Rozdział I. Kto to jest Benjamin i jak zrodziła się w nim myśl o podróży

„Przez całe moje życie — tak powiada Benjamin III — rosłem i rozwijałem się w Tuniejadówce. Tu spędziłem niemal całe swoje życie, to znaczy aż do mojej wielkiej podróży. Tu się urodziłem, tu ożeniłem się szczęśliwie z moją cnotliwą połowicą, panią Zełdą. Oby długi miała żywot.”

Wielkimi obozami rozłożyły się plemiona izraelskie. Jak daleko sięgnąć okiem, czarno-białe namioty z grubo tkanego płótna ciągną się wzdłuż i wszerz ogromnej piaszczystej pustyni. Zewsząd rozlega się niespokojne parskanie wielbłądów i osłów. Zbyt daleko jednak wzrok nie sięga. Długi szereg wielbłądów, które rozsiadły się ze swoimi rodzinami dookoła namiotów, wznosiły swoimi kopytami tumany kurzu, który zaćmił blask słońca. Widać było tylko kurz, który wydawał się być podobnym do spadającej chmury, w tej chmurze niczym dym nad kotłem wirowali ludzie, wielbłądy i namioty. W samym środku, między obozami, rozciągał się szeroki, ogromny plac. Do tego placu nie dochodziło już parskanie wielbłądów. Tu znajdowały się szersze i większe namioty. Rozbite były według ustalonego porządku. Jeden namiot za drugim. Tu zwierzęta, osły czy wielbłądy nie miały dostępu. Tu powietrze było czystsze i bardziej rześkie. Tu można było widzieć czysty błękit nieba pustynnego. Tu znajdował się namiot sakralny (Ohel moed), tu wznosiły się namioty Mojżesza, Ahrona i naczelników ludu.