystkie tajemnicze i poplątane komnaty i bezpiecznie wrócić.

Można też przyrównać Torę z okresu poprzedzającego Salo-mona do gęstego, dziko rosnącego lasu. Przypowieść Salomona posłużyła jako toporek, którym wyrąbano pierwszy krzaczek zagradzający drogę do wejścia i wyjścia z lasu. Rabi Josi porównuje Torę z okresu przedsalomonowego do kosza pełnego przeróżnych drogich owoców. Kosz ten jednak nie ma uszu - uchwytów i dlatego nikt nie może go ruszyć. Przypowieść Salomona stała się jego uchem, dzięki któremu każdy był w stanie unieść i ponieść kosz.

Rabi Chania powiada: Aż do Salomona Tora podobna była do studni z zimną, słodką wodą. Z powodu niezmierzonej głębokości

studni nikt nic mógł sięgnąć po wodę. Aż pewnego dnia znalazł się człowiek, który wziąwszy do ręki jeden sznurek przywiązał go do drugiego, trzeciego i następnych, i uczyniwszy z nich jeden długi sznur przywiązał do niego wiadro, które spuścił w głęboką studnię i czerpał wodę dla wszystkich. Tego dokonał właśnie Salomon swoimi przypowieściami. Przypowieść do przypowieści, przykład do przykładu i głębia Tory zostaje zmierzona do samego dna.

Szybko minęło nam te kilka tygodni od pół-święta Purim Mały. Myśli nasze przepełniały tragiczne wydarzenia w Libii i w Japonii, oraz uroczyste zakończenie sportowej kariery Małysza. Jednak będąc Żydami musimy pamiętać o naszym żydowskim życiu, wyznaczonym nam przez nasz rytualny kalendarz i przez żydowską Tradycję, sięgającą wielu tysiącleci naszych dziejów.

Jak dobrze wiemy judaizm posługuje się kalendarzem księżycowym, opartym na cyklu tzw. kwadr Księżyca. Ten starożytny kalendarz już dawno powszechnie zamienili ludzie na kalendarz tzw. słoneczny – oparty na cyklu kosmicznej wędrówki Ziemi dookoła Słońca. Ten nowy kalendarz jest doskonalszy i łatwiejszy w użyciu. Jednak do celów religijnych Żydzi pozostali przy swoim starym kalendarzu księżycowym, który sprawia różne kłopoty przy wyznaczaniu dat świąt w połączeniu ze współczesnym kalendarzem. W każdym okresie 19-letnim żydowskiego kalendarza występuje 7 razy rok przestępny, który zamiast 12, posiada 13 miesięcy. Tak więc występuje wtedy dodatkowy miesiąc. Nie jest to jakiś zupełnie inny miesiąc, ale jest nim dodatkowo powtórzony miesiąc adar. Ale w miesiącu adar obchodzimy święto Purim, więc wynikł problem, w którym adar'ze mamy go świętować podczas roku przestępnego, gdy mamy do wyboru dwa takie miesiące.

Dnia 8.01.2011 r. dzięki uprzejmości Urzędu Miasta i Ośrodka Dokumentacji Dziejów Częstochowy mogło dojść do spotkania cyklicznego Częstochowskiego Towarzystwa Genealogicznego.

W źródłach żydowskich, jak również na glinianych płytkach bibliotek królewskich zachowało się niewiele informacji o położeniu i warunkach życia Żydów w Babilonie aż do końca II wieku n.e. Skąd dane. a także fakt, ze Żydzi przetrwali do znanych nam czasów jako liczna i samodzielna wspólnota narodowa, świadczą o tym. ze w cesarstwie nowobabilonskim, mimo niewoli, pozwolono im zachować odrębność, wyznawać i praktykować swoja wiarę. Dynastie i władcy zmieniali się, a Żydzi nadal nazywali nowa (z konieczności) ojczyzna Babilonem, choć państwo o tej nazwie dawno przestało istnieć. co więcej, pojęcie Babilonu i diaspory przez całe wieki było dla nich to same, mimo że istniały przecież inne wspólnoty poza macierzystym krajem, na przykład we Włoszech, w Grecji, Afryce Północnej, Egipcie.

W drugiej połowie IV wieku zakończono ostatecznie redakcję i zapisywanie wszystkich komentarzy Miszny, które w ciągu niemal dwóch stuleci przedstawili podczas dysput amoraici pięciu czy sześciu pokoleń w szkołach Tyberiady, Cezarei i Seforis, w prowincji palestyńskiej Cesarstwa Rzymskiego. Dziełu amoraitow, przełożonych uczelni, ich współpracowników i uczniów, podobnie jak niegdyś tannaitom, przyświecał zapewne cel, aby w warunkach materialnych i społeczno-politycznych nie sprzyjających rozwojowi wspólnoty ocalić od zapomnienia Naukę, tradycję ustną - która stanowi swoiste odbicie wydarzeń w ciągu tych dwu stuleci - jak również zapisy tradycji starszej. Zbiór opracowany w ojczystych szkołach, zawierający Misznę i Gemarę, znany jest jako Talmud Jeruszalmi, czyli Talmud Jerozolimski. Nazywano go także Talmudem Ziemi Izraela albo Talmudem Palestyńskim, a obok innych zachowała się nazwa Talmud Synów Zachodu (Talmud dawnej maarawa), której używali mieszkańcy Babilonu. Mimo znacznego wpływu, jaki miał Talmud Jerozolimski na amoraitów babilońskich i ich szkoły - w życiu i historii Żydów na całym świecie nigdy nie odegrał on takiej roli, jaką spełnić miał Talmud Babilloński.

Kto chce opanować Torę, winien: znać swe miejsce, być zadowolonym ze swego losu, powściągać słowa, nie pochlebiać samemu sobie, być kochanym, miłować Boga i ludzi, chętnie spełniać dobre uczynki, kochać prawość, lubić pouczanie, stronić od zaszczytów, nie chełpić się swą uczonością, nie cieszyć się z wydanego sądu, pomagać bliźniemu w dźwiganiu jarzma, sądzić go według miary zasług, sprowadzić na drogę prawdy i pokoju, oddać się sercem nauce, stosownie pytać i odpowiadać, uważnie słuchać i przekazywać, uczyć się, aby nauczać i stosować wiedzę w praktyce, przyczyniać się do mądrości swego nauczyciela, ugruntować jego wykłady, podawać imię autora wypowiedzi; z tego płynie nauka: kto przytaczając czyjeś słowo podaje imię jego autora, ten przynosi światu zbawienie, gdyż jest napisane: "I powiedziała Estera do króla w imieniu Mordechaja".