Rafał Żebrowski, Obywatelska, nr 207, 6-19.12.2019 r.

Prywata i nepotyzm: moja żona, Zofia Borzymińska wbrew wszelkim przeciwnościom i zawiści opublikowała dwutomową monografię „Non tolerandis...? Meandry obecności Żydów w Warszawie u schyłku I Rzeczypospolitej”. Anegdota: jedną z bohaterek tej monografii jest Judyta Jakubowiczowa Zbytkowerowa, pochodząca z Frankfurtu nad Odrą, dokąd zawiodła mnie posługa pamięci mego wuja, Zbigniewa Herberta, przy okazji sesji zorganizowanej przez Karl Dedecius Stiftung, Europa-Universitat Viadrina i jeszcze kilka szacownych instytucji. Już pierwszego wieczora po przyjeździe moja naczelna władza domowa zapytała tonem nieznoszącym sprzeciwu: „Czy byłeś już na cmentarzu żydowskim?” Nie miałem wyjścia!

Rozmawia Jacek Tomczuk, Newsweek, nr 49, 2-8.12.2019 r.

Żydzi uznali go za chrześcijanina, chrześcijanie za Żyda. Kim był bohater „Ksiąg Jakubowych” Olgi Tokarczuk

NEWSWEEK: Podole, krańce Rzeczypospolitej. W 1755 roku Jakub Frank przekracza granicę turecko-polską. Kim jest człowiek, który omal nie rozerwie polskiego żydostwa?

Mirka, Wolnomularz Polski, nr 41, styczeń-luty 2004

11 listopada 2003 r.

Święto Niepodległości. Mamy posiedzenie Loży. Wygłaszam deskę o „Judymie z Górki” napisany na podstawie artykułu z jubileuszowego numeru „Wolnomularza”. Wzbudza żywą dyskusję i chyba aż za dużo emocji jak na taki historyczny temat. Zdarza się, że nawet mistrzynie nie potrafią zostawić metali za bramą Świątyni.

Stanislas Balcerac, Warszawska Gazeta, nr 48, 29.11-5.12.2019 r.

Polska, która przez 600 lat - bez ograniczeń - przyjmowała żydowskich wygnańców ze wszystkich krajów, nazywana jest dziś przez żydowskie organizacje „krajem antysemickim". Tak dziękują nam za gościnę!

Marcin Makowski, DoRzeczy, nr 49, 2-8.12.2019 r.

Po raporcie Ligi Antydefamacyjnej w zagranicznych mediach Polskę nazywa się „najbardziej antysemickim krajem świata”. Żeby wymienić wszystkie przekłamania, które doprowadziły do takiej tezy, trzeba by napisać osobny raport

Pierre Daum, Wolnomularz Polski, nr 41, styczeń-luty 2004

Wstąpienie do loży masońskiej nie jest przepustką do kariery. Celem wolnomularzy jest osiągnięcie pełnej harmonii duchowej.

Wolfgang Amadeusz Mozart był masonem i nawet specjalnie dla wiedeńskiej loży, do której należał, napisał operę „Czarodziejski flet”. Muzykę dla masonów pisał Beethoven, choć do tej pory nie udało się ustalić, czy należał do którejś z lóż. Do różnego typu tajnych bractw należeli rosyjscy poeci i dramatopisarze Puszkin, Radiszczew, Karamzin, malarze Borowikowski, Lewicki, Bilinin, architekt Bażenow. Samo wyliczenie rosyjskich masonów złożyłoby się na pokaźną księgę. O współczesnej rosyjskiej masonerii mówi się rzadko, choć czasami w prasie pojawiają się wzmianki o wolnomularzach, a nawet wywiady z wielkimi mistrzami.

Waldemar Łysiak, DoRzeczy, nr 47, 18-24.11.2019 r.

Michel Ladotte (dyrektor Luwru): „Udało się Cericaultowi stworzyć «Tratwą Meduzy» jedną z najbardziej przejmujących wizji ludzkiego cierpienia" (1993)

Br.: Peter Stiegnitz (Wielka Loża Austrii), Wolnomularz Polski, nr 41, styczeń-luty 2004

Najważniejszym warunkiem przy tworzeniu modelowych wzorców rozwiązywania konfliktów (także) w wolnomularstwie jest świadomość, iż takie konflikty istnieją. Jak to się w ogóle dzieje, że „konflikty” powstają w masonerii, gdzie „wolni ludzie dobrych obyczajów”, zamiast przysięgi, zobowiązują się do przestrzegania wzajemnego braterstwa?

Paweł Smoleński, Newsweek, nr 47, 18-24.11.2019 r.

Zapraszano go do pałacu prezydenckiego, był kompanem generałów, wizytował obiekty wojskowe, w swoim mieszkaniu urządzał przyjęcia i orgie słynne w całym Damaszku. Wydawał się nietykalny

Widok był przerażający, bo taki miał być. Dwie godziny przed świtem 18 maja 1965 r. w Damaszku, na centralnym placu Męczenników, tuż za murami starego miasta, powieszono go przy aplauzie wrzeszczącego tłumu. Zwłoki odcięto dopiero po kilku godzinach, by tysiące mieszkańców stolicy przemaszerowały obok wisielca (dla najznamienitszych gości ustawiono rzędy krzeseł). Do dzisiaj rodzina domaga się od Syrii wydania ciała. Pochowano go gdzieś na pustyni.

Był ubrany w długą, białą koszulę, na której arabskim alfabetem wypisano sentencję wyroku. Nawet krótkowidz dostrzegłby, że przed egzekucją był nieludzko torturowany. Jego los miał być przestrogą dla obcych i swoich, żeby nie igrali z reżimem klanu al-Asadów.

Zmordowany torturami wyznał, że nie nazywa się Kamei Amin Thabeet. Nie jest biznesmenem z fortuną niewiadomego pochodzenia, bon vivantem, smakoszem cygar i drogich alkoholi, kiepsko orientującym się w Koranie, wyuzdanym organizatorem seksorgii dla elit Damaszku, kobieciarzem, któremu w Syrii nie można było jednak przypisać żadnej kochanki (choć wiele pań bardzo się starało), i zaufanym powiernikiem polityków.

Nazywał się Eli Cohen. Nie był Arabem, tylko Żydem. Podstawionym agentem, służącym Izraelowi z kawaleryjską niekiedy fantazją. Choć w jego uwolnienie zaangażowali się parlamentarzyści krajów Zachodu, papież Paweł VI, biznesmeni, a za jego głowę ofiarowano reżimowi w Damaszku worki pieniędzy, zemsta Syrii mogła być tylko jedna: upokarzająca śmierć poprzedzona wymyślną męczarnią.

Jan Piński, Warszawska Gazeta, nr 45, 8-14.11.2019 r.

„Warszawska" odpowiada ambasadorowi Izraela: NIC, ZERO, ANI ZŁOTÓWKI". Nic nie dostaniecie, bo nic się wam od Polski nie należy!