W źródłach żydowskich, jak również na glinianych płytkach bibliotek królewskich zachowało się niewiele informacji o położeniu i warunkach życia Żydów w Babilonie aż do końca II wieku n.e. Skąd dane. a także fakt, ze Żydzi przetrwali do znanych nam czasów jako liczna i samodzielna wspólnota narodowa, świadczą o tym. ze w cesarstwie nowobabilonskim, mimo niewoli, pozwolono im zachować odrębność, wyznawać i praktykować swoja wiarę. Dynastie i władcy zmieniali się, a Żydzi nadal nazywali nowa (z konieczności) ojczyzna Babilonem, choć państwo o tej nazwie dawno przestało istnieć. co więcej, pojęcie Babilonu i diaspory przez całe wieki było dla nich to same, mimo że istniały przecież inne wspólnoty poza macierzystym krajem, na przykład we Włoszech, w Grecji, Afryce Północnej, Egipcie.

W drugiej połowie IV wieku zakończono ostatecznie redakcję i zapisywanie wszystkich komentarzy Miszny, które w ciągu niemal dwóch stuleci przedstawili podczas dysput amoraici pięciu czy sześciu pokoleń w szkołach Tyberiady, Cezarei i Seforis, w prowincji palestyńskiej Cesarstwa Rzymskiego. Dziełu amoraitow, przełożonych uczelni, ich współpracowników i uczniów, podobnie jak niegdyś tannaitom, przyświecał zapewne cel, aby w warunkach materialnych i społeczno-politycznych nie sprzyjających rozwojowi wspólnoty ocalić od zapomnienia Naukę, tradycję ustną - która stanowi swoiste odbicie wydarzeń w ciągu tych dwu stuleci - jak również zapisy tradycji starszej. Zbiór opracowany w ojczystych szkołach, zawierający Misznę i Gemarę, znany jest jako Talmud Jeruszalmi, czyli Talmud Jerozolimski. Nazywano go także Talmudem Ziemi Izraela albo Talmudem Palestyńskim, a obok innych zachowała się nazwa Talmud Synów Zachodu (Talmud dawnej maarawa), której używali mieszkańcy Babilonu. Mimo znacznego wpływu, jaki miał Talmud Jerozolimski na amoraitów babilońskich i ich szkoły - w życiu i historii Żydów na całym świecie nigdy nie odegrał on takiej roli, jaką spełnić miał Talmud Babilloński.

Kto chce opanować Torę, winien: znać swe miejsce, być zadowolonym ze swego losu, powściągać słowa, nie pochlebiać samemu sobie, być kochanym, miłować Boga i ludzi, chętnie spełniać dobre uczynki, kochać prawość, lubić pouczanie, stronić od zaszczytów, nie chełpić się swą uczonością, nie cieszyć się z wydanego sądu, pomagać bliźniemu w dźwiganiu jarzma, sądzić go według miary zasług, sprowadzić na drogę prawdy i pokoju, oddać się sercem nauce, stosownie pytać i odpowiadać, uważnie słuchać i przekazywać, uczyć się, aby nauczać i stosować wiedzę w praktyce, przyczyniać się do mądrości swego nauczyciela, ugruntować jego wykłady, podawać imię autora wypowiedzi; z tego płynie nauka: kto przytaczając czyjeś słowo podaje imię jego autora, ten przynosi światu zbawienie, gdyż jest napisane: "I powiedziała Estera do króla w imieniu Mordechaja".