Główny szlak handlowy w Europie w IX-X w. prowadził z arabskiej Hiszpanii przez Francję i Niemcy, następnie przez Czechy (Pragę) lub Dolny Śląsk (Wrocław), dalej przez Małopolskę (Kraków) na Ruś i aż do państwa Chazarów, położonego na stepach między Morzami Czarnym i Kaspijskim. Wśród wędrujących tym szlakiem kupców byli Żydzi, pochodzący przede wszystkim z pod- bitego przez Arabów Półwyspu Pirenejskiego. Należał do nich Ibrahim ibn Jakub, który dotarł co prawda tylko do Pragi czeskiej, ale na podstawie zebranych tam informacji sporządził opis państwa Mieszka I.

Port gdański, położony u ujścia rzeki Wisły do Bałtyku, rozpoczął swą pracę około połowy IX wieku. Potwierdzają to liczne badania archeologiczne, prowadzone na terenie Gdańska i jego najbliższej okolicy, a także najstarsze dokumenty rękopiśmienne. W wiekach X-XI docierały już do miasta towary z Rusi Kijowskiej, Czech, Słowacji, Węgier, Niemiec i Francji oraz z Anglii i państw Skandynawskich. Poprzez Ruś Kijowską utrzymywał Gdańsk także kontakty z Bliskim Wschodem i Bizancjum. Niewykluczone, że tymi samymi drogami docierali do portu i kupcy żydowscy. Wiadomo bowiem, że na przełomie lat 965/966 przebywał w pobliżu Gdańska znany podróżnik Ibrahim ibn Jakub. Brak jednak jakichkolwiek danych o tym, by Żydzi osiedlali się w tym mieście na stałe.

Doktor Ewa Kurek - znana ze swego nonkonformizmu badaczkę stosunków polsko-żydowskich, autorkę takich prac, jak: Dzieci żydowskie w klasztorach; Żydzi, Polacy czy po prostu ludzie; Poza granicą solidarności. Stosunki polsko-żydowskie 1939-1945; Polacy i Żydzi - problemy z historią czy wreszcie Jedwabne anatomia kłamstwa. Dodajmy, że dr Kurek jest również pionierką badań nad żołnierzami wyklętymi - i to zanim zaczęto używać tego terminu. By pisać w połowie lat 90. o „zaporczykach”, wydobywając oddział mjr. Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora” z mroków zapomnienia, trzeba było wykazać się mocnym kręgosłupem.

dr Ewa Kurek, Warszawska Gazeta, nr 16/566, 20-26.04.2018 r.

W minionym tygodniu w polsko-izraelsko-amerykańskim świecie rozpętała się burza w szklance wody wokół przyznanej, a następnie odebranej mi nagrody polsko-żydowskiej organizacji z Nowego Jorku noszącej imię żołnierza AK, emisariusza rządu londyńskiego prof. Jana Karskiego. Nagrodę przyznali mi Polacy wchodzący w skład tej organizacji, a wręczeniu jej sprzeciwiła się grupa Żydów oraz rząd polski, prawdopodobnie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Krążą też plotki, że w sprawę wmieszany był nawet sam premier, który decyzje podjął na prośbę rabina Michaela Schudricha.

Tomasz Pernak, Warszawska Gazeta, nr 16/566, 20-26.04.2018 r.

Izrael ma potężny problem geopolityczny - Izrael przestał być zwyczajnie potrzebny, a staje się kłopotliwy. Problem polega na tym, że świat potrafi się zmienić, w Waszyngtonie nie rządzi już gang Clintonów, a Saudowie płacą, zamiast żądać zapłaty. Elity izraelskie mają dziedziczny nawyk dezercji w obliczu niebezpieczeństwa i zostawiania rodaków na pastwę losu i wroga. Jeśli zaczynać życie na nowo, to czemu nie w bezpiecznej Europie Środkowej? A jeśli zaczynać, to wypadałoby znów z jakimś funduszem. To znaczy - z parasolką, żeby się na głowę nie lało.

Izabela Brodacka-Falzmann, Warszawska Gazeta, nr 16/566, 20-26.04.2018 r.

Nie istnieje narodowa wersja historii, czyli wersja wyznawana przez wszystkich bez wyjątku członków pewnej nacji. Jaka zresztą miałaby być żydowska prawda o Holokauście? Czy byłaby to prawda o instytucjonalnej maszynie śmierci, której trybikami - jak poświadcza Emanuel Ringelblum - byli sami Żydzi? Albo prawda o negocjacjach dotyczących losów Żydów z Europy Wschodniej? A może historia instytucjonalnego wyduszania z Żydów pieniędzy i kosztowności, czego przykładem są dzieje rodu Rothschildów?

Rozmowa „Warszawskiej Gazety" z rabinem Aaronem Cohenem, „Warszawska Gazeta”, nr 14(564), 6-12.04.2018 r.

Nie wińcie Żydów i judaizmu za występki syjonistów. To zupełnie dwa różne obozy. Ostatecznie syjonizm nie przetrwa. Jesteśmy tego pewni. Nie przetrwa. Ile zajmie to czasu, by upadł, tego nie wiemy. Oby jak najszybciej. Oby stało się to bez rozlewu krwi.

Jeśli Polska chce całkowicie zabronić w mediach określenia „polskie obozy śmierci" ma do tego pełne prawo. Nie powinno być przeciwko temu żadnego sprzeciwu. A ludzie spoza kraju nie mają prawa krytykować tego w żaden sposób. Kraje mają prawo robić, co chcą, w zasięgu swych granic. Nikomu to nie szkodzi, jedynie najwyraźniej psuje to szyki syjonistom, na to wygląda, aby wyciągnąć więcej pieniędzy od Niemiec, a może nawet od Polski za nazistowskie obozy. Naszym zdaniem oczywiście jest to całkowicie niewłaściwe.

Stanisław Srokowski, „Warszawska Gazeta”, nr 14(564), 6-12.04.2018 r.

Prośba do Czytelników „Warszawskiej Gazety" by odpowiedzieli na ten apel czynnie na swojej ziemi. Twórzmy lokalne struktury Obrony Polski.

Być może Czytelnicy moich felietonów pamiętają te teksty, w których nieustannie przypominałem, jakie są największe zagrożenia dla Polski.

I zwykle nie mówiłem o jednym czy drugi konflikcie, nie analizowałem jednostkowych przypadków, choć i im się przyglądałem z uwagą, ale zajmowałem się problemami generalnymi, z których później wynikały pomniejsze, choć i te pomniejsze także wyglądały na wielkie i poważne. Ale były od nich jeszcze większe i poważniejsze. Naturalnie, że krytykowałem niektóre decyzje dotyczące wewnętrznej czy zagranicznej polityki polskiej. Nie zgadzałem się na bezmyślne popieranie faszyzującej Ukrainy, kiedy nie braliśmy pod uwagę naszych rodzimych interesów.

Autor impresji fotograficznej Samuel Baranowski z asystentem JB.

Szymon Zajczyk, historyk architektury i znakomity fotografik, którego nieocenioną zasługą było w okresie międzywojennym gromadzenie materiałów i podjęcie systematycznych badań nad polską architekturą bóżnic, w swoim artykule z r. 1933 o bożnicach barokowych napisał: „Materiał zabytkowy Polski w tej dziedzinie jest w porównaniu z Europą Zachodnią i Środkową niezwykle obfity i interesujący. Posiada on tę zasadniczą właściwość, iż dostarcza nam zespołu bez mała bez luk w czasie. Od późnego średniowiecza do czasów najnowszych możemy w Polsce prześledzić rozwój typu bóżnicy. Inaczej w pozostałej Europie, gdzie bóżnice zachowały się tylko z pewnych epok i tylko w pewnych krajach”. Stan ten zmieniła radykalnie II wojna światowa. Tragiczny los Żydów polskich podzieliły bóżnice. Znaczna ich liczba znalazła się poza obecnymi granicami PRL — nie o wszystkich wiemy, czy istnieją i w jakim są stanie. Z pomiędzy tych, które znajdowały się w naszych obecnych granicach zostały spalone lub rozebrane wszystkie drewniane, zniszczeniu uległa też większość murowanych. Zabrakło im wiernych i opieki. Pozostały ruiny lub przebudowane zmieniły swoje przeznaczenie, niewiele też bóżnic odzyskało w pełni pierwotny kształt, tylko Remu w Krakowie oraz parę pochodzących z końca XIX i pocz. XX w. pełni nadal swą funkcję, a dwie—Bóżnica Stara w Krakowie i tykocińska — stały się muzeami sztuki żydowskiej.