Tomasz Pernak, Warszawska Gazeta, nr 16/566, 20-26.04.2018 r.

Izrael ma potężny problem geopolityczny - Izrael przestał być zwyczajnie potrzebny, a staje się kłopotliwy. Problem polega na tym, że świat potrafi się zmienić, w Waszyngtonie nie rządzi już gang Clintonów, a Saudowie płacą, zamiast żądać zapłaty. Elity izraelskie mają dziedziczny nawyk dezercji w obliczu niebezpieczeństwa i zostawiania rodaków na pastwę losu i wroga. Jeśli zaczynać życie na nowo, to czemu nie w bezpiecznej Europie Środkowej? A jeśli zaczynać, to wypadałoby znów z jakimś funduszem. To znaczy - z parasolką, żeby się na głowę nie lało.

Izabela Brodacka-Falzmann, Warszawska Gazeta, nr 16/566, 20-26.04.2018 r.

Nie istnieje narodowa wersja historii, czyli wersja wyznawana przez wszystkich bez wyjątku członków pewnej nacji. Jaka zresztą miałaby być żydowska prawda o Holokauście? Czy byłaby to prawda o instytucjonalnej maszynie śmierci, której trybikami - jak poświadcza Emanuel Ringelblum - byli sami Żydzi? Albo prawda o negocjacjach dotyczących losów Żydów z Europy Wschodniej? A może historia instytucjonalnego wyduszania z Żydów pieniędzy i kosztowności, czego przykładem są dzieje rodu Rothschildów?

Rozmowa „Warszawskiej Gazety" z rabinem Aaronem Cohenem, „Warszawska Gazeta”, nr 14(564), 6-12.04.2018 r.

Nie wińcie Żydów i judaizmu za występki syjonistów. To zupełnie dwa różne obozy. Ostatecznie syjonizm nie przetrwa. Jesteśmy tego pewni. Nie przetrwa. Ile zajmie to czasu, by upadł, tego nie wiemy. Oby jak najszybciej. Oby stało się to bez rozlewu krwi.

Jeśli Polska chce całkowicie zabronić w mediach określenia „polskie obozy śmierci" ma do tego pełne prawo. Nie powinno być przeciwko temu żadnego sprzeciwu. A ludzie spoza kraju nie mają prawa krytykować tego w żaden sposób. Kraje mają prawo robić, co chcą, w zasięgu swych granic. Nikomu to nie szkodzi, jedynie najwyraźniej psuje to szyki syjonistom, na to wygląda, aby wyciągnąć więcej pieniędzy od Niemiec, a może nawet od Polski za nazistowskie obozy. Naszym zdaniem oczywiście jest to całkowicie niewłaściwe.

Stanisław Srokowski, „Warszawska Gazeta”, nr 14(564), 6-12.04.2018 r.

Prośba do Czytelników „Warszawskiej Gazety" by odpowiedzieli na ten apel czynnie na swojej ziemi. Twórzmy lokalne struktury Obrony Polski.

Być może Czytelnicy moich felietonów pamiętają te teksty, w których nieustannie przypominałem, jakie są największe zagrożenia dla Polski.

I zwykle nie mówiłem o jednym czy drugi konflikcie, nie analizowałem jednostkowych przypadków, choć i im się przyglądałem z uwagą, ale zajmowałem się problemami generalnymi, z których później wynikały pomniejsze, choć i te pomniejsze także wyglądały na wielkie i poważne. Ale były od nich jeszcze większe i poważniejsze. Naturalnie, że krytykowałem niektóre decyzje dotyczące wewnętrznej czy zagranicznej polityki polskiej. Nie zgadzałem się na bezmyślne popieranie faszyzującej Ukrainy, kiedy nie braliśmy pod uwagę naszych rodzimych interesów.

Autor impresji fotograficznej Samuel Baranowski z asystentem JB.

Szymon Zajczyk, historyk architektury i znakomity fotografik, którego nieocenioną zasługą było w okresie międzywojennym gromadzenie materiałów i podjęcie systematycznych badań nad polską architekturą bóżnic, w swoim artykule z r. 1933 o bożnicach barokowych napisał: „Materiał zabytkowy Polski w tej dziedzinie jest w porównaniu z Europą Zachodnią i Środkową niezwykle obfity i interesujący. Posiada on tę zasadniczą właściwość, iż dostarcza nam zespołu bez mała bez luk w czasie. Od późnego średniowiecza do czasów najnowszych możemy w Polsce prześledzić rozwój typu bóżnicy. Inaczej w pozostałej Europie, gdzie bóżnice zachowały się tylko z pewnych epok i tylko w pewnych krajach”. Stan ten zmieniła radykalnie II wojna światowa. Tragiczny los Żydów polskich podzieliły bóżnice. Znaczna ich liczba znalazła się poza obecnymi granicami PRL — nie o wszystkich wiemy, czy istnieją i w jakim są stanie. Z pomiędzy tych, które znajdowały się w naszych obecnych granicach zostały spalone lub rozebrane wszystkie drewniane, zniszczeniu uległa też większość murowanych. Zabrakło im wiernych i opieki. Pozostały ruiny lub przebudowane zmieniły swoje przeznaczenie, niewiele też bóżnic odzyskało w pełni pierwotny kształt, tylko Remu w Krakowie oraz parę pochodzących z końca XIX i pocz. XX w. pełni nadal swą funkcję, a dwie—Bóżnica Stara w Krakowie i tykocińska — stały się muzeami sztuki żydowskiej.

Waldemar Łysiak, „DoRzeczy”, Nr 13/266, 16.03 – 2.04.2018

Mickiewicz w „Panu Tadeuszu”: „Byle nie szpieg rzgdowy...”

Zbliżamy się do 30. rocznicy zrzucenia z rąk i nóg Polski pęt komunizmu. W miarę upływu lat przybywa dokumentów i świadectw, dzięki którym coraz większa liczba patriotów (również akademickich historyków) przestaje wierzyć, że udanej rewolty dokonała spontaniczna „Solidarność”. Wzmacnia się przekonanie, iż zaklepana Magdalenkowymi toastami „transformacja” systemu była rodzimą pieriestrojkową prowokacją bezpieki, ukierunkowaną na geszeft: my [„służby” i nomenklatura partyjna) oddajemy wam władzę polityczną, a wy (KOR i wszelka inna „opozycja koncesjonowana”) oddajecie nam cały majątek tego kraju, byśmy się mogli „uwłaszczyć” i tym samym dalej trzymać ster. Jeden z nielicznych autentycznych herosów wierchuszki „solidarnościowej”, Andrzej Gwiazda, mówi o tym wprost: „ — To wszystko była robota służb. Między bajki należy włożyć legendę, że to «Solidarność» obaliła komunizm. Komunizm, czyli partię, obaliło jej zbrojne ramię, czyli służby specjalne” (2015).

Sebastian Reńca, „DoRzeczy”, Nr 13/266, 16.03 – 2.04.2018

Waldemar Łysiak debiutował w 1974 r. napoleońską powieścią „Kolebka’ Miał wtedy 30 lat. Od tamtego czasu napisał 60 książek, są to powieści, zbiory esejów, opowiadania, przedruki tekstów prasowych. Każda z tych kilkudziesięciu książek jest wyjątkowa

Pamiętam, jakby przez sen. W domu naszym kręcił się, jakiś mały, chudy Żyd o szpiczastej bródce. Często podchodził do mnie, obejmował i całował. Pamiętam również, że w jakiś czas później tenże mały Żyd leżał w łóżku. Był chory. Wzdychał, stękał i jęczał. Matka z rozpaczy bije głową o ścianę.

Inicjatywa budowy monumentu pn. „Lasek Katyński” na placu katyńskim i na bazie dębów pamięci ofiar katyńskich powstał ze Wściekłości na kolejne wdeptywanie w ziemię pamięci o bohaterach.

Częstochowski „Lasek Dębowy” ku czci pomordowanych w Katyniu, Miednoje, Charkowie i na koniec w Smoleńsku powstał z inicjatywy Kościoła Katolickiego, Urzędu Miasta i organizacji pozarządowych, na czele ze Szkołą Samochodową. Po zmianie dyrekcji szkoły i władz miasta inicjatywa poszła w zapomnienie. Może i dobrze?