Zygmunt Wyżykowski 1905-1977 Żołnierz Wyklęty, Niezłomny. Twórca harcerstwa i skautingu po 1918 roku. Do 1939 roku oficer kontrwywiadu, oddz. II. Po 1939 r. referat policyjny w wydziale bezpieczeństwa i kontrwywiadu Oddziału II KG AK, KEDYW AK - LIKWIDACJA, EGZEKUCJA. Rok 1954 - złożenie broni.
	Józef Wyżykowski 1902 - 1990 brat Zygmunta, działacz harcerski, żołnierz wojny 1920, żołnierz Armii Krajowej, Szarych Szeregów, konspiracyjny komendant Hufca Częstochowa, pseudonim "Ziuta", Szwadrony Bojowe i Szwadrony Śmierci Szarych Szeregów Polska
	Regina Baranowska z domu Wyżykowska, córka Zygmunta 1934-2005
	Janusz Baranowski syn Reginy W tle pomnik Marszałka Piłsudskiego.Od 80 lat zbierałem z rzemieślnikami Częstochowy pieniądze na budowę. Represje komunistyczne. Lata 90 te sprzeciw komunistów i kościoła. Propozycja lokalizacji "Parkitka" koło szpitala i z boku "Delicji". Przeforsowałem lokalizację Biegańskiego przed oknami mojego Taty. Pomnik odsłaniali komuchy razem z bisk. Nowakiem.
	W miejscu gdzie w obrazie "muralu" znajduje się litera "U" było mieszkanie Zygmunta Wyżykowskiego gdzie odszedł na Ostatnią Wartę. "Mural" oddaje grozę w postaci Żołnierza Wyklętego i Niezłomnego.

BÓG, HONOR, OJCZYZNA

Tego dnia w masmediach wypowiadają się wszyscy od Prezydenta, Premiera, Ministrów, Profesorów, Historyków, Dziennikarzy. Wszyscy mówią o Żołnierzach Wyklętych. Cały dzień przed telewizorami, radiami oglądam przepiękne wiece z udziałem Żołnierzy, Harcerzy, Kombatantów i Młodzieży, w najzacniejszych, reprezentacyjnych miejscach Mojej Ukochanej Wolnej Polski.

Dla Żydów starszej generacji, wywodzących się z małych miasteczek początki nauki w chederze kojarzą się z dużą izbą, rzadko kiedy wietrzoną, pełną kuchennych zapachów i krzątaniny rebecyn (żony rebego). W izbie po zabłoconej podłodze raczkowały małe dzieci gospodarzy domu, a blisko okna stał długi stół i przy nim dwie ławy, z gęsto — głowa przy głowie — wokół melameda siedzącą dziatwą. O takim chederze w Tyszowcach opowiadał Jechiel Stern pedagog i etnograf: Kiedy chłopczyk miał trzy lata wówczas ojciec i matka opatulali go w ojcowski tałes i zanosili do chederu. Przed wryjściem z domu matka ubierała mu na koszulkę arba kanfot, czyli tzw. mały tałes popularnie zwany cyces. Arba kanfot były symbolem pełnego podporządkowania się nakazom Tory. Pobożny Żyd nosił je do końca życia.

Wysupłanego z ojcowskiego tałesa chłopczyka, nazywać go będziemy Dawidkiem, a gdy dorośnie Dawidem — sadzano przed rebem, a ten pokazywał dziecku litery: szin, dalet, jud, alef, mem, taw. Potem łączył je w słowa Szadaj emet (Wszechmocny jest prawdą). Imienia Boga nie było wolno wymawiać, mówiono w miejsce imienia jeden z boskich przymiotników. Dawidek powtórzył za rebem i w ten sposób zaczęła się jego chederowa edukacja.

Pirkei awot — czyli sentencje, albo jak kto woli Pouczenia Ojców, stanowią jeden z traktatów Miszny — podstawowej części Talmudu. Zebrane zostały przez Rabbi Jehudę Ha-Nasi (księcia-rabina). Należą do gnomologicznej literatury Żydów. Zajmują w niej drugie co do ważności miejsce po „Przypowieściach Salomona”. Mędrcy żydowscy na przełomie siedmiu wieków (od IV wieku p.n.e. do III wieku naszej ery) sformułowali w nich swoje poglądy filozoficzne i doświadczenia Życiowe. Zajęli wyraźne stanowisko w sprawach moralności, etyki i postępowania człowieka w codziennym życiu. Swoje wypowiedzi wygłosili w sposób zwięzły, jasny, aforystyczny.

Z nich czytelnik dowie się, że najpotężniejszą siłą w świecie jest nauka, wiedza, inteligencja. Jest to siła, przed którą gaśnie wszelka moc władzy świeckiej. Najtrwalszym fundamentem, na którym trzyma się świat jest sprawiedliwość. Najpiękniejszą ozdobą człowieka jest dobroczynność. Sama nauka bez cnót obywatelskich może być niszczącą bronią w rękach złoczyńców. Prawda i pokój, to najwyższy cel Boga i ludzi.

Sentencje zawarte w Pirkei awot czytają Żydzi w każdą sobotę po uroczystym o biedzie. Tu prezentowane tłumaczenie zawiera układ Z machzorów, cechujący się preambułą i dodatkowymi wypowiedziami, których brak w wydaniach krytycznych Miszny.

Wszyscy Izraelici mają zapewniony udział w życiu wiecznym (pozagrobowym) albowiem tak jest powiedziane:

A wszystek lud Twój jest sprawiedliwy i będzie miał swoją działkę w życiu wiecznym. On jest latoroślą przeze mnie zaszczepioną. On — dzieło moich rąk, ku chwale mojej. (Izajasz 60.21).

Waldemar Łysiak, doRzeczy, nr 10/263, 5-11.03.2018 r.

Musząc żyt obok Niemców, męczę się i żyję,
Lecz nienawiść do tyła rozkrzewia się w duszy,
Kiedy jestem przy Niemcach, tak mi serce bije,
Że mi się kiedyś w piersiach od wzgardy rozkruszy

Juliusz Słowacki

Pokqd ziemi, pokąd słońca,
Lach nie będzie Niemcu bratem

Teofil Lenartowicz

Pierwiej w księżycu na tronie zasiędzie,
Nim Niemiec Polakowi przyjacielem będzie

Aleksander Fredro

Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz

Maria Konopnicka

A Niemcy tymczasem po cichutku, spokojnie
i systematycznie swoje robią

Wacław Berent

Salonowy kombinator o celebryckim już statusie, reklamujący się jako filozof Jan Hartman, umieścił na swym wojowniczo politpoprawnym blogu frazę: „Przepraszam Niemców za PiS". To nic zaskakującego, filogermańskich „Prusaków" jest w Salonie, czyli w opozycji, co niemiara. Skąd ta nazwa? Otóż „Stronnictwem Pruskim" rodzimi „narodowcy" zwą już od dawna Tusko- wą Platformę Obywatelską, nawiązując do łaszenia się platformersów u stóp Merkelowego Berlina, jak również do XVIII-wiecznej antypolskiej perfidii Prus. Król Fryderyk II zwany Wielkim był pomysłodawcą i motorem pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a jego koronowani następcy działali identycznie antypolsko. Mieli przy tym wsparcie ideologiczne ze strony oświeceniowych niemieckich filozofów. Exemplum Christoph Bernard Joseph Schucking, który w swych „Adresowanych do Przyjaciela rozmyślaniach Kosmopolity na temat rewolty polskiej” („Pensees d'un Cosmophilite a un Ami sur la revolution de Pologne", Munster 1773 (Przywołuję tę akurat broszurę, gdyż jest ona niezwykle rzadka. Nie znali jej ani historycy przedwojenni [Stanisław Kot, „Rzeczpospolita Polska w literaturze politycznej Zachodu", 1919), ani powojenni (Wacław Zawadzki, „Polska Stanisławowska w oczach cudzoziemców”, 1963; Jan Gintel, „Cudzoziemcy o Polsce", 1971).) wazeliniarsko pisze do Fiydeiyka II jako „filozof" do „filozofa", przedkładając adresatowi swą entuzjastyczną opinię na temat słuszności rozbioru Polski (1772) dokonanego z inicjatywy Berlina. Zrewoltowaną (Konfederacja Barska 1768-1772) Polskę prezentuje jako „Rzeczpospolitą despotyzmu i anarchii" która przez swą „nazbyt nieposkromioną suwerenność" (sic! — „l'independence de plus indompte") stanowiła „ciągłą groźbę dla swych sąsiadów", więc trzeba było zapobiec tej groźbie rozbiorem.

MAARIW — popularna nazwa modlitwy ARAWIT.

MACA — „placek, opłatek, niekwaszony chleb” pieczony tylko ze specjalnie przygotowanej mąki i wystudzonej wody, bez dodatku soli. Ciasto na macę należy miesić bez przerwy i szybko piec, aby nie miało żadnej możliwości fermentacji. Zazwyczaj uważa się, że cała czynność nie powinna trwać dłużej niż 18 minut. Nakaz religijnego spożywania macy obowiązuje w czasie święta PESACH, zwanego też chag ha-macot — świętem mac, lub świętem Przaśników.

Konrad Kołodziejski, Sieci, nr 10/275, 5-11.03.2018 r.

Jeśli chcemy odpowiedzieć sobie napytania, dlaczego skala antypolskich nastrojów w Izraelu jest dziś tak duża i dlaczego Polacy uznawani są tam dość powszechnie za współsprawców Holokaustu, powinniśmy szukać odpowiedzi w izraelskim systemie edukacyjnym. Jego kulminacją są wycieczki organizowane do Polski, podczas których młodzież poddawana jest silnej emocjonalnej presji

Najstarszym przekazem, świadczącym o stałym pobycie Żydów na ziemiach polskich (wcześniejsze relacje dotyczyły tylko przejezdnych kupców), jest zapis znajdujący się w kronice czeskiej Kosmasa. Wspomniano w nim, że w roku 1097/8 pod wpływem wrogich nastrojów wzbudzonych wśród ludności chrześcijańskiej przez krzyżowców, udała się do Polski grupa Żydów wygnanych z Pragi. Nie posiadamy jednakże informacji o miejscu ich osiedlenia.

1.

Dla wielu ludów księżyc ze swoimi regularnymi fazami był najwygodniejszym i najpewniejszym kalendarzem. Żywe jeszcze w języku polskim znaczenie słowa miesiąc na oznaczenie księżyca („Już miesiąc zeszedł, psy się uśpiły” — pisze Karpiński) świadczy o tym, że i Słowianom nasz satelita służył do celów kalendarzowych. Babilonia miała zawodowych oglądaczy nieba, którzy bardzo dokładnie określali pojawienie się „nowego księżyca”. U starożytnych Izraelitów funkcję obserwatorów księżyca powierzono całemu ludowi. Każdy, kto dostrzegł narodziny nowego księżyca czyli pierwszy sierp księżycowy po nowiu, miał obowiązek biec z tą wiadomością do starszyzny. Dwóch wiarygodnych świadków wystarczało do uświęcenia nowego księżyca i ogłoszenia nowego miesiąca.

U Żydów aszkenazyjskich w Europie Wschodniej uświęcanie (witanie) księżyca stało się zwyczajem ludowym. W bezchmurny wieczór podczas pełni księżyca wychodzono na place. — Szułem ałejchem! Szułem ałejchem! Szułem ałejchem! — wołali jedni — Ałejchem szułem! Ałejchem szułem! Ałejchem szułem! — odpowiadali drudzy.

Mówią o tym częściowo nazwy traktatów Miszny. Mówiliśmy o dwóch warstwach halachy i agady przewijających się przez wszystkie karty dzieła. Nie sposób wymienić w niniejszym wszystkich problemów analizowanych, rozważanych lub tylko wzmiankowanych. Można bez przesady powiedzieć, że dzieło nie omija żadnych problemów nurtujących człowieka — Żyda epoki między VI wiekiem p.n.e. a V wiekiem n.e.

Z tej mnogości i różnorodności spraw wybieramy cztery problemy, które pragniemy rozważyć i ukazać szczegółowiej. Są to: Bóg i sprawy Boskie, osobowość Mędrców twórców Talmudu, stosunek do pracy i stosunek do władzy ziemskiej.

ADMOR — termin utworzony z początkowych liter liebr. wyrażenia „adonenu morenu we-rabbenu” tzn. „nasz pan, nauczyciel i mistrz”, używany gł. przez chasydów w stosunku do cadyków.

ADONAJ — „mój Pan”, meto nim tradycyjnie przy czytaniu Biblii zastępujący imię Boga JHWH (tzw. tetragrammaton), nie wymawiane już od czasów Septuaginty. Z podstawienia samogłosek słowa Adonaj do słowa JHWH powstała niewłaściwa wymowa imienia boskiego Jehowa. Z czasem również termin Adonaj uznano za święty i zaczęto go zastępować innymi: ha-Szem — imię (Boga) lub sztuczną kombinacją Adoszem, Szaddaj — Wszechmocny, ha-Makom — miejsce (obecności boskiej), ha-Gewura — moc, potęga, ha-Kadosz baruch hu — święty, niech będzie błogosławiony.