„Praojcom na chwałę”, „Braciom na otuchę”, taki napis widnieje na cokole Pomnika Grunwaldzkiego, ufundowanego Narodowi przez Jana Ignacego Paderewskiego, w 500-letnią rocznicę naszego zwycięstwa. Pomnik został postawiony w czasie gdy Ojczyzna nasza była jeszcze pod zaborami, stąd zasadność drugiego członu dedykacji; „Braciom na otuchę”. Obecnie, obchodzimy 600-lecie bitwy; w wolnej Polsce i w jakże zmienionych warunkach społecznych, politycznych czy cywilizacyjnych. Upłynęło 100 lat, a ile się zmieniło. Do rzeczy.

Maria Szyszkowska, Wolnomularz Polski, nr 23-24, sierpień/wrzesień 1998 r.

GODNOŚCI I CIERPIENIU

Potrzeba poznawania świata dochodzi do głosu w życiu każdego. Już w dzieciństwie powtarzamy pytania „co to jest?”, pełne ciekawości, oczekując odpowiedzi prawdziwych. Potem narastają pytania „dlaczego?”, zmuszające niejednego do ślęczenia w bibliotekach czy laboratoriach. Bywa też niestety często, że ciekawość zostaje z biegiem lat zawężona do kręgu zaspokajania potrzeb doraźnych. I wtedy pytania dociekliwe zaczyna się zadawać jakby od święta. (...)

Waldemar Łysiak, DoRzeczy, nr 12, 18-24.03.2019 r

Cytat: „— Polacy wysysają antysemityzm z mlekiem swoich matek”. Te twarde słowa, wypowiedziane publicznie 18 lutego przez izraelskiego ministra spraw zagranicznych Israela Katza, spowodowały u polskich elit politycznych ciężki Katzenjammer (nomen omen), gdyż elity te zrozumiały, że nasze praktykowane od lat włazidupstwo wobec państwa żydowskiego, całe to żenujące wazeliniarskie łaszenie się, kicanie, ustępowanie, kompromisowanie/kompromitowanie itp. (również urządzanie w Izraelu posiedzeń Grupy Wyszehradzkiej lub zgromadzeń polskich — czy planowane były obrady polskiego rządu bądź Sejmu w Tel Awiwie?...) zdało się „psu na budę", jak mówi porzekadło. Było to piętnowane i za rządów PO PSL, i za rządów PiS, czasami w sposób skrajny, ustami takich ekstremistów jak reżyser Grzegorz Braun, bądź jak czołowy polski maso- nolog, dr Stanisław Krajewski, według którego (vide kwartalnik „Opcja na Prawo” nr 1/2018) PiS-em kręci kabalistyczno-satanistyczna szajka Chabad-Lubawicz (masoneria czysto żydowska), zaś premier Mateusz Morawiecki potulnie wypełnia rozkazy wpływowego międzynarodowego manipulatora Lejba Fogelmana („Pan Morawiecki słucha Fogelmana, a Polski rząd sprzymierzył się z Chabad-Lubawicz”, itd.). To oczywiście bzdury klasyfikujące do Tworek wszystkich tych „nacjonalistów ” rodzimych, którzy takie pierdoły wyznają i kolportują jako prawdę objawioną, jednak społeczeństwo pamięta świeże jeszcze piruety umizgowe naszych władz kiedy wybuchła afera z „ nowelizacją nowelizacji” ustawy o IPN, czyli jakże bolesne przeczołganie Polski za sprawą furii i nacisków światowego żydostwa.

DYWAGACJE O KARZE ŚMIERCI BĘDĄCEJ PONOWNIE NA TAPECIE WSKUTEK ZASZTYLETOWANIA PREZYDENTA GDAŃSKA

Waldemar Łysiak, DoRzeczy, nr 11, 11-17.03.2019 r

Jan Kochanowski: „Słusznie się zły człowiek śmierci boi...”

Bolesław Prus: „Kara następująca po zbrodni uczy innych, że tego spełniać nie wolno”.

Cyprian Kamil Norwid: „Śmierci kara Wyrzucaną jest z użycia jak pogan ofiara”

Styczniowy mord nożowniczy w Gdańsku ostro zatrząsł rodzimą sceną polityczną i rewitalizował medialnie (który to już raz?) problem „kary głównej". Jan Piński (szef „Bez Cenzury”): „Brutalne zamordowanie na oczach całej Polski prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza przywróciło temat powrotu kary śmierci. Jest o czym rozmawiać..." (2019). Istotnie jest, choć rozmawiać można również o ciekawostce takiej jak fakt, że po zasztyletowaniu Adamowicza (przez psychopatę-socjopatę/kryminalistę-recydywistę) głosy sugerujące przywrócenie kary śmierci rozległy się ze strony Salonu, a to przecież nikt inny, tylko dyszący żądzą humanizmu/humanitaryzmu Salon priwiśliński, małpując swych zachodnich komilitonów, zniósł 22 lata temu (1997) karę śmierci nad Wisłą. Większość społeczeństwa polskiego jest tej decyzji przeciwna do dziś. Zwolennicy powrotu „kary głównej" uważają będący pepinierą jej zniesienia humanitaryzm za zbyt wąskotorowy/jednokierunkowy, gdyż obejmujący wyłącznie zbrodniarzy (często zwyrodnialców), a lekceważący prawa ofiar, ich ból oraz krzywdę, ich tragiczny los. Nie ma wątpliwości, że temat „poena capitis redivivus" alias „death penalty come-back” będzie niczym bumerang wracał jeszcze wiele razy (właśnie wrócił też w Sri Lance, gdzie karę śmierci tego roku reaktywowano, oraz we Francji, bo pewna frakcja ruchu „żółtych kamizelek" zażądała reaktywowania „la peine capitale" alias „la peine de mort", lecz prezydent Macron te żądania odrzucił).

Krzysztof Masłoń, DoRzeczy, nr 10, 4-10.03.2019 r.

Nowe wydanie „Utworów wybranych" autora „Mistrza i Małgorzaty” skłania do refleksji nad tym, dlaczego przeżył trudne lata stalinizmu. A także jaki był jego stosunek do Polaków czy Ukraińców

Witold Liliental, Angora, nr 10, 10.03.2019 r.

Kiedy w lecie 1967 r. wybuchła wojna izraelsko-arabska, kończyłem staż w warszawskiej Fabryce Wyrobów Precyzyjnych im. gen. Świerczewskiego, później znanej jako VIS. Mimo że, jak u wielu ludzi, moje sympatie były po stronie izraelskiej (nie tyle z powodu pochodzenia, ile dlatego, że obóz komunistyczny popierał stronę arabską), nie angażowałem się emocjonalnie.

Mirosław Kokoszkiewicz, Warszawska Gazeta, nr 9, 1-7.03.2019 r.

„Słynna przełomowa deklaracja" po ostatnich rasistowskich i antypolskich wyskokach premiera Izraela i jego ministra spraw zagranicznych Izraela Katza jest nic niewartym świstkiem papieru. Netanjahu z uśmiechem na swojej obłudnej facjacie ustami swojego zaufanego ministra proponuje nam, Polakom, abyśmy tym świstkiem podtarli sobie tyłki.

dr Rafał Brzeski, Warszawska Gazeta, nr 9, 1-7.03.2019 r.

Agent CIA już w 1993 r. ujawnił: Koniec końców ta polityka zaszczepiania kompleksu żydowskiego tak im weszła w krew, ze od pewnego czasu prowadzona jest wobec Polski.

Stanislas Balcerac, Warszawska Gazeta, nr 9, 1-7.03.2019 r.

- To z pewnością przypadek. W czerwcu 2018 r., podczas kiedy wysłannicy premiera Mateusza Morawieckiego dyskutowali z bezpieczniakami izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu nowe brzmienie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, uchwalonej wcześniej przez suwerenny Sejm suwerennej Polski („100 lat niepodległości") na lotnisku w Mirosławcu odbywały się ćwiczenia paktu NATO o nazwie Swift Response (Szybka odpowiedź). Zostały zorganizowane przez Dowództwo Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych w Europie, w których po raz pierwszy na terenie wschodniej flanki NATO brali udział spadochroniarze z Izraela (Izrael nie jest członkiem NATO). Celem ćwiczeń było opanowanie lotniska poprzez desant z powierza. Samoloty z izraelskimi spadochroniarzami przyleciały z amerykańskiej bazy w Niemczech. Jak podał mediom oficer prasowy Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych, w manewrach Swift Response ćwiczyły siły natychmiastowej gotowości, które są zdolne do reagowania w ciągu 96 godzin od otrzymania rozkazu do pojawienia się w rejonie operacji.