Mykwa

Hebrew Date: 8/11/5784 > Strona główna

Mykwy

Aleksander Szumanski

Z naszej galerii...

Licznik odwiedzin

Dziś91
Wczoraj207
W tym tygodniu681
W tym miesiącu2662
Od 1.03.20081342017

Powered by Kubik-Rubik.de

Szukaj

Logowanie

Najnowsze w serwisie

Najpopularniejsze

Mykwa

Eliszewa

Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski
Środa, 28 Listopad 2018 00:00
Na brzegu Kineret Woda tu płynie przetłumiona szmerem, Głęboka cisza zalega Kineret. Nad nim przemyka białoskrzydła mewa, Chwilę na fali cień z wodą się ściera I pieśń zmącona w sercu znów rozbrzmiewa. W promieniach słońca Kineret się pławi, I jak zwierciadło srebrzyste w oprawie, Góry objęły jezioro łańcuchem. Ono szumem fal o świecie rozprawia, Ale kto zwierzeń zwiewnych posłucha? Nie mnie tu śpiewem budzić cię z rojeń Wodo cudowna śniąca w spokoju, Między jeziorem osiądę i wspaniałym Niebem i myślę — tu zgaśnie życie moje, Bo tu ojczyzna, którą kochałam. Kto mi odpowie Kto mi odpowie, gdzie się zgubił mój spokój? Ze snu zbudzona, wnet ku oknu zmierzam. Na kąt ogrodu rzuciłam okiem, W krąg cień i blaski i zieleń świeża. „Cień nie dla ciebie”, szemrała korona, „W ogród nie wejdziesz” — szept się rozlegał. Dzień cały błądzę, jak w śnie pogrążona, Serce mi płacze i nie wiem dlaczego. Z hebrajskiego przełożył Zew Szeps Napisz komentarz (0 Komentarzy)
Ostatnio zmieniany w Wtorek, 28 Sierpień 2018 06:05
Więcej…

Meir Wieseltier - ***

Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski
Środa, 14 Listopad 2018 00:00
W każdej chwili i o każdej porze siedzę zdecydowanie gotów Czekam na zbawczy dzwonek u drzwi na rytmiczne pukanie. Zdecydowanie gotów wstać i odejść, wstać i porzucić wstać i wyjść, bez warunków, bez zastrzeżeń: Szybciej niż ścięte drzewo pochyli się i zwali szybciej niż woda popłynie przez otwartą tamę szybciej niż wiatr wedrze się rozwartym oknem, pośpieszę się, by wstać i odejść w każdej chwili i o każdej porze nie ociągając się, bez warunków, bez zastrzeżeń, nie żegnając się, nie patrząc ni tu ni tam, nie oglądając się za żadnym zabronionym kątem, nie muskając dłonią żadnego strzępu przeszłości: o każdej możliwej porze dnia, zdecydowanie gotów siedzę pod klątwą i w jej świetle, jak człowiek opalający się na słońcu. Z hebrajskiego przełożyła Irit Amiel Napisz komentarz (0 Komentarzy)
Ostatnio zmieniany w Wtorek, 28 Sierpień 2018 06:03

Lea Goldberg

Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski
Środa, 14 Listopad 2018 00:00
Przebaczenie Pojawiłeś się nagle by oświetlić me oczy, ciało twe mym spojrzeniem, oknem i zwierciadłem. Pojawiłeś się jak sowie zbawienna czerń nocy, by ciemnością ożywić świat za dnia wybladły. I poznałam nazwę każdej rzęsy i pory i nagiego ciała każdy włos i nerw. I zapach dzieciństwa — woń żywicy i kory, on w nocy zapachem ciała i drzew. Jeśli były cierpienia — popłynęły ku tobie, żaglem białym rozpiętym ku twojej ciemności. Pozwól mi odejść by klęknąć na progu mego wybaczenia i naszej miłości. Z hebrajskiego przełożyła Jael Shalitt Sosna Tu nie usłyszysz kukułki wołania, Sosen nie ujrzysz w zawoju ze śniegu. A w cieniu tych drzew wiek sielski ubiegał Lecz tu dzieciństwa widzę zmartwychwstanie. Igiełek szelest grać w ucho poczyna: Ojczyzna moja, śnieżyste przestrzenie, Lód zielonkawy co skuwał strumienie I mowa pieśni odległej krainy. Ów ptak przelotny w bezmiernych przestworzach Co hen, wysoko, jakby zawisł niemo Ten ból dwu ojczyzn odczuć tylko może. Sosny na inną przesadzone ziemię — I mnie przypadło los ten dzielić z wami. W odległych krajach tkwię wciąż korzeniami. Stary poeta 1. Wielu mnie nie pomni, Lecz wiedzą druchowie, Że mam dla nich jeszcze Strofę w pogotowiu. Siedzę w cieniu drzewa, W słońca blasków sieci Co poprzez koronę Wśród migotów świeci. Nic mi w dniu dzisiejszym Nie zakłóci ciszy. Już odgłosy gromów mej młodości słyszę. 2. Dźwięczała ci, Boże, Modlitwa ma w uszach. Dziś inne melodie Moje pieśni głuszą. Wzbija się chór głosów, Prysła chmur opona Niby szyba w oknie Kamieniem trafiona. Raz na rok mnie słuchasz, W tej łaski godzinie Głos twój się rozlega: „Luby Benjaminie, Masz li głos wciąż dźwięczny I jak rosa czysty? Wśród mych pergaminów Człowieczego rodu — Liść lilii tkwi uschły Z twojego ogrodu.” Z hebrajskiego przełożył Zew Szeps Napisz komentarz (0 Komentarzy)
Ostatnio zmieniany w Wtorek, 28 Sierpień 2018 06:05
Więcej…

Zelda Szneorson-Miszkowski - Dwa żywioły

Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski
Środa, 07 Listopad 2018 00:00
Mówi płomień do cyprysu gdy patrzę jakiś ty spokojny jaką dumą ocieniony buntuje się we mnie coś Jak można przejść przez to straszne życie bez odrobiny szaleństwa bez krzty uduchowienia bez szczypty fantazji bez źdźbła wolności z taką prastarą złowieszczą dumą Gdybym mógł spaliłbym tę organizację zwaną pory roku i twoją przeklętą zależność od ziemi powietrza słońca deszczu i rosy A cyprys milczy, bo wie że ma w sobie szaleństwo i wolność i fantazję i uduchowienie Ale płomień nie rozumie I płomień nie wierzy Z hebrajskiego przełożyła Irit Amiel Napisz komentarz (0 Komentarzy)
Ostatnio zmieniany w Wtorek, 28 Sierpień 2018 06:03

Meir Bosak

Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski
Środa, 07 Listopad 2018 00:00
Jeszcze lata nieliczne... Jeszcze lata nieliczne jak słońca płonące zapadają i ostatniego ze świadków ich popioły wchłoną. Na tym co w wiatr się zmieniło pomnik ciszy narośnie nie stanie więcej warg drżących ni uszu pragnących ucieczki. W milczeniu półek i kurzu spoczną księgi a to co ogień napoczął mole dogryzą do końca. Tylko garstka grzebiących w ruinach czasów czerniom płomieni naprzeciw jak żona Lota na Morza Ciszy wybrzeżu stanic. Z poematu Na napiętej linie Punkt biały i nieskończoność Z Arki była posłana. Pod jej skrzydłami milczenie błot otchłannych. Wiedziała potopu nadszedł kres. Ale już wkrótce za chwilę i dla jastrzębia się przestwór roztworzy. Wie i z drogi zawraca. Milczenie pod skrzydłami A w dziobie oliwki gorzki liść. Wie — nie wie — przed jastrzębiem w ucieczce schronienia w skalnej szczelinie poszuka a tam — wężowe ślepia ogniem zioną. 1 Sem tam jest i Cham i Jefet. 1 są dni Miecza, Krwi i Ognia - koła w kolasie Historii — I ponad Ścianą, która milcząc pnie się Nieskończoności naprzeciw, W mroku jak księżyc wzlata. Jak Szechina oczekująca Wybawiciela w Golusie. Dokąd ? Noc na głowę mą spłynie kolorowe lampiony w konaniu I domki z kart W rozpadzie — Tylko Ty, gwiazdy i ja. Z lotu w chaos wróciła umęczona gołąbka Noego „Nad twą werandą Wielki Wóz czeka w ciszy i Mlecznej Drogi most". — A poza nimi? — zapytam — Czyż w otchłaniach nicości wszystko to sztuczne ognie? Gołąbka biała wśród nocy, księżyc i chmury nad śladów cienia szukającymi w pomroce. Komar w ciemnościach, cisza, Gwiazdy — rój iskier. Wielki Wóz czeka. Dokąd prowadzi ten most? Tu Toż pod tych gwiazd nieboskłonem z nieskończoności płynących w nieskończoność usłyszał głos ... ... A jeśli powiem: jako gwiazda co spala się by mroki rozjaśnić wędrowcom — — Czy pójdziesz Abrahamie? A jeśli powiem: jako proch ziemi, jako ziarnko piasku jedno z dziesiątek dziesiątków tysięcy naprzeciw szumom wielkich milczących odmętów zalewem ziemi grożących a ono wałem dla fal czy pójdziesz? A jeśli najdroższego ci z ludzi zażądam - Czy pójdziesz Abrahamie? Toż pod tych gwiazd nieboskłonem do niego był głos. Wstał rankiem wziął syna swego jedynego i drew naciosał pod ofiarę. Przełożył z hebrajskiego Natan Gross Napisz komentarz (0 Komentarzy)
Ostatnio zmieniany w Wtorek, 28 Sierpień 2018 06:05

Więcej artykułów…

<< Początek < Poprzednia 1 2 3 Następna > Ostatnie >>

JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL