Polskie władze, na wniosek Izraela, prześladują historyką oskarżanego o kłamstwa nt. Holokaustu. Naszych rodzimych kłamców szkalujących Polskę i Polaków nikt nie niepokoi.

Jeżeli przegramy wojnę o prawdę historyczną, zapłacimy za to nie tylko haraczem dla przedsiębiorstwa Holokaust, ale przede wszystkim niesławą historyczną. Musimy bronić prawdy równie skutecznie, jak Niemcy i przedsiębiorstwo Holokaust próbują ją fałszować.

Jan Piński, Warszawska Gazeta, nr 13, 29.03 – 4.04.2019 r.

- Naftali Bennett, minister ds. diaspory i oświaty Izraela, zaapelował do polskich władz, aby nie pozwoliły na wizytę w naszym kraju Davida Irvinga, historyka, który przez lata zaprzeczał istnieniu komór gazowych w niemieckich obozach zagłady. Minister Spraw Zagranicznych Jacek Czaputowicz pozytywnie odpowiedział na ten apel, informując, że MSZ podjęło kroki i Irving najpewniej do Polski nie wjedzie. Problem w tym, że Irving już dawno wycofał się z tez o tym, że komór gazowych nie było i przyznał się publicznie do błędu. Z drugiej strony nikt nie próbuje w żaden sposób sekować naszych rodzimych historyków, jak prof. Jan Grabowski, czy ordynarny kłamca, jak Jan Tomasz Gross, autor tezy, że Polacy zabili w czasie II wojny światowej więcej Żydów niż Niemców. Tą absurdalną potwarz poparł ostatnio szef Żydowskiego Instytutu Historycznego prof. Paweł Śpiewak. Stwierdził w wywiadzie dla czeskiego pisma (a więc dla zagranicy), iż to oczywisty fakt historyczny, (...) rzecz niezwykle prawdopodobna oraz że żydowscy uciekinierzy z gett w większości zginęli z rąk Polaków. Dlaczego polskie władze mają angażować się w prześladowanie Irvinga, kontrowersyjnego historyka, który jednak potrafił przyznać się do błędu i podawania nieprawdy, gdy skonfrontowano go z dowodami. Nasi rodzimi kłamcy historyczni dowody mają jednak za nic. Gdy prof. Jan Grabowski został przyłapany przez ambasadora Polski w Szwajcarii dr. Jakuba Kumocha na kolportowaniu wśród izraelskich dziennikarzy kłamliwych danych rzekomo pochodzących z dzieł polskiego historyka żydowskiego pochodzenia Szymona Datnera, to zamiast odnieść się merytorycznie - zaatakował. Prof. Grabowski stwierdził, że z dr Kumochem może rozmawiać publicznie tylko wtedy, gdy potępi on rząd polski i jego politykę historyczną.

Wybuch w prochowni Cytadeli warszawskiej był tak silny, że z odległego o ponad 40 km Mińska Mazowieckiego ktoś zadzwonił, pytając, czy to trzęsienie ziemi. Eksplozja z października 1923 r. wstrząsnęła nawet życiem politycznym II Rzeczypospolitej

Tomasz Targański, Newsweek, nr 14, 1-7.04.2019 r.

Rankiem 13 października 1923 r. życie załogi toczy się wedle ustalonego rytmu. Na dziedzińcu trwa musztra kompanii 21. Pułku Piechoty, pracownicy pobliskiej szwalni szyją sorty mundurowe, a za murami twierdzy, na nieodległym brzegu Wisły, ćwiczą żołnierze 80. Pułku Piechoty. Pod magazynami prochu krząta się grupa robotników. Dochodzi godzina 9, kiedy nad wałem prochowni pojawia się niewielki obłok dymu. Ktoś krzyczy: „ogień, uciekajcie!” Chwilę później Cytadelą wstrząsa ogłuszający huk.