Maciej Pieczyński, DoRzeczy, nr 19/271, 7-13.05.2018

Twierdzi pani, że „Żydzi w sytuacji zagrożenia poświęcają dzieci, starszych i słabszych, aby w ten sposób ratować samych siebie. Tym różnią się od mentalności zachodnich chrześcijan". Czy to nie jest krzywdzące uogólnienie?

- To nie są słowa Ewy Kurek, takie jest prawo żydowskie. Zgodnie z nim w sytuacji zagrożenia społeczność żydowska dla dobra wspólnoty może poświęcić część grupy. Na tym prawie oparł się izraelski parlament, uchwalając w 1950 r. ustawę, która zwalnia z odpowiedzialności tych wszystkich policjantów żydowskich, którzy dokonali zbrodni na jednej grupie Żydów, aby uratować inną bądź też aby uratować siebie. Pisała o tym Hannah Arendt. Wystarczy zajrzeć do moich książek, do przypisów. Matthew Tyrmand oburzał się na te słowa. Jednak on - po pierwsze - nie jest religijnym Żydem, po drugie - nie wie, o czym mówi, bo nawet nie zna języka polskiego. Moja książka pt. „Poza granicą solidarności. Stosunki żydowskie 1939-1945” po raz pierwszy ukazała się 12 lat temu. Jeśli ktoś ma zastrzeżenia, to niech weźmie ją do ręki i wytknie konkretne błędy czy przekłamania.

Kalendarz stanowi — system rachuby dni i dłuższych okresów czasu (tydzień, miesiąc, rok). System ten opiera się na dwóch zjawiskach astronomicznych: cyklu zmian pór roku, związanych z obiegiem Ziemi wokół Słońca, oraz zmian faz księżyca.

Kalendarze służą po to, aby pewne dane czasowe, wedle których organizacja działalności gospodarczej, zwłaszcza rolniczej (orka, nawożenie, siew, sianokosy, żniwa itd.), jak również odpowiednie obrzędy różnych wyznań religijnych, można było unormować i ustalić w precyzyjny sposób. Odpowiedni do różnych zasad rozwoju kulturalnego jest także podział czasowy, oraz punkt wyjścia do obliczania poszczególnych jego części. Stosownie do tego, kalendarze różnych narodów i religii są zróżnicowane.

Paweł Reszka, Newsweek, nr 18-19/2018, 23.04-6.05.2018

Ziemia nasiąknięta wodą, ponuro. Idzie- my w las. Ireneusz Potocki kluczy, w końcu zatrzymuje się.

- Tu będzie.

- Jak tu? Nic przecież tu nie ma.

Ireneusz rozkłada ręce: - Doły na sadzonki są? Są. Drzewa rzadsze są? Są! Czyli tu leżą Żydzi.

- Ale gdzie?

- No tu, pod naszymi nogami.

Główny szlak handlowy w Europie w IX-X w. prowadził z arabskiej Hiszpanii przez Francję i Niemcy, następnie przez Czechy (Pragę) lub Dolny Śląsk (Wrocław), dalej przez Małopolskę (Kraków) na Ruś i aż do państwa Chazarów, położonego na stepach między Morzami Czarnym i Kaspijskim. Wśród wędrujących tym szlakiem kupców byli Żydzi, pochodzący przede wszystkim z pod- bitego przez Arabów Półwyspu Pirenejskiego. Należał do nich Ibrahim ibn Jakub, który dotarł co prawda tylko do Pragi czeskiej, ale na podstawie zebranych tam informacji sporządził opis państwa Mieszka I.