Z cyklu: Charakterystyka świąt żydowskich po kątem historycznym, obyczajowym i liturgicznym.

Dni Grozy kończą się świętem Jom Kipur dnia 10 miesiąca tiszri, a już dnia 14 tegoż miesiąca jest wigilia kolejnego święta żydowskiego zwanego Sukot. Na kilka dni przed jego rozpoczęciem, mieszkańcy każdego domu zamieszkałego przez Żydów budowali szałas z desek, pokrywając go gałęziami jodły lub świerku (hebr. Schach). W zbudowanym szałasie (kuczkach) Żydzi spożywają, wszystkie potrawy przez cały czas trwającego 9 dni święta (wliczając w to 5 dni tzw. „wolnych Świąt” (hebr. „Chol Hamoed”). Święto Sukot rozpoczyna się dnia 15 miesiąca Tiszri, czyli pod koniec września lub na początku października. Tylko pierwszy i drugi dzień tego święta oraz ósmy i dziewiąty mogą być uważane za samodzielne święta. Pięć środkowych dni, wśród których ostatni zwany „Hoszana Rabah” występuje bardziej samodzielnie, nazywają się Chol Hamoed (hebr. Wolne dni lub wolne święta).

Historyczne tendencje faryzeizmu sięgają, okresu, kiedy Żydzi powrócili z niewoli babilońskiej i rozpoczęli odbudowę gminy jerozolimskiej. Trzeba jednakże stwierdzić, że religijna partia faryzeuszów wyrosła historycznie w zorganizowanym charakterze jako oddzielne stronnictwo w związku z powstaniem machabejskim w II wieku p.n.e. Tradycje rozwoju świeckiego ruchu nauki Tory sięgają więc okresu perskiego w historii Palestyny i były kontynuowane w okresie hellenistycznym i rzymskim. Chociaż właściwa historia ruchu faryzejskiego rozciąga się od czasów powstania machabejskiego do okresu klęski powstania żydowskiego z lat 66—73 n.e., to jednak wydaje się konieczne nakreślenie poprzedzających ją tradycji protofaryzejskich. Należy przy tym wskazać na fakt, że rola historyczna faryzeizmu sięga znacznie dalej, niż czasy klęski powstania w 70 roku n.e., gdyż to właśnie faryzeusze dali impuls do odrodzenia judaizmu i obrony żydowskich tradycji narodowo-religijnych. Oto próba rekonstrukcji głównych etapów faryzeizmu.

Napisz komentarz (0 Komentarzy)

Pierwotnie wiara żydowska była ściśle związana z obrzędami w Świątyni. Składanie ofiar — posługa ołtarza — było na początku sposobem wyrażania oddania Bogu, ale posługa serca, czyli modlitwa, polegająca jedynie na wypowiadaniu słów, istniała równolegle wraz z obrzędem składania ofiar.

Tygodnik ilustrowany “Światowid” w dniu 24 października 1931 roku relacjonował odkrycie okrutnej zbrodni, popełnionej na dwóch żydowskich kupcach powracających z Krakowa do Żarnowca.

“… W nocy z poniedziałku na wtorek dokonano potwornej zbrodni na szosie w odległości 1 kilometr od Miechowa. Ofiarą bandytów padło dwóch kupców żydowskich, a mianowicie Abraham Saulewicz (lat 70) i Benjamin Stahl (lat 36) oraz woźnica Wawrzyniec Mazur (lat 36). Przyjechali oni do Krakowa z większą partią pierza, które sprzedali za 2.700 złotych na ulicy Józefa (Kazimierz – żydowska dzielnica Krakowa).