16 września 1982 r. 150 izraelskich czołgów, 100 pojazdów opancerzonych i 20 buldożerów otoczyło obozy uchodźców palestyńskich Sabra i Szatila w zachodnim Libanie. Przebywali tam tylko starcy, kobiety i dzieci. Tak rozpoczęła się akcja o kryptonimie „Stalowy mózg", której ukoronowaniem była pierwsza od czasów drugiej wojny światowej akcja likwidacji getta - tym razem palestyńskiego. 4 tys. niewinnych i bezbronnych ludzi zostało w bestialski sposób wymordowanych. Nie oszczędzono nawet psów, kotów i koni. Rzeź trwała do rana. Buldożery burzyły domy i spychały zwłoki do dołów. 6 grudnia 1982 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ potępiło masakrę i oficjalnie uznało ją za akt ludobójstwa, a jako odpowiedzialnego media i społeczność międzynarodowa wskazały Ariela Szarona, późniejszego premiera Izraela w latach 2001-2006.

Jak każdy człowiek o zdrowych zmysłach jestem przeciwko terrorystycznym metodom walki i mordowaniu niewinnych ludzi, w tym kobiet, dzieci i osób starszych. Ale nie mogę milczeć, widząc i słysząc obłudę, hipokryzję i potworne zakłamanie etatowych i bezkompromisowych obrońców Izraela, którzy posuwają się nawet do moralnego szantażu i na dodatek w haniebny sposób próbują konflikt na Bliskim Wschodzie wykorzystać do walki politycznej w Polsce.

Mirosław Kokoszkiewicz

- Minęło ponad 17 lat od II wojny libańskiej, nazywanej również wojną lipcową z 2006 r, kiedy to szyicki Hezbollah ze swoich baz w Libanie zaatakował Izrael. Jednak trudno tamten kon­flikt pod względem skali oraz liczby ofiar porówny­wać z obecną akcją zbrojną palestyńskiego Hamasu, która całkowicie zasko­czyła Izrael. Premier „ Izraela Benjamin Netanjahu uchodzi za tego, ® i który może zapewnić Izra­elczykom bezpieczeństwo i dla­tego wygrywa wybory, a każdy palestyński atak czy zamach do tej pory mu służył i był tłumiony potężnym i nieproporcjonal­nym tego ataku odwetem. Tak jest ieraz, ale poniesione wiel­kie straty, jakich Izrael nie do­świadczył od lat, postawiły znak zapytania co do skuteczności Netanjahu, a zwłaszcza wywiadu Mosadu i kontrwywiadu Szin Bet, które tego ataku nie przewi­działy. Oczywiście jak zwykle po­jawiają się teorie spiskowe, a ta przewodnia mówi, że operacja Hamasu została zaplanowana przez Kreml, a jej celem jest od­wrócenie uwagi Stanów Zjed­noczonych i Europy od pomocy Ukrainie. Już pojawiają się głosy, żeby Ameryka i Europa zajęły się konfliktem na Biskim Wschodzie, a kwestie Ukrainy potraktowały jako wewnętrzną sprawę Rosji. Oczywiście nie ma w tym krzty lo­giki, bo skoro Rosja byłaby zdolna do ponownego rozniecenia kon­fliktu na linii Palestyna - lzrael, to tym bardziej należałoby zadać jej ostateczną klęskę na Ukrainie. Po­jawia się również bardzo praw­dopodobny jak zawsze „wątek irański".

To tyle tytułem wstępu, ponie­waż nie zamierzam w tym tekście rozważać żadnych teorii spisko­wych, tylko wystąpić w roli ad­wokata diabła, za jakiego uchodzi w światowej opinii publicznej pa­lestyński Harnaś. Oczywiście od razu zastrzegam, że tak jak każdy człowiek o zdrowych zmysłach je­stem przeciwko terrorystycznym metodom walki i mordowaniu niewinnych ludzi, w tym kobiet, dzieci i osób starszych. Ale nie mogę milczeć, widząc i słysząc obłudę, hipokryzję i potworne za­kłamanie etatowych i bezkom­promisowych obrońców Izraela, którzy posuwają się nawet do
moralnego szantażu i na doda­tek w haniebny sposób próbują konflikt na Bliskim Wschodzie wykorzystać do walki politycz­nej w Polsce. Oto fragment tek­stu z niemieckiego Onetu autorstwa wychowanka Adama Michnika, Bar­tosza Węglarczyka: - Jesteśmy świadkami największej od czasów Ho­lokaustu masakry Żydów. To się znowu dzieje, tym razem na naszych oczach. Poparcie dla Izraela jest dziś więc prze­jawem po prostu człowieczeństwa, a nie wybieraniem opcji politycznej czy ideologicznej. [...] Trudno się to pisze, ale faktem jest, że atak terro­rystów z Hamasu na Izrael wpisał się niestety w polską kampanię wyborczą, w której kilka partii za­ciekle walczy o głos antysemitów i brunatnej prawicy. Zamiast więc prostych słów poparcia dla ofiar mordów, słyszymy dywagacje na temat nie naszej wojny i niewysy- łania polskiego wojska do Izraela (Izrael nikogo nie prosi o wysłanie żołnierzy) czy niesłuchanie obcych ambasad (co jest prostym i skraj­nie głupim odwołaniem się do ksenofobicznych i antysemickich teorii spiskowych). Wielu polity­ków i wiele postaci publicznych też po prostu milczy. Oglądają zdjęcia mordowanych dzieci i ko­biet, oglądają zdjęcia masakry, która idealnie powtarza zdjęcia znane nam z okupowanej Polski i z gett, i milczą. Po co się wychy­lać, po co się narażać ludziom, którzy Żydów nie lubią i którzy wolą mówić o tym, czego dla nich dziś nie zrobią.

Terroryści z Hamasu zaatako­wali Izrael. Tak brzmiała przytła­czająca większość medialnych tytułów w sobotę 7 paździer­nika po ataku Hamasu. Już widzę wielkie oburzenie Węglarczyka i spółki, gdyby ktoś się wyła­mał i napisał: Palestyński ruch oporu zaatakował izraelskiego okupanta. Jednak taki tytuł bar­dzo łatwo obronić, ponieważ Izrael od dziesiątków już lat oku­puje wbrew prawu międzyna­rodowemu palestyńskie tereny i również wbrew prawu między­narodowemu usuwa Palestyń­czyków z ich ziem, budując na nich nielegalnie osiedla żydow­skie. Jeszcze raz podkreślam, że w świetle prawa międzynarodo­wego wszystkie osiedla żydow­skie na ziemiach palestyńskich są uznawane za nielegalne, a izra­elska obecność na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozoli­mie według tego samego prawa uważana jest za okupację oraz pogwałcenie praw człowieka i obywatela ludności palestyń­skiej. Izrael jest oskarżany przez ONZ o świadome działania wbrew prawu międzynarodo­wemu w konflikcie przeciwko pa­lestyńskiemu Hamasowi w Gazie.

Tu samo nasuwa się takie pytanie: Dlaczego rozmowy pokojowe na linii Ukraina-Rosja uzależnia się od wycofania się Rosji z anek­towanych i okupowanych tere­nów, a tego samego nie wymaga się od Izraela? To proste, ponie­waż Izrael na arenie międzynaro­dowej ma status „świętej krowy" nad którą parasol ochronny roz­pościera Ameryka. A po drugie, nikt nie powinien lepiej rozumieć metod walki Palestyńczyków niż sami Żydzi. Powstałe w 1948 r. państwo Izrael narodziło się dzięki krwawemu żydowskiemu terrorowi i przez te wszystkie lata poprzez terror umacniało swoją państwowość, zagrabiając ko­lejne palestyńskie ziemie. Wma­wianie opinii publicznej, że Izrael ma jakąś moralną wyższość nad stroną palestyńską, to kompletna bzdura. Oczywiście przydałyby się jakieś fakty i przykłady z prze­szłości.

Jerozolima 22 lipca 1946 r. Mia­stem wstrząsa potężna eksplozja. W powietrze wylatuje hotel King David. Ginie 91 osób, a 45 zostaje rannych. Za zamach odpowiada żydowska tajna organizacja ter­rorystyczna Irgun Cwai Leumi, zwana Ecel. Na jej czele stoi bo­hater narodowy Izraela, bojow­nik o państwo Izrael Menachem Begin - premier Izraela w latach 1977-1983.

podpis: Cwi Mikulicki Hajfa Izrael

Od dziś, każdy naród, który ukrywa lub wspiera terroryzm, będzie uważany przez Stany Zjednoczone za wrogi reżim (państwo sponsorujące terroryzm).
George W. Bush, 20 września 2001 r.

Sławomir M. Kozak - Mijają trzy ty­ godnie od spek­takularnych wydarzeń w Izraelu, w wyniku których śmierć poniosły już tysiące ludzi, zburzono setki domostw w strefie Gazy, a rannych na ciele i duchu trudno nawet poli­czyć. Media całego świata relacjonują obrazy z tej części świata niemalże na bieżąco i nie ma potrzeby, by je tu powielać. Chciałbym jednak przy­ pomnieć kilka faktów, których próżno by szukać w codziennej wrzawie medialnej. A chodzi o prapoczątki organizacji, która zainicjowała ten ponury ciąg wydarzeń na Bliskim Wschodzie. Pisałem o niej w książce „Oko Cyklopa".

„W 1928 r. Egipcjanin Hassan al-Banna założył nacjonalistyczną grupę o nazwie Bractwo Muzułmańskie. Banna zauroczony był poglądami człowieka, który niedługo potem odcisnął tragiczny ślad w historii świata. Tym osobnikiem był Adolf Hitler. Banna pisywał nawet do niego wiernopoddańcze listy. Już wkrótce Bractwo stało się swego rodzaju odnogą niemieckiego wywiadu. Nacjonalizm arabski miał z niemieckim nazizmem coraz więcej wspólnego, a niechęć obu ideologii wzbudzali zarówno Żydzi, jak i elementy zachodniej kultury. Niemcy wspierając działalność Bractwa w Egipcie, wzmacniali de facto «piątą kolumnę» egipskiej armii. Na wieść o wybuchu wojny Bractwo złożyło zapewnienie wywołania powstania i pomocy oddziałom generała Rommla.
Bractwo rosło w siłę. Powstała nawet sekcja palestyńska, której szefem został wielki mufti Jerozolimy1. Współtworzył on międzynarodową dywizję SS składającą się z arabskich nazistów. Dywizja ta, o nazwie Muzułmańska Dywizja Handzar, miała w swych ambitnych planach podbicie całej Afryki. Po wojnie Bractwo znalazło się na indeksie, a wywiad brytyjski wyłapał jego najaktywniejszych członków. Tyle że, jak to w wywiadowczym zwyczaju bywa, postanowiono ich wykorzystać. Trafili do Egiptu, gdzie przez trzy lata szkolono ich do wykonywania zadań specjalnych. Brytyjczycy zamierzali wykorzystać grupę do walki z nowo tworzącym się państwem Izrael. Brytyjczyków wspierał w tych działaniach wywiad francuski, który uwolnił wielkiego muftiego i wysłał go również do Egiptu. Kiedy okazało się, że plany spaliły na panewce, Brytyjczycy przekazali swe muzułmańskie aktywa rodzącej się służbie wywiadowczej USA. CIA postanowiła wykorzystać arabskich nazistów, na terenie Środkowego Wschodu, jako formę przeciwwagi dla arabskich komunistów, pozyskanych przez Związek Sowiecki.

Pomysł nie spodobał się władzom egipskim i Naser2, ówczesny przywódca tego państwa, wydał polecenie likwidacji członków Bractwa. W latach 50. Egipt przestał być bezpiecznym dla nich miejscem. Ratując sytuację, CIA przerzuciła ocalonych z czystki do Arabii Saudyjskiej. Duchowi przywódcy Bractwa rozpoczęli wkrótce w tamtejszych szkołach religijnych nauczanie zasad opartych na zlepku ideologii nazistowskiej z islamskim wahhabizmem3. W jednej z tamtejszych medres4 z ogromnym zainteresowaniem nauk tych wysłuchiwał młody Arab, o którym w przyszłości miał usłyszeć cały świat. Nazywał się Osama bin Laden.
Kiedy w roku 1979 Sowieci wkroczyli do Afganistanu, amerykańskie służby specjalne zdecydowały o wysłaniu im w sukurs swych bojowników z Arabii Saudyjskiej. Z uwagi na złe konotacje ideologiczne Bractwa, postanowiono zmienić ich wizerunek. Nowi pomagierzy Ameryki przyjęli nazwę Maktab al-Khadamat al-Mujahidin. I to oni wykrwawili sowieckich żołnierzy w niedostępnych afgańskich górach. Wkrótce po tym przestali być potrzebni. Arabia Saudyjska, z pewnością wypełniając wolę USA, nie miała już ochoty dłużej ich gościć i zamknęła przed nimi drzwi. W zamian za spokój na swym terenie zobowiązała się jednak wspierać ich finansowo. (...) Animatorzy wywiadowczych gier postanowili część z nich po prostu uśpić, zachowując pełną nad nimi kontrolę, co miało się jeszcze przydać w innych misjach. Tego, że takie zadania nadal spełniają, dowodzi fakt powstania z członków radykalnego odłamu Bractwa organizacji Harnaś (...) Ojcem chrzestnym tego tworu jest Izrael. Osama bin Laden, który po tajemniczej śmierci swego mentora Azzama zaczął odgrywać pierwsze skrzypce w Bractwie, powołał do życia organizację Al Kaida. Musiało być na nią zapotrzebowanie i pomału przygotowywano zręby nowej organizacji. Tak oto powstała Baza6. Baza dla kolejnego zadania militarnego. Baza dla wydarzeń 11 września 2001 r. i wszystkich późniejszych konsekwencji tego dnia". To, co się obecnie rozgrywa na terenie strefy Gazy, jest jednym z następstw tamtego właśnie dnia. Uważam, że Harnaś powstał jako przeciwwaga dla cieszącej się ogólnym poparciem Palestyńczyków organizacji Al-Fatah, kierowanej przez charyzmatycznego Jasira Arafata. Był on w latach 1969-2004 przywódcą Organizacji Wyzwolenia Palestyny, dla której uzyskał w roku 1974 status obserwatora przy ONZ. Jak pisze o nim Wikipedia: „w 1988 r. ogłosił utworzenie państwa palestyńskiego i powołał rząd emigracyjny. W1989 r. wybrany przez emigracyjny parlament na prezydenta. Na przełomie lat 80. i 90. rozpoczął rozmowy pokojowe z Izraelem. Porozumienia zawarte w Oslo w 1993 r. dały początek Autonomii Palestyńskiej w Gazie i na Zachodnim Brzegu. W uznaniu prowadzonych przez niego rozmów pokojowych otrzymał w 1994 r. Pokojową Nagrodę Nobla. Proces pokojowy w praktyce wstrzymało powstanie rządu Binjamina Netanjahu. W latach 2001-2002 więziony przez władze izraelskie w swojej kwaterze w Ramallah. (...) Zmarł w 2004 r".. Dziś Izraelem ponownie zarządza skompromitowany we własnym kraju Netanjahu, któremu polityka prowadzona przez Arafata nigdy nie odpowiadała.

Przypomnę w tym miejscu, o czym pisałem w„Operacji Dwie Wieże" - że Netanjahu, w okresie poprzedzającym zburzenie w Nowym Jorku wież WTC pozostawał w prawie codziennym kontakcie telefonicznym z ich właścicielem, Larrym Silversteinem. Netanjahu po zamachu w Ameryce, zapytany o to, co ataki terrorystyczne znaczą dla relacji amerykańsko-izraelskich, odpowiedział, że „są bardzo dobre" a chwilę potem dodał, iż „tak naprawdę to nie jest dobrze, ale wywołają one atmosferę poparcia i zrozumienia. Jeżeli najbliższy sojusznik Izraela poczuje ból spowodowany zbiorową śmiercią cywilów z rąk terrorystów, wtedy Izrael stworzy niezniszczalną więź z największym światowym mocarstwem. Co więcej, dostanie wolną rękę w walce
z palestyńskimi terrorystami, którzy mordowali niewinnych izraelskich cywilów podczas ciągnącej się przez cały 2001 r. i ntifady". Należy też odnotować, że 3 października br., po raz pierwszy w historii USA, odwołano z funkcji spikera Izby Reprezentantów
Kevina McCarthy'ego. Sądziłem, że nie sposób obsadzić na tym stanowisku nikogo gorszego od jego poprzedniczki, Nancy Pelosi10. Niestety, demokraci wpadli na szatański pomysł, by wysunąć na ten urząd kandydaturę George'a W. Busha11, za którego prezydentury miały miejsce wydarzenia z 11 września 2001 r.

Tego samego, który w 1977 r. otrzymał od Jamesa Batha reprezentującego rodzinę Bin Laden w USA 50 tys. doi. na rozruch swojej spółki naftowej Arbusto Energy12. Tego, którego ojciec, były dyrektor CIA, ale też były prezydent, w przed dzień ataków na Amerykę -10 września 2001 r. - spotkał się w nowojorskim hotelu Ritz--Carlton ze swym wspólnikiem z firmy Carlyle Group13 Shafiq bin Ladenem, jednym z braci Osamy14. Jeszcze przed otwarciem ruchu lotniczego w USA, 19 września, cała 13-osobowa ekipa rodziny bin Laden odleciała do domu samolotem wyczarterowanym przez Biały Dom. Dzień później George W. Bush, podczas połączonego posiedzenia Izby Reprezentantów i Senatu, nawoływał do koalicji państw mających zwalczać terroryzm, grzmiąc „albo jesteś z nami, albo z terrorystami!". Jak wiemy, wówczas przekonał m.in. przywódców polskiego rządu. To on także, w roku 2008 oświadczył w stolicy Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Abu Zabi,że:„działania Iranu zagrażają bezpieczeństwu wszystkich państw". Jak podawała ówczesna prasa: „Amerykański przywódca zarzucił Iranowi wydawanie «setek milionów dolarów» na finansowanie takich ugrupowań terrorystycznych jak Harnaś czy Islamski Dżihad oraz dostarcza nie broni talibom i rebeliantom szyickim w Iraku". To niezwykle arogancka wypowiedź, której cynizm w pełni możemy dostrzec dzisiaj, czytając, że:„reżim Bidena potajemnie przekazał Hamasowi 75 milionów dolarów kilka dni przed atakiem”16. Dowiadujemy się również, że wcześniej „administracja Bidena wysłała dziesiątki milionów funduszy pomocowych związanych z Covid dla grupy oskarżanej o ukrywanie terrorystów Hamasu"17. Media donoszą o kwocie przekraczającej 33 min dol. Pełni zrozumiałego sprzeciwu wobec tragedii rozgrywającej się na terenach państwa palestyńskiego - powinniśmy obserwować tamtejsze wydarzenia ze świadomością, że być może dziennikarze zapędzając się w określanie ich mianem „izraelskiego 9/11", są bliżej prawdy, niż sądzą.

Opracował: Aron Kohn - Hajfa, Izrael

Kiedy wojownicy lewicowej sprawiedliwości społecznej natkną się na bojowników Allaha, to ciekawe, co wtedy przeciwstawią pasowi szahida? Pas do pończoch transwestyty?

DLACZEGO LEWACY KOCHAŁA ISLAM, MIMO ŻE ISLAM ICH NIENAWIDZI
Socjaliści zawsze mieli problem ze zrozumieniem siły religii jako takiej. I zawsze starali się „podczepić" ją pod konflikty klasowe. Uważając, że zelotyzm religijny można wyjaśnić jedynie poprzez odniesienie do bazy ekonomicznej. Te lewicowe zabobony zaciemniają obraz rzeczywistych powodów konfliktów.

dr Robert Kościelny
- „Większość lewicowców nie ma trudności z przeciwstawieniem się hinduskim nacjonalistom, gorliwym mnichom buddyjskim i mesjanistycznym syjonistom z ruchu osadniczego. Dlaczego nie zajmą zdecydowanego stanowiska wobec islamistów?" - pyta Michael Walzer w materiale opublikowanym na stronie Dissent, uważanej za lewicową.

Lewacka islamofilia
Walzer to nie tylko publicysta Dissent, ale też współzałożyciel strony i magazynu o takim samym tytule. Jako profesor emeritus pracuje w Instytucie Studiów Zaawansowanych w Princeton. Uczony uważany jest za przedstawiciela komunitaryzmu. Politolog Jacek Bartyzel na stronie Organizacja  Monarchistów Polskich tłumaczy, że „trudno jednoznacznie zaklasyfikować komunitaryzm na ideowo-politycznej osi diady: prawica - lewica. Jest on niekiedy traktowany jako kolejna odmiana konserwatyzmu, co - mimo częstego powoływania się na Burke'a [myśliciel konserwatywny]- jest generalizacją idącą nazbyt daleko" Nie bacząc na problemy związane ze stosownym umieszczeniem komunitaryzmu na osi ideowej, plasując prof. Walzera bliżej lewej strony „diady" nie popełnimy błędu.

Tekst Walzera „Islamizm i lewica" powstał niedługo po zamachu na redakcję tygodnika „Charlie Hebdo" francuskiego pisma epatującego bluźnierstwami raniącymi uczucia religijne chrześcijan, Żydów i mahometan, jak też obrzydliwościami obyczajowymi. 7 stycznia 2015 r. dwaj Francuzi pochodzenia algierskiego, islamiści Said i Cherif Kouachi, wdarli się do redakcji tygodnika, zabijając 12 osób (w tym 9 osób pracujących w redakcji, głównie dziennikarzy i rysowników, oraz 2 policjantów) i raniąc 11 osób. „Charlie Hebdo" to pismo „reprezentujące wszelkie odłamy szeroko rozumianej lewicy" powiedział redaktor naczelny, charakteryzując profil światopoglądowy periodyku.

Według Walzera krytyka, z jaką ze strony lewicy wszelkiej maści (wszak odmian tego nieciekawego nurtu, z którego prędzej czy później wyłoni się jakaś ponura postać totalitaryzmu, jest sporo) spotyka się islamofobia, powoduje, że „nie potrafi ona rozważyć bardzo dobrych powodów, dla których powinna bać się islamistycznych fanatyków - i dlatego ma trudności z wyjaśnieniem, co dzieje się na świecie". Zelotów, którzy pod pozorem obrony swojej religii stali się udręką dla innowierców, jest sporo. Autor wymienia zapalczywych hinduistów w Indiach, mesjańskich syjonistów w Izraelu i szalejących mnichów buddyjskich w Birmie.„Przyznaję jednak, że najbardziej boję się islamskich fanatyków, ponieważ świat islamski w tej chwili (nie wszędzie i nie na zawsze) jest szczególnie rozgorączkowany i wzmożony".

Oczywiście nikt z lewicowych opiniotwórców nie podziela poglądów islamskich bojowników porywających uczennice ze szkół, mordujących niewiernych lub burzących starożytne pomniki cywilizacji innych niż islamska. Takie czyny, o ile są w ogóle zauważane, są rutynowo potępiane. Choć też nie zawsze. Nikolas Kozloff w artykule „A Tale of Boko Haram, Political Coirectness, Feminism and the Left" (Opowieść o Boko Haram, poprawności politycznej, feminizmie i lewicy) w HuffPost udokumentował dziwną niechęć wielu lewicowych pisarzy do obwiniania muzułmańskich fanatyków za porwanie grupy ni-geryjskich dziewcząt.

Widząc drzewa, nie widzą lasu
Punktowanie przez lewicę poszczególnych przestępstw agresywnych ludzi, którzy religię potraktowali jak alibi dla swych złych czynów, nie przeradza się w próbę uogólnienia zjawiska i adekwatnej oceny islamskiego zagrożenia. Co stoi na przeszkodzie takiej analizie i krytyce?, pyta prof. Michael Walzer.

Pierwszą odpowiedzią, jaka nasuwa się takim badaczom jak uczony z Princeton lub Deepy Kumar, autor pracy „Islamofobia a polityka imperium" jest ta mówiąca, że fanatycy muzułmańscy to swoisty lodołamacz dla lewaków. Dzisiejsi islamiści są zagorzałymi przeciwnikami Zachodu, cywilizacji łacińskiej. Dokładnie tak samo jak dzieci i „późne wnuki" Antonio Gramsciego, Lwa Trockiego, Stalina, Herberta Marcuse'a, krótko mówiąc — jak pokolenie rewolty studenckiej 1968 r. i jego progenitura. Zatem „wróg mojego wroga jest moim przyjacielem"

Z tej nienawiści do Zachodu, cechującej lewicę, wynika drugi powód powstrzymywania się od potępienia zbrodni islamistycznych - wielkie pragnienie postawienia pod pręgierzem zbrodni dokonanej przez Europejczyków. Wielu lewicowych pisarzy twierdzi, że podstawową przyczyną fanatyzmu religijnego nie jest religia, ale zachodni imperializm oraz ucisk i bieda, które zrodził kolonializm. I tak na przykład David Swanson, amerykański bloger i autor, dyrektor wykonawczym World Beyond War, pyta: agresywny w stosunku do innych cywilizacji i wyznań. Swanson mógłby zaproponować podobne wyjaśnienie dla każdego z nich, ale wyjaśnienie to traci wiarygodność w miarę mnożenia się przypadków"

Prof. Walzer uważa, że socjaliści zawsze mieli problem ze zrozumieniem siły religii jako takiej. I zawsze starali się „podczepić" ją pod konflikty klasowe. Uważając, że zelotyzm religijny można wyjaśnić jedynie poprzez odniesienie do bazy ekonomicznej. Te lewicowe zabobony zaciemniają obraz rzeczywistych powodów konfliktów. „Wielu lewicowych komentatorów podkreśla, że przemoc Boko Haram czy ISIS lub innych «bojowników» islamskich jest w mniejszym stopniu motywowana wiarą, a w większym ubóstwem i desperacją".

Pas szahida kontra pas do pończoch
Jednak Michael Walzer ma wątpliwości, bo skoro tak, to dlaczego bieda wpędzająca ludzi w desperację i interesy materialne nie powodują mobilizacji lewicowej, tylko islamistyczną? Dlatego, że „odrodzenie religijne, nie tylko wśród muzułmanów, ale na całym świecie, wśród judaistów i chrześcijan, hinduistów i buddystów, pozyskało zwolenników ze wszystkich klas społecznych, a motywem przewodnim działalności odrodzeniowej wydaje się, co niewiarygodne [w zlaicyzowanym świecie], wiara religijna" Chęć obrony swojego wyznania i rozszerzenia jego wpływów.

Wszystkie te lewicowe reakcje wobec aktywności islamistycznych fanatyków - identyfikacja, wsparcie, współczucie, przeprosiny, tolerancja i unikanie potępienia - wyglądają bardzo dziwnie, jeśli weźmiemy pod uwagę rzeczywistą treść ich ideologii - wymierzoną przeciw wartościom hołubionym przez lewicę, oraz dzięki którym lewica w ogóle mogła zaistnieć, działać, rozwijać się i w końcu sięgać po władzę - punktuje absurdy popierania dżihadystów przez lewicę. Sprzeciw „bojowników Allaha" wobec „Zachodu" powinien wywołać poważne zaniepokojenie na lewicy. Organizacja Boko Haram rozpoczęło działalność od ataku na szkoły w„zachodnim stylu" a inne grupy islamistyczne dokonały podobnych ataków agresji, szczególnie na szkoły dla dziewcząt. Wartości, które fanatycy potępiają jako „zachodnie" to: wolność indywidualna, demokracja, równość płci i pluralizm religijny. Lewaków nawet nie zniechęca to, że islamistów popierają takie imperia jak Rosja i Chiny - kraje, które z praw człowieka i obywatela zrobiły sobie wycieraczkę.

Muzułmanie chcą, aby islamska teokracja obowiązywała wszędzie tam, gdzie mieszkają wyznawcy islamu. I24news informuje, że co najmniej 46 proc, muzułmanów urodzonych za granicą, ale mieszkających obecnie we Francji, chce przyjąć prawo szariatu do systemu prawnego kraju, wynika z sondażu przeprowadzonego przez IFOP (Francuski Instytut Opinii Publicznej) dla magazynu „Le Point". Badanie wskazuje również, że wśród muzułmanów urodzonych we Francji 18 proc, uważa, że we Francji powinien panować szariat. Badanie IFOP ujawnia również, że„41 proc, muzułmanów uważa, że islam należy praktykować i włączyć do francuskich zwyczajów".
Czy lewica jest tak bardzo zaślepiona nienawiścią do chrześcijaństwa, zwłaszcza katolicyzmu, traktując je jako „opium dla ludu" do cywilizacji „białego człowieka" że nie widzi w islamistach największego wroga wyznawanych przez siebie poglądów? Fanatyzm różnych feminizmów, elgebetyzmów, wokeizmów, których podłożem jest libertynizm, hedonizm, cynizm zderzy się z fanatyzmem islamistów, mających swe korzenie głęboko osadzone w teologii i prawie szariatu (też zresztą wywodzącego się z islamskiej teologii). Wojownicy sprawiedliwości społecznej natkną się na bojowników Allaha. Ciekawe, co wtedy przeciwstawią pasowi szahida? Pas do pończoch transwestyty?

Cichy dżihad lewicy i globalistów
Poglądy muzułmanów mieszkających w Europie Brandon Smith z Alt-Market komentuje tak: „Kultura islamska postrzega Zachód jako dojrzały owoc, który należy zrywać i pożerać. Muzułmanin patrzy na ludzi Zachodu jak na bydło i wierzy, że jego religia pewnego dnia przytłoczy i opanuje Zachód. W tym celu islamiści stosują taktykę, którą nazywają «Cichym podbojem» lub «Miękkim dżihadem». Nie jest to koncepcja ograniczająca się do garstki wyznawców z marginesu, jest to dominująca ideologia większości populacji muzułmańskiej, pragnącej wdrożyć prawo szariatu na całym świecie. Obejmuje ona około 50 proc, wyznawców Allaha żyjących w krajach zachodnich, którzy otwarcie domagają się prawa szariatu w USA i Europie". Nienawiść do cywilizacji łacińskiej to cecha dominująca tej olbrzymiej, i stale rosnącej, masy ludzi.

To właśnie ten sposób myślenia o infiltracji i rozsadzeniu od środka Europy i USA tak bardzo przemawia do lewicy politycznej. „W ciągu ostatniego tygodnia w amerykańskich miastach miały miejsce liczne masowe demonstracje na rzecz Palestyńczyków (w tym krótka okupacja Kapitolu) i większość osób zaangażowanych w te wydarzenia NIE jest muzułmanami. Są to raczej ci sami lewicowi szaleńcy, którzy wspierali zamieszki w BLM. To ci sami ludzie, którzy wściekają się i pienią w obliczu wszelkich prób zamknięcia południowej granicy [z Meksykiem]. To ci sami ludzie, którzy domagają się indoktrynacji gender w szkołach publicznych. Ci ludzie stanowią większość uczestników propalestyńskich protestów w Ameryce".

Nie ma punktów stycznych między muzułmanami a lewakami. Między dziećmi Allaha i uczniami Mahometa a wyznawcami Marksa, Fromma czy Wilhelma Reicha. Więc dlaczego ci ludzie współpracują ze sobą? - stawia pytanie publicysta Alt-Market i próbuje na nie odpowiedzieć stworzoną przez siebie koncepcją „wzajemnego wyzysku". Obie śmiertelnie niebezpieczne i rosnące w coraz większą potęgę grupy traktują siebie nawzajem jak leninowskich „użytecznych idiotów" Albo, jak było wcześniej wspomniane, „lodołamaczy" Tu z kolei kłania się idea pisarza rosyjskiego Wiktora Suworowa, według której jeden terrorysta - Stalin, wykorzystał innego terrorystę, Hitlera, do zniszczenia Zachodu, aby później Armia Czerwona mogła łatwo przenicować Stary Kontynent, aż po Gibraltar.

Według koncepcji Brandona Smitha w tej grze przeciw Zachodowi uczestniczy jeszcze jeden szuler - globaliści. „Ścieżki każdej z tych grup często się krzyżują, a lewacy coraz bardziej integrują się z ideałem globalizmu, choć nadal różnią się od nich pod wieloma względami. W gruncie rzeczy lewacy to pożyteczni idioci z aspiracjami do władzy, którzy żywią się resztkami rzucanymi im ze stołu globalistów".

Pokręcony sojusz
Wróćmy do koncepcji „wzajemnego wyzysku", który cechuje chwilowe sojusze. „Muzułmanie postrzegają lewicę polityczną jako klucz do otwarcia drzwi na Zachód, swego rodzaju naiwnego odźwiernego, który macha do każdego gościa, nie sprawdzając go wcześniej. Lewacy są pęknięciem w zbroi, dziurą w płocie, z której korzystają grupy islamskie" Natomiast lewacy sprzyjają muzułmanom, bo są przeciwieństwem wszystkiego, co reprezentuje znienawidzony przez nich świat zachodni. Można powiedzieć, że islam jest dla lewackiej wścieklizny dowodem na to, że „poza cywilizacją łacińską też jest życie". I to nawet lepsze. Nie jest przypadkiem, że dla lewicowych uczonych mężów każda kultura jest lepsza od europejskiej - arabska, chińska, japońska, ludów Afryki, Polinezji, aztecka, in-kaska, zuluska i diabli wiedzą jaka jeszcze. Wszystkie one nie mogły w pełni rozkwitnąć oczywiście z winy białego barbarzyńcy, który je podbił i skolonizował. Bo gdyby nie konkwistadorzy i odkrywcy z dzikiej Europy, to któż to wie, może nie Amerykanie Z Przylądka Canaveral, a Hotentoci z Przylądka Dobrej Nadziei pierwsi polecieliby na księżyc? I nie Neil Armstrong, ale Zulus Czaka postawiłby swą królewską stopę na Srebrnym Globie jako pierwszy człowiek?

A skoro kultury - mimo swej wyższości nad cywilizacją łacińską podobnie jak ona wyznające zabobon patriarchalizmu - miały tak wielki potencjał stłumiony przez europejskich hegemonów, to jakaż świetlana przyszłość czeka ludzkość, gdy zawładnie nią nowy wspaniały świąt lewicy spod znaku marksizmu kulturowego? Wyzwolony z patriarchalizmu. Rozkwitły wreszcie w pełni na trupie Zachodu. Aby zrozumieć tych ludzi, trzeba zrozumieć podstawy marksizmu kulturowego, zwraca uwagę Smith. System ten ma na celu sabotaż istniejących kultur i cywilizacji w celu wywołania chaosu i dekonstrukcji kulturowej. I wtedy do akcji wkraczają oni - wojownicy sprawiedliwości społecznej, i wprowadzają porządek, a właściwie faszystowski ordnung, który, jak wiadomo, muss sein. Wśród rozkawałkowanego społeczeństwa, bezradnego moralnie, jedynie oni stanowią siłę zorganizowaną, zdyscyplinowaną, wiedzącą, czego chce - nowego ładu. Niczym bolszewicy w 1917 r. w Rosji tonącej w odmętach zamieszania wojennego.

Czym dla lewaków muzułmanie, tym dla globalistów lewacy. Większość lewicy jest słaba psychicznie i fizycznie i chociaż są zelotami, wciąż zdają sobie sprawę, że gdyby zaangażowali się w jawną wojnę domową przeciwko konserwatystom i patriotom, zostaliby zmieceni z powierzchni ziemi. Nie są w stanie samodzielnie prowadzić kompetentnej wojny ani rewolucji. Zatem przejmują sprawy innych grup, a następnie wykorzystują te grupy jako bandytów i egzekutorów, wyjaśnia Brandon Smith. Przy okazji przypomnijmy, że bolszewicy rozprawiając się krwawo z przeciwnikami politycznymi i burząc dotychczasowy system, jako tarana i źródła chaosu użyli anarchistów (My anarchisty naród wiesiołyj dla nas swaboda daraga). A gdy anarchista zrobił swoje, mógł odejść - podstienkul

Islamiści są dla współczesnych bolszewików kulturowych niczym anarchiści dla Lenina i jego bandy: najmitami, zbiorowiskiem zdeprawowanych żołdaków, którzy chcą walczyć i zabijać bez ograniczeń i bez strachu przed karą. Natomiast my, jako ludzie przesiąknięci (mimo że coraz płycej) wartościami Zachodu, na ogół nie myślimy kategoriami najemników - „wierzymy w toczenie własnych bitew za nasz własny kraj i prowadzenie ich, poprzez kierowanie się pewnymi zasadami. Lewica nie myśli w ten sposób. Im zależy na zwycięstwie. Dbają o władzę i nie obchodzi ich, co muszą zrobić, aby osiągnąć swoje cele"

Ale w jaki sposób lewacy utrzymują obraz wyższości moralnej, angażując się w moralnie naganne zachowania i zawierając sojusze z ludźmi, którzy nie podzielają ich ideałów? Uzasadnieniem jest oczywiście „dekolonizacja" Magia dekolonizacji polega na tym, że daje lewicowcom licencję na usprawiedliwienie wszelkich działań, niezależnie od tego, jak są brutalne i odrażające. Twierdzą, że ponieważ setki lat temu miały miejsce wydarzenia, które współczesne społeczeństwo uważa za skandaliczne, usprawiedliwione jest szukanie zemsty na dzisiejszej cywilizacji z mocą wsteczną. Jeśli chodzi o globalistów, mają oni nadzieję, że nowy przypływ energii w lewicowym ruchu i konsekwencje wojny na Bliskim Wschodzie odwrócą uwagę świadomych obywateli i patriotów na wiele miesięcy; zamiast organizować się w celu walki z nadchodzącą nową rzeczywistością, będą z trwogą oczekiwać na wybuch globalnego konfliktu. I właśnie na tej trwodze zbudowany zostanie nowy ład. Pamiętajmy, że w wyniku marszu przez instytucje, trwającej już ponad pół wieku, także wielkie korporacje zostały spenetrowane przez pokolenie^ i wiele lewackich fantasmagorii uważają za swoje. Stąd ów nowy ład będzie ucieleśnieniem niejednego z psychodelicznych majaczeń. Lata 2020-2022 pokazały, że nie jest to trudne. Wcale.

Opracował: Aron Kohn - Hajfa, Izrael

Codziennie z Polski emigruje 100 obywateli żydowskiego pochodzenia. W najbliższym czasie środowisko żydowskie w Polsce wręcz ulegnie likwidacji. Określone ośrodki lansują:„Zniszczyli kraj, a teraz uciekają".

Jacek„Rekontra" Piasecki
Polacy nie zasługują na wolność, rację mieli stalinowcy: „za ich czasów nie było antysemityzmu, obywatele żydowscy nie mieli zamiaru opuszczać Polski". Po cóż harmider 1956: „Ot, macie skutki: antysemityzm, ciemnota i zbrodnia ogarnęły spokojny dotąd kraj" - pisał Leszek Elektorowicz w liście do „Życia Literackiego", wypominając prasie, że wcześniej była zachwycona istniejącym stanem rzeczy - komunizmem.

POLIN
„Tonie okręt. Izydor Goldwasser zaczyna głośno odmawiać modlitwę. Icek zatyka mu usta: Natychmiast zamilcz. Jak Pan Bóg się dowie, że jesteś na pokładzie, jesteśmy zgubieni" - Horacy Safrin, „Przy szabasowych świecach" (1963). Pochodził z Monasterzysk, zał. w 1454 r., do 1772 r. w Koronie Polskiej (od 1569 Rzeczypospolitej), . zabór austriacki, potem II Rzeczypospolita, woj. tarnopolskie. Miasto, kawał historii Polski. Z dowcipów o Żydach z Chełma przebija szczęście. Było im u nas nieźle, znaleźli schronienie przed prześladowaniami w Europie. Słowa popularnej piosenki żydowskiej otwierają  rozdział„Miasteczko": Miasteczko Bełz, Kochany mój Bełz! Maleńka mieścina, Gdzie moja rodzina Idom mój jest.

Michnik w Kielcach
Humor o Izydorze z pamięci. Ulubione są, a długie. Red. Michnik, którego poczucie humoru znamy (zakonnica w ciąży na zebrze), podczas debaty w Kielcach ujawnił, że w redakcji jest nazywany „ministrantem ojca Rydzyka". Zebranych uraczył garścią anegdot (sucharów), w tym ten, jak „wypomniał" przewodniczącemu PO, że za jego rządów, „księży nie było stać na drugą prostytutkę". Odhaczmy prostytucję. Zygmunt Hertz o prostytutkach Bermana pisał do Czesława Miłosza w 1962 r. Ważyk - mały, zapluty i brudnawy, komunista i prawa ręka Bermana w okresie stalinizmu, wychylony w Październiku, biorący forsę od kapitalistów i znienawidzonych Amerykanów. „Gdzie tu jest jakaś logika? To stado prostytutek i nic więcej". Kott, Andrzejewski, nazwiska prostytutek Hertza do wyszperania. Dzisiaj ciąg dalszy śledzenia w prasie 8-miesięcznej kampanii żydokomunistów przeciw urojonemu „polskiemu antysemityzmowi". Bermana operacja odwrócenia uwagi opinii światowej od problemu rozliczenia zbrodniarzy. Ale także rozliczenia oprawców słowem, którzy na Zachodzie zaczęli się przedstawiać jako zniewolone ofiary Stalina. Rzadko byli sprawcami śmierci, jednakże „chętnie włączali się do chóru aklamującego pastwienie się nad ofiarą". Na list Leszka Elektorowi-cza natrafiłem w „Życiu Literackim" marca 1957. Poeta zamilkł po zjeździe szczecińskim ZLP w 1949 r. Przypis: Na zjeździe Stefan Żółkiewski, główny architekt nowego kursu, występujący z ramienia nadzorcy Bermana, nakazał pisarzom zdecydowaną walkę ideologiczną.

To publicystyka kształtuje świadomość pisarza, "wyrażająca dążenia kulturalne ruchu robotniczego, jak prace Borejszy, Kotta, Ważyka, Sokorskiego". O grabarzu humanistyki Żółkiewskim, który zniszczył polonistykę, red. Michnik pisał: „człowiek wybitny i prawy, zaplątany w komunistyczny aparat", i przekonywał, że bez zrozumienia fenomenu zdrady i nawrócenia klerków nie jest zrozumiała historia Polski. Redaktorze, przebijcie się przez pokłady mitów i kłamstw, a skoro w Kielcach powołujecie się na dewizę Słonimskiego, swojego „jedynego szefa", aby na wszelki wypadek zachowywać się jak porządny człowiek, to przecież nie macie bladego pojęcia, jak pryncypał prowadzał się z komunistami. I doczytajcie o prostytuowaniu się swoich klerków przez bite 10 lat. Przypis obrósł dygresjami. Wracamy.

Emigracja
Elektorowicz: Cudzoziemiec czytający polskie czasopisma wyrobiłby sobie spaczone pojęcie o Polsce i Polakach. Czyżby tak dojrzali i rozumni w Październiku i w wyborach styczniowych, na co dzień okazali się okrutnymi barbarzyńcami? „Biją, prześladują... I kogo? nieszczęsną mniejszość żydowską i  niewierzące dzieci. Gdyby rzeczywistość społeczna odpowiadała ilości artykułów prasowych poświęconych ostatnio antysemityzmowi i prześladowaniom ateistów, należałoby sądzić, że co dzień w Polsce odbywają się jakieś pogromy i samosądy, że mnożą się mogiły niewinnych ofiar, słowem że jesteśmy narodem sadystów, jedną wielką faszystowską zgrają". Wniosek: „zapędzić dzikie społeczeństwo na powrót w ryzy żelaznego porządku. Dość wolności".

List umknął Machcewiczom, wnikającym w treść anonimów, pochylających się z troską nad Hanką Szwarcman vel Leszek Kołakowski. Elektorowicz o emigracji: wielu Żydów wyjeżdża do Izraela dlatego, że mają tam swe rodziny, całe rodziny. Wyjeżdżają, spodziewając się za granicą uzyskać korzystniejszą sytuację materialną. To ludzkie. Jeśli za „zbrodnie Różańskiego czy Fejgina odpowiadać mieliby wszyscy Żydzi", to w takim razie za Radkiewicza winni odpowiadać wszyscy Polacy. Hertz do Miłosza w 1969 r.: „Hrabia Andrzej Plater z żoną - Radziwiłł z domu - zgłosił się do Min. Spr. Wewn., że jakaś jego babka była z domu Meyer, pewno Żydówka, i chce emigrować. Dostał paszport - wyjeżdża na rachunek Jointu na Bahamas. Miłe! Mało nie umarłem ze śmiechu. Informacja chyba pewna, bo specjalnie ktoś do mnie dzwonił, aby mi to opowiedzieć. Poszukiwania babki Żydówki — rychtyk norymberskie prawa na odwyrtkę".

Horacy Safrin
Czy mogę przemilczeć autora, z którym w dzieciństwie spędziłem wiele godzin4 i uwielbiałem prawie jak Artura Conan Doy|e'a? Humor żydowski lubię nieomal jak angielski. Prostackie kawałki Michnika nijak się mają do prawdziwych żydowskich. Może jakaś analiza genów w laboratorium na Czerskiej?

I wstrząs. W tygodniku „Wieś" natrafiłem na fraszki o kułakach i spekulantach, pisane w najmroczniejszym okresie stalinizmu. Czasie rozkułaczania wsi, zmuszania chłopów do przystępowania do spółdzielni, więzień, i doprowadzanie rodzin do ruiny. „Wykręty kułackie" z 1953 r.: Kulak, który opóźniał się z dostawą mleka, co dzień na brak pokarmu dla bydła narzekał. Nic dziwnego. Stosując powiedzonko znane, rad by zawsze i wszędzie wykręcić się sianem. Za nielegalny ubój bydła chłop dostawał 8 lat, gdy krowa z własnej obory była nielegalna. Wyroków tysiące.

„Nagrobek spekulanta wiejskiego"jest za długi, oto „Kułak na punkcie skupu". Tu spoczywa spekulant. Gdyby z nagła ożył, pod tą płytą grobową ukryłby wnet zboże. Wiersz„Chwast" o Nikodemie Chwaście, o„dobrodzieju"z reakcji o szczurzych oczkach, który Safrin napisał z okazji wyborów w 1952 r.:
Kiedy oddasz głos w niedzielę, wiedz, że z naszych wsi i miast, jako z pól szkodliwe ziele, raz na zawsze zniknie Chwast. I wyznanie miłości do Stalina: „Żyć będziesz!...". Nie wierzę, żeś odszedł nasz Wodzu, Stalinie, bo słońce nie gaśnie, bo prawda nie ginie, ta prawda, co miastom przyświeca i  wioskom, wzniesiona gwiaździście nad wieżą kremlowską. Twój Geniusz, przez ludzkość wyśniony od wieków, żyć będzie w Twym dziele: w szczęśliwym człowieku Telefonów w domach było mało, TV dopiero po 17.00, temp. 38 z kreskami, więc książkę trudno czytać, ale był Safrin. Mój smutek.

EXODUS ŻYDÓW
Odwilż, 24 marca 1957 r. „Po prostu"drukuje „Tren Fortynbrasa", Gomułka i rewizjoniści z księgami mądrości komunizmu u bram. Pesymizm Herberta: Żegnaj książę czeka na mnie projekt kanalizacji i dekret w sprawie prostytutek i żebraków muszę także obmyślić lepszy system więzień gdyż jak  zauważyłeś słusznie Dania jest więzieniem Żyjemy na archipelagach - zauważa poeta, i poniżej drugi wiersz, "Ze szczytu schodów".

Odkrywam istotne różnice, np. „to nie jest prawda co wykrzykują afisze" a w„Po prostu":„to nie jest prawda co piszą w gazetach".

my nie pragniemy wcale widoku toczących się głów bowiem wiemy jak szybko odrastają głowy i zawsze na szczycie zostaje kilku a na dole aż czarno od mioteł i łopat. Na tej samej stronie Olszewski & Ambroziewicz „EXODUS czy EMIGRACJA": dużo pisze się w prasie o antysemityzmie, a jeden z tygodników po kilkunastoletniej przerwie reaktywował „sprawę żydowską". Codziennie z Polski emigruje 100 obywateli żydowskiego pochodzenia. W najbliższym czasie środowisko żydowskie w Polsce wręcz ulegnie likwidacji. Określone ośrodki lansują, "Żniszczyli kraj, a teraz uciekają".

Zaglądam do Jaffa Schatza „Pokolenie" „Wzlot i upadek polskich Żydów komunistów". W latach 1956-1959 z Polski, głównie do Izraela, wyjechało około 50 tys. Żydów (uzupełniam, wielu przybyło do Polski z Sowietami), zmniejszając w ten sposób liczebność społeczności żydowskiej do około 30 tys.
Biorę do ręki Petera Rainę„Czy Gomułka był antysemitą?" i odszukuję dane liczbowe, dokument MSW z 26 czerwca 1967 r. Punkt 17. Komitet do Spraw Radia i Telewizji. W Zespole Zagranicznym Polskiego Radia - około 270 osób narodowości żydowskiej na 400 zatrudnionych (67,5 proc.). W Zespole  Programów Krajowych PR - około 230 osób, na 720. Razem 500 osób. A w Zespole Technicznym - 30 osób, na 800 zatrudnionych (3,75 proc., też nieźle). Taki był ten antysemityzm. Za tydzień część druga. Winię o to mojego ulubionego Żyda, Horacego Safrina. Czy to antysemityzm?

Opracował: Aron Kohn - Hajfa, Izrael

Aktywny w okresie stalinizmu, oddelegowany do działalności w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (przez kogo?), po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną w redakcji „Czerwonego Sztandaru", a po ewakuacji do Azji Środkowej wezwano go do Moskwy (kto wezwał?), a w 1944 r. w Lublinie zaangażował się w działalność ideologiczną.

Jacek „Rekontra" Piasecki
Słowa nasze,
nawet co ważniejsze słowo ściera się w użyciu,
jak ubiór co sparciał w poemacie „Włodzimierz lljicz Lenin" pisał Majakowski.

W Wiki doczytuję, że przy opracowa­niu koncepcji i treści wystaw współpraco­wał Jerzy W. Borejsza, syn Jerzego, wnuk Abrahama Goldberga. Czy korzenie są ważne? W latach 1952-1953 studiował w Ka­zaniu, a następnie w latach 1953-1957 na Uniwersytecie Moskiewskim.

Miazga
„Kolaborant rezygnuje z góry zarówno z oporu, jakiż wpływu. Współdziałanie z reżymem takich panów jak Słonimski czy Iwaszkiewicz porównane być może wyłącznie do roli odegranej przez tych nielicznych Żydów, którzy kolaborowali z Gestapo. Słonimscy i Iwaszkiewicze pracują nad tym, by już nigdy w Polsce nie było ani Słonimskich, ani Iwaszkiewiczów. To jest filozofia tych Żydów, którzy pomagali palić W krematoriach innych Żydów w nadziei, że w ten sposób uratują się przed zagładą" - takim porównaniem w artykule„Dramat polskich «klerków»" kolaborację dwóch starych koni Antoniego Słonimskiego (lat 60) oraz Jarosława Iwaszkiewicza (lat 61) osądził Juliusz Mieroszewski. Paryska „Kultura", listopad 1955.

Zabójcze słowa prawdy, miażdżące porównanie, Mieroszewski poczynił je ze względu na dojrzały wiek obydwu pisarzy i to, że i Słonimski, i Iwaszkiewicz kariery zrobili w II Rzeczpospolitej. Ska-mandryci do dorożek byli wnoszeni na rękach.
Mieroszewski pamiętał hołd złożony publicznie Bierutowi przez Słonimskiego w prasie. Wierszem „Portret prezydenta": 1/1/ szkole z ramy portretu, oczy łagodne i czyste Patrzą na młodość twoją. Oddać jej nie chcą zniszczeniu.
Wieków dawnych nie żałuj, lepszych masz dziś gospodarzy!

Roman Werfel był cynglem Bermana, jak niby rzecznik Urban cynglem Jaruzelskiego, lecz potężniejszym. Od 1952 r. do 1959 był redakto­rem naczelnym „Nowych Dróg", a gdy stało się pewne, że Romkowski i Fejgin zostaną areszto­wani, w marcu 1956 r. został na kilka miesięcy redaktorem naczelnym„Trybuny Ludu".

Jakże porównać zdradę społeczeństwa przez klerków, z kolaboracją młodszego o trzydzieści lat pryszczatego Woroszylskiego (rocznik 1927)?
Już w grudniu '56. Słonimski ważył się stanąć na czele pisarzy „opozycyjnych", zostając prezesem odwilżowego ZLP. Dni październikowe są to dni spadania masek i rozpraszania obłudnej mgły - notował stalinowiec Woroszylski.

Mózgi proletariatu “ - -Leży przede mną książka Pawła Machcewicza „Polski rok 1956" (wyd. 1993). We wstępie.czytam, że najsłabiej zostały spenetrowane zjawiska masowe. A wydawca na okładce rozwija myśl, autor przedstawia nieznany dotychczas obraz„odwilży"i Października, i „analizuje zbiorową świadomość społeczną i masowe ruchy społeczne".
Co Machcewicz robi na biurku, gdy obiecałem dalszy ciąg Bermana?
Rozdział„Antysemityzm" otwiera zdanie:„Jednym z problemów, które wraz z kryzysem władzy i stalinowskiego systemu w 1956 r. wypływały na powierzchnię życia społecznego, był antysemityzm". Pedagogika wstydu?
Jakże proroczo, pisząc o Bermanie i badając korzenie„pedagogów wstydu", wspomniałem, że „dokonuję niezwykłych odkryć", i dorzuciłem werflową myśl: „Machcewiczom poumykały".

Werfel, któż zacz?
W Wikipedii natkniemy się na eufemizmy i niedopowiedzenia: aktywny w okresie stalinizmu, oddelegowany do działalności w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (przez kogo?), po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną w redakcji „Czerwonego Sztandaru" a po ewakuacji do Azji Środkowej wezwano go do Moskwy (kto wezwał?), a w 1944 r. w Lublinie zaangażował się w działalność ideologiczną.„Był współautorem aktów oskarżenia w większości głośnych procesów politycznych okresu stalinizmu m.in. podczas tzw. procesu krakowskiego wobec Jana Rzepeckiego, Stanisława Mierzwy, Franciszka Niepokólczyckiego oraz Kazimierza Pużaka, Stanisława Tatara i biskupa Czesława Kaczmarka"

Machcewiczom poumykały W1950 r. Berman likwidował „Kuźnicę" i „Odrodzenie" i powoływał„Nową Kulturę", na zebraniu Werfel, wskazując palcem na Bratnego, wykrzyknął słynne„ja wam rzucam myśl, a wy go łapcie". Potężnego Bo
rejszy nie-było,„nie wybierał się na spektakl na którym miano obcinać mu głowę".
Werfel był takim cynglem Bermana, jak niby-rzecznik Urban cynglem Jaruzelskiego, lecz potężniejszym.

Od 1952 r. do 1959 był redaktorem naczelnym„Nowych Dróg", a gdy stało się pewne, że Romkowski i Fejgin zostaną aresztowani, w marcu 1956 r. został na kilka miesięcy redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu". Śp. Paweł Śpiewak, którego cenię za odwagę, i nie tylko, w 2005 r. wydał świetną książkę „Pamięć po komunizmie". Ale w „Żydokomunie" opisał prasę w czasach stalinizmu. Połowę pracowników powojennej cenzury stanowili żydowscy „towarzysze", połowa pracowników Książki i Wiedzy (Werfel w swoim CV miał także kierowanie KiW-em), wydawnictwa stricte ideologicznego, była złożona z Żydów. Ponoć było to zrozumiałe, gdyż należeli do elity partii pod względem wykształcenia, a „kwestie ideologiczne były dla nich bardziej palące i intrygujące niż dla z pochodzenia polskich chłopów". „Machcewiczom poumykały" czytać należy historykom, setki i tysiące nazwisk, cała komunistyczna e ita, rodzinne klany, a przecież około 70 proc, stanowisk kierowniczych w prasie to żydokomuniści.

Sam Machcewicz powołuje się na prasę, Ryszard Turski i Eligiusz Lasoka pisali„dokonała się nas rewolucja" a Woroszylski nazywał robotników Żerania „putiłowcami" naszej rewolucji. Rewolucja! Nasza!

Gdzie doczytać, że Woroszylski w latach 1952-1956 studiował w Moskwie, a Lasota, red. naczelny„Po prostu" był absolwentem moskiewskiej szkoły komsomolskiej, i że wśród ówczesnych młodych rewizjonistów absolwenci rozmaitych szkół i uczelni radzieckich stanowili niemałą grupę czołową? Bermana„Nowa Kultura" na jedynce Woroszylskiego „Cztery dni, które wstrząsnęły Polską": „Były to ważkie dni - dni spadania masek, polaryzacji postaw, rozpraszania obłudnej mgły, jasnego jak nigdy podziału na zwolenników i wrogów socjalistycznego ludowładztwa. Z po- ~ działu tego wyciągnięto pierwsze wnioski: przywódcy reakcji partyjnej musieli odejść" Bermana z Biura Politycznego KC PZPR usunięto w maju, reakcja partyjna to Natolin, ośrodek wstecznictwa wewnątrz partii i poza nią.
Słowo uzupełnienia o filozofii Żydów. Z„Kultury"z rubryki„Kronika żydowska" wyłuskuję, że organ sekcji francuskiej światowego kongresu żydowskiego chce, aby Kongres zajął stanowisko w sprawie antysemityzmu we wschodnich Niemczech, a także wobec niszczenia kultury żydowskiej w Sowietach. W tym samym duchu było wezwanie wystosowane do prezydenta Eisenhowera przez żydowski PEN-Klub, żydowski Kongres Robotniczy w Ameryce i inne organizacje, domagające się poruszenia na konwencji genewskiej likwidacji przez Sowiety narodu żydowskiego, jego kultury języka i jego pisarzy, ©„antysemityzmie" w Polsce w 1955 r. nikt nie słyszał i nikt nie pisał. A Mieroszewski w 1967 r. był gotów jechać do Izraela i walczyć po jego stronie.

Budowa polskiego wstydu Muzeum II Wojny Światowej nazywano prezentem Tuska dla Merkel, muzeum, w którym polska rola w II wojnie światowej została zminimalizowana, wyeksponowane zostały elementy, które prowadziły do rozpuszczenia odpowiedzialności za wywołanie wojny, w swoich wystawach obniżało wartość polskiego wysiłku w czasach II wojny światowej - mówił wczoraj Kaczyński. „Budowa polskiego wstydu, mikromania narodowa, tak to można określić".
Uzupełnijmy. 1 września 2008 r. Machcewicz objął funkcję głównego doradcy w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska i jednocześnie jego pełnomocnika ds. Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. W Wiki doczytuję; że przy opracowaniu koncepcji i treści wystaw współpracował Jerzy W. Borejsza, syn Jerzego, wnuk Abrahama Goldberga. — — Czy korzenie są ważne? W latach 1952-1953 studiował w Kazaniu, a następnie w latach 1953— 1957 na Uniwersytecie Moskiewskim. W„Ostaniec, czyli ostatni świadek" doczytuję, że myślał o polonistyce w Warszawie, a w Sowietach na studiach znalazł się przypadkowo.

Szkoły janczarów w ZSRR „W ostatniej chwili zjawił się u nas w domu brat ojca pułkownik Różański i powiedział matce:-Towarzysze z KC sugerują, aby Jurka posłać na studia do ZSRR".
W sierpniu 1952 r. jako siedemnastoletni żółtodziób znalazł się w Kazaniu nad Wołgą na Wydziale Historycznym Uniwersytetu, ale nie był to dowód szczególnej łaski - czytam -„albowiem dzieci zasłużonych towarzyszy z Komitetu Centralnego PZPR pozostały na ogół w Moskwie i Leningradzie". Po roku tajemnicza dłoń ściągnęła go do Moskwy.
Wyznawał:„Tak zaczęła się moja szkoła janczarów. Czy istniał oficjalny plan tworzenia szkoły janczarów? Wątpię". W1952 r.??? Stalin w pełni sił, proces za procesem, czystki, kwestią czasu było, kiedy uzna Polskę za republikę radziecką, a historyk Borejsza, mając na karku osiemdziesiąt lat z okładem, przekonywał: „Wysyłając w latach pięćdziesiątych i później po kilkuset studentów, władze wykazywały się lojalnością wobec wielkiego sojusznika:"! dodawał: „Część wysyłanych widziano jako przyszłe kadry polityczne czy wojskowe Polski Ludowej". Raczej kadry polityczne PSRR, Polskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, władające świetnie językiem rosyjskim, po solidnym praniu mózgów w Sowietach. Przerywam w„kolejnej" połowie.

Opracował: Aron Kohn - Hajfa, Izrael

Nie udawajmy, że to artystyczny film fabularny - to typowa agitka, powtórzmy to, publicystyczna, zrobiona tępym rzemiosłem, bez wyobraźni i subtelnych odcieni w budowaniu sytuacji, wydarzeń, miejsc, czasu i postaci.

Stanisław Srokowski
Dzisiaj już mało kto pamięta głośny niegdyś nurt moralnego niepokoju w polskiej kinematografii. Po okresie socrealizmu był to odświeżający, intrygujący powiew nowości. A socrealizm został w Polsce wprowadzony w 1949 r. pod dyktando Włodzimierza Sokorskiego, wiceministra, a później ministra kultury i sztuki. Zaczęły wtedy powstawać tzw. produkcyjniaki, czyli sztampowe, prymitywne dzieła literackie, plastyczne i filmowe. Jednym z ta kich pierwszych dzieł był słynny, namalowany w 1950 r. obraz Andrzeja Kobzdeja „Podaj cegłę" pokazujący trzech zapracowanych murarzy.

Z filmowej teki możemy natomiast wymienić „Przygodę na Mariensztacie" Leonarda Buczkowskiego, „Karierę" Jana Koechera,„Dwie brygady" Janusza Nesfetera i kolegów, „Żołnierza zwycięstwa"Wandy Jakubowskiej i „Autobus odjeżdża 620"  Jana Rybkowskiego. Obrazów podobnych było znacznie więcej, charakteryzowały się one schematyczną, prostacką fabułą i stawały się propagandowymi, ideologicznymi agitkami. Odnowa w Polsce nastąpiła kilka lat po śmierci Stalina, po 1956 r„ kiedy poczęły powstawać znakomite dzieła literackie, a także plastyczne, teatralne i filmowe. W końcu lat 50. i w latach 60. objawili swój oryginalny talent Tadeusz Kantor i Jerzy Grotowski, jako wielcy reformatorzy teatru, rodziła się także nowa szkoła poetycka, propagująca poezję lingwistyczną, w której po części także miałem swój udział.

Natomiast w latach 70. pojawiło się głośne kino moralnego niepokoju, a w nim ważne i ciekawe filmy K. Zanussiego„Barwy ochronne" „Konstans" i „Kontrakt'; Andrzeja Wajdy„Dyrygent; „Człowiek z marmuru"; Krzysztofa Kieślowskiego „Blizna" i „Spokój"; Feliksa Falka „Nocleg"czy Agnieszki Holland "Niedzielne dzieci" I kilka słów o tym ostatnim filmie. Nie jest to dzieło wybitne, lecz ukazuje w interesującym świetle dramat nieszczęśliwego małżeństwa, które nie może mieć dziecka. Pozostaje adopcja. I wokół tego moralnego problemu toczy się ciekawie zarysowana akcja. Filmy Holland z tamtego i późniejszego okresu zdobywały nagrody na wielu międzynarodowych festiwalach, a reżyserka posiadała dużą umiejętność zagłębiania się w ludzkiej duszy, zaś jej obrazy ujawniały śmiałą wyobraźnię artystyczną i dużą umiejętność kreowania ludzkich tragedii.Tyle że nie wszystkim przypadały one do gustu, zresztą jak cała odnowa w literaturze i sztuce. Miałem okazję wtedy publicznie bronić wolności twórczej, a więc i kina moralnego niepokoju, włącznie z filmem Agnieszki Holland.

W1979 r. odbywała się w Lidzbarku Warmińskim konferencja młodej generacji twórczej, w której brałem też udział. Już tutaj o niej wspominałem. Na spotkaniu tym dwa załgane referaty wygłosili ówcześni bonzowie komunistyczni - Włodzimierz Sokorski i groźny agent bezpieki Kazimierz Koźniewski, redaktor ówczesnej„Polityki" Wystąpiłem wtedy ostro przeciwko kłamstwom i zamordyzmowi obu referentów. Nie wiedziałem jednak, że obok mnie siedzi konfident, który na mnie donosi. No i doczekałem się bolesnych konsekwencji swojego zachowania. 29 września 1979 r. napływa bowiem z Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Olsztynie do Naczelnika Wydziału III MO we Wrocławiu, kpt. Jędrzejczaka, groźna wiadomość: „W trwającym w dn. 20 - 22.09.79 r. Ogólnopolskim Forum Literackim pod hasłem «Pisarz a dzień dzisiejszy» w Lidzbarku Warmińskim uczestniczył m.in. z Waszego terenu Stanisław SROKOWSKI. Wymieniony (...) ostro skrytykował przemawiających wcześniej Wł. Sokorskiego i K. Koźniewskiego za ich cyniczny stosunek do młodych twórców. (...). Poza tym t. w. «Maria» siedzący w czasie obrad obok Srokowskiego zauważył, że ma on przygotowane inne przemówienie, które wg relacji źródła było następujące:

«Partyjni Literaci! (...) co innego myślicie, co innego mówicie z trybun i w czasie spotkań, co innego szepczecie w zaciszu domowym (...). I gdzie tutaj (...) uczciwość pisarza, literata, dziennikarza, gdzie wam do tego sumienia narodu (...). Konformistyczni i zakłamani». W innym miejscu pisało «gorzkim obowiązku krzyku, że jest źle, źle, źle, gdzie nie spojrzysz -jeśli masz oczy otwarte jest źle, źle, źle». W innym akapicie było o (...) «wyzwalania się spod cenzury tej prawdziwej i bez przenośni, cenzury, która jak kaganiec władza narzuciła narodowi, twórczości wszelkiej i pisarzom»".

Istotnie, tak było. W trakcie przemówienia korzystałem jednak z tych notatek. Więcej szczegółów znajdą Państwo w mojej dokumentalnej książce "Życie wśród pisarzy, agentów i intryg" W każdym razie w swoim wystąpieniu uderzałem z całych sił w obu zakłamanych komunistycznych bonzów i broniłem prawa polskich młodych twórców do wolności i suwerennej wyobraźni, a więc broniłem w ten sposób także i Agnieszki Holland.

Dzisiaj już nie mógłbym jej bronić. Nowy film reżyserki „Zielona granica" przypomina mi najgorsze realizacje socrealistyczne.To sztampowy, tendencyjny i jednostronny produkcyjniak. Różni się tylko tym od dzieł typu „Podaj cegłę" że dysponuje znacznie lepszą techniką wyrażania emocji i rozwoju narracyjnych ścieżek. Zabrakło mi w tym utworze oddechu wielkiej i wolnej sztuki. A przede wszystkim zabrakło bogactwa duchowego, głębokiego zróżnicowania charakterów i dobrze uporządkowanej, atrakcyjnej i błyskotliwej kompozycji. To właściwie nie jest jeden film, tylko kilka oddzielnych obrazów luźno ze sobą po wiązanych. Już od samego początku, kiedy uchodźcy z Syrii i Afganistanu lecą samolotem w stronę Białorusi, każda niemal scena jest przewidywalna, a jest przewidywalna dlatego, że każda z nich jest sztampowa i propagandowa.

To nie film artystyczny, tylko publicystyczna rozprawka z góry narzuconą tezą i do bólu wyświechtaną akcją. Film poznawczo nie przesuwa ani o krok naszej wiedzy o zdarzeniach na polskiej, a zapewne nie tylko polskiej, granicy. Powtarza bowiem propagandowe slogany, banały i frazesy znane już wcześniej z agresywnych ataków jednej strony sceny politycznej przeciwko drugiej stronie sceny politycznej. Nie udawajmy, że to artystyczny film fabularny - to typowa agitka, powtórzmy to, publicystyczna, zrobiona tępym rzemiosłem, bez wyobraźni i subtelnych odcieni w budowaniu sytuacji, wydarzeń, miejsc, czasu i postaci. Nieustannie słyszymy krzyki i warczenie, zaś ciemny obraz rzeczywistości, murów, ulic, ludzi sprawia wrażenie, że znajdujemy się w jakimś pierwotnym, dzikim kraju. A setki wulgarnych, ordynarnych przekleństw pozwalają się domyślać, że rzuceni zostaliśmy do jakiegoś koczującego, nieokrzesanego ludu, który nie potrafi nic innego robić, tylko straszliwie lżyć, pić, wyzywać i bluzgać.

Reżyserka nie ukrywa, po której stronie narastającego konfliktu stoi. Padają brutalne, ciężkie i - powtórzmy to jeszcze raz - prymitywne oskarżenia przeciwko aktualnemu rządowi polskiemu, padają nawet nazwiska Kamińskiego, Ziobry i kogoś tam jeszcze, kiedy wyżywa się bezrefleksyjnie, ponuro i tępo na ekranie przeciwko aktualnej władzy Maciej Stuhr. Nie widać w jego roli choćby odrobiny inteligencji. Ukazany jest za to ziejący nienawiścią, w jakimś chorym, sadystycznym obłędzie barbarzyńsko wyglądający typ, który nie potrafi zapanować nad swoimi emocjami.

A jeżeli już chodzi o emocje, to Holland od początku do końca pokazuje swoich bohaterów w szarej, ponurej scenerii, kreśląc wizerunek kraju, w którym toczy się akcja, jako kraju brutalnego, brudnego, zwyrodniałego i bezdusznego, pozbawionego zasad i norm moralnych.To jakby rozpadająca się kraina, w której panują prawa dżungli, przemoc i okrucieństwo, a barbarzyńcy patrzą z uśmiechem, jak w błocie tonie dziecko. Nikt nie chce mu pomóc, bo to przecież dziki kraj. Straż Graniczna nic innego nie robi, tylko znęca się nad biednymi uchodźcami, karmiąc ich płynami z rozbitym szkłem i przerzucając ciężarne kobiety przez druty kolczaste. Żadnego cieniowania, różnicowania charakterów, żadnej delikatniejszej psychologicznej kreski. A przecież aż prosiło się, by w dwuipółgodzinnym filmie pojawiło się wiele barw, odcieni, świateł, indywidualnych rysów, znaków zapytania, wątpliwości, różnych charakterów i bogatych psychologicznie typów. Niestety, otrzymaliśmy smutny, polityczny gniot. Nie powinny się jednak były nim zajmować najwyższe władze, bo nie uchodzi, by prezydent i premier recenzowali filmy.

www.srokowski.art.pl

Opracował: Aron Kohn - Hajfa, Izrael

Stara Synagoga w Częstochowie

Stara Synagoga w Częstochowie – pierwsza synagoga częstochowskiej gminy żydowskiej, obecnie nieistniejąca. Znajdowała się na rogu ulic Nadrzecznej 32 i Mirowskiej.

Historia

Zanim przystąpiono do budowy synagogi, sąd rabinacki postanowił zebrać na ten cel pieniądze od członków nowo powstałej częstochowskiej gminy żydowskiej. W 1765 roku przystąpiono do budowy synagogi. W 1872 z inicjatywy ówczesnego prezesa gminy Leibela Kohena dokonano rozbudowy oraz kapitalnego remontu synagogi. Koszt remontu wyniósł 25 tysięcy rubli.

Kolejny remont przeprowadzono w latach 1928-1929, według planów profesora Pereca Willenberga z inicjatywy rabina Nahuma Asza. Zaraz na początku II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, hitlerowcy zdewastowali synagogę. Została wysadzona w powietrze w 1943 roku zaraz po likwidacji częstochowskiego getta. Po zakończeniu wojny usunięto jej zgliszcza, poszerzając chodnik przy ulicy Mirowskiej.

W synagodze oprócz zwykłych, typowo religijnych nabożeństw, odbywały się również uroczyste nabożeństwa za ojczyznę oraz z okazji ważnych wydarzeń historycznych. W niej również podczas zaborów przechowywano sztandary z okresu napoleońskiego.

Źródło WIKIPEDIA

Opracował: Janusz Baranowski – Tatar Polski, twórca Solidarności, potomek Powstańców Styczniowych, Legionistów, Generałów, Harcerzy, Szarych Szeregów, Żołnierzy Wyklętych

Recenzja filmu „Zielona granica"

Holland przedstawia Polaków służących w Straży Granicznej jako wulgarnych, bezlitosnych, prymitywnych oprawców, którzy nie mają ani krzty współczucia dla kobiet i dzieci.

Marcin Hałaś
Zrobiłem to za Państwa: w poniedziałek obejrzałem film Agnieszki Holland „Zielona granica" Zrobiłem to z rosnącym w czasie seansu wzburzeniem i obrzydzeniem, niemniej dochowałem dziennikarskiej rzetelności: będę pisał o czymś, co widziałem i przeanalizowałem. Zrobiłem to także z zawodowej ciekawości: z wykształcenia nie jestem przecież dziennikarzem, ale... teatrologiem i filmoznawcą.

We wrześniu 2019 r. odbyła się premiera filmu Patryka Vegi „Polityka". Film ten miał dla Platformy Obywatelskiej - w nadziejach jej zwolenników - „wygrać wybory" parlamentarne. Nic takiego się nie stało. Po pierwsze, Vega dość niechlujnie skręcił szereg luźno związanych ze sobą skeczy, po drugie - pokazał, że polityka to syf, niezależnie od partii, jaka ją uprawia. „Zielona granica" pod względem filmowej roboty prezentuje wyższy poziom propagandy, ale tegorocznych wyborów dla tzw. Koalicji Obywatelskiej nie wygra. Co więcej - odnoszę wrażenie, że ten film wcale nie jest przeznaczony dla polskich widzów, a przynajmniej nie w pierwszym rzędzie dla nich. To film na europejskie ekrany. I tam znakomicie spełni swoje zadanie - zohydzi Polaków jako rzekome czarne owce Unii Europejskiej.

O ile pod względem filmowym jest to dziełko zrobione na przyzwoitym poziomie (Holland to w końcu profesjonalistka), o tyle scenariusz przyprawia o ból zębów. Pierwsze ujęcia - imigranci lecą samolotem Turkish Airlines do Mińska. Czyli mamy potwierdzenie tezy, że nie są to bynajmniej najbardziej poszkodowani wojną uchodźcy, którzy stracili wszystko, ale ludzie, których stać na zakup biletu lotniczego i komfortową podróż.

Jedną z głównych bohaterek imigranckich, która jest okrutnie potraktowana przez Straż Graniczną, jest wykształcona Leila, która ucieka z Afganistanu. Z filmu dowiadujemy się, że: 1. Jej brat współpracował w Afganistanie z Polakami (w domyśle - z Wojskiem Polskim) i dlatego teraz ona musi uciekać.
2. Brat Leili obecnie mieszka w Ameryce. Tymczasem: w 2021 r., po opanowaniu Kabulu przez talibów, Polska zorganizowała ewakuację prawie tysiąca Afgańczyków, którzy współpracowali w tym kraju z polskimi żołnierzami z naszej misji wojskowej. Leila mogła więc do Polski przylecieć legalnie, na koszt polskiego rządu. Poza tym brat Leili, mieszkając w Stanach Zjednoczonych, mógł zapewne załatwić siostrze legalne zaproszenie. Ale kto by się takimi drobiazgami przejmował? W końcu to film nawet nie fabularny, a propagandowy.

W1940 r., za Hitlera, Niemcy nakręcili film zatytułowany „Żyd Siiss" do dzisiaj uchodzący za symbol antysemickiej propagandy. W filmie„Zielona granica" funkcjonariusze Straży Granicznej są zbiorowym Żydem Sussem, a poziom propagandowego kłamstwa wydaje się zbliżony. Holland przedstawia Polaków służących w Straży Granicznej jako wulgarnych, bezlitosnych, prymitywnych oprawców, którzy nie mają ani krzty współczucia dla kobiet i dzieci.Paszkwil i agitka w jednym, czyli Holland na posterunku

Bo w filmie uchodźcy to rodziny z małymi dziećmi i dziadkami. Nie zobaczymy tłumów młodych, silnych mężczyzn, szturmujących granicę z siekierami i konarami drzew. Film znieważa Polaków, bo dla widza polski żołnierz wydaje się reprezentantem polskiego narodu i społeczeństwa. Jaki jest cel takiej działalności? Zohydzenie Polaków, bo Holland ich po prostu nie lubi, czy też uzasadnienie w krajach zachodniej Europy wszystkich obecnych i przyszłych sankcji nakładanych na Polskę?

Jest też grupka „dobrych Polaków" - aktywistów, oczywiście musi być wśród nich biseksualna para. Na koniec Holland zmienia ton i skręca kilka scen proimigranckiej agitki. Oto trzech młodych Murzynów - nielegalnych imigrantów - zostaje ze strefy granicznej wywiezionych przez aktywistów i ukrytych w domu bogatej rodziny. Tam wszyscy przy stole konwersują po francusku, a potem Afrykańczycy rapują z nastoletnimi dziećmi gospodarzy. Całość wygląda niczym obrazek z broszur Świadków Jehowy, a raczej - to lepsze porównanie - sowieckich propagandzistów. To też clip dla zachodniego widza.

Na zakończenie Holland daje sceny z polsko-ukraińskiej granicy z lutego 2022 r. Pokazuje, jak funkcjonariusze Straży Granicznej z ciepłem otaczają opieką uciekinierów z Ukrainy i informuje, że Polska przyjęła prawie 2 miliony uchodźców z Ukrainy. Czyżby reżyserka poczuła, że jednak przesadziła w pałkarskiej jednostronności? A może chciała zasugerować, że Polacy są wrodzy tylko wobec ludzi o innym kolorze skóry? Mądry widz (wątpię, czy taki trafi na film) powinien od razu wyczuć, że Polacy doskonale potrafią rozróżnić prawdziwych uciekinierów od nielegalnych imigrantów, którzy zamiast na przejście graniczne, gdzie mogą złożyć wniosek o międzynarodową ochronę, kierują się na - nomen omen - zieloną granicę.
Jeżeli mogę z czymś porównać „Zieloną granicę" Holland, to tylko z „Malowanym ptakiem" Lewinkopfa/Kosińskiego. W obu dziełach widać podobną zajadłość w nienawistnym szkalowaniu Polaków. Agnieszka Holland, korzystając z propagandowych kalek, zrealizowała paszkwil na współczesną Polskę i współczesnych Polaków. I teraz ten paszkwil będzie pokazywany na Zachodzie jako prawda.

Opracował: Janusz Baranowski – Tatar Polski, twórca Solidarności, potomek Powstańców Styczniowych, Legionistów, Generałów, Harcerzy, Szarych Szeregów, Żołnierzy Wyklętych

Czy autor piszący, że Żydzi byli dyrektorami więzień, gdzie torturowano polskich więźniów, był antysemitą? Krew z krwi, kość z kości „krakówek", siostra „warszawki".

Jacek „Rekontra" Piasecki
Emigracja jako forma egzystencji rzecz ciekawa bez przyjaciół i bez krewnych pod namiotem żyć bez sankcji obowiązków każdy przyzna że na barkach ciąży nam ojczyzna mroczne dzieje atawizmy rozpacz znacznie lepiej w lustrach żyć bez trwóg i Portret Czesława Miłosza i kłopoty poety ze wspólnotą namalował Zbigniew Herbert. Jakże aktualny, gdy obrońcy Holland i jej antypolskiego bękarta mówią: nie widziałem, ale chodzi o wolność twórcy.

Wolność twórców
Tę wolność Polacy przerabiali na własnej skórze, gdy twórcy zaczęli jej zażywać we Lwowie w 1939 r. kolaborując ze Stalinem, który w 1944 r. wysłał do Polski Jakuba Bermana z ekipą żydokomuni- stów:
„przypomnijmy lata powojenne. Żydzi w SB zajmowali wysokie stanowiska niemal w każdym urzędzie czy przedsiębiorstwie, byli dyrektorami więzień, gdzie torturowano polskich więźniów nie tylko politycznych. Przecież jasne, że te fakty po¬zostały w pamięci społeczeństwa. Jak również to, że wielu Żydów nałożyło na rękawy czerwone opaski i łowiło oficerów oraz żołnierzy na Wschodzie. Widziałem te akcje na własne oczy w Równem i w Łucku" - Tadeusz Kwiatkowski „Ważne, nieważne Dziennik Tom I 11974- 1998" (ukazał się tydzień temu), autor polemizuje z Brandysem, gdyż, parafrazując, z komunisty ponownie wylazł Żyd.
Żydzi w każdym urzędzie? Używając statystyki, można stwierdzić - inwazja żydokomunistów. Berman i „odcinek" kultura i prasa?
Mirosław Szumiło w pracy „żydokomuna® w aparacie władzy «Polski Ludowej®" pisze o zaangażowaniu Żydów na froncie propagandowym - w radiu i prasie. „Polskie Radio" Wilhelm Billig - KPP i Komintern, działacze pochodzenia żydowskiego stali na czele większości redakcji tematycznych. Prasa? Czołowe pisma PZPR w 1948 r. Wśród 11 nazwisk ośmiu komunistów pochodzenia żydowskiego. Ogniwa systemu prasowego: PAP - Julia Minc, Wydawnictwo „Książka i Wiedza"- Roman Werfel, RSW Prasa - Leon Bielski (Klagsblad). Wszechwładnym zarządcą świata wydawniczego i literackiego był Jerzy Borejsza, brat Różańskiego, o którym Miłosz pisał: „Byłem w jego stajni, wszyscyśmy byli".

Żydokomuna
Czy autor piszący, że Żydzi byli dyrektorami więzień, gdzie tor-turowano polskich więźniów, był antysemitą? Krew z krwi, kość z kości „krakówek" siostra „warszawki" Skarbnica informacji o ży-ciu kulturalnym w PRL, rocznik 1920. A CV?
W dniu śmierci Zbigniewa Herberta zanotował w dzienniku: „Po artykule o kolegach, który wydrukował w prasie, uważam go za człowieka miałkiego, o niskich instynktach, zazdrosnego i wrednego. (...) Herbert należał do skrajnych nacjonalistów, miał do czynienia z Ligą Republikańską, sprzeciwiał się układom przy Okrągłym Stole. Bardzo nieciekawy człowiek".
W 1984 r. w „Gazecie Krakowskiej" wydrukowano wiersze Szymborskiej, Woroszylskiego, Brauna z ich tek apoteozy komunizmu: „Uważam to za świństwo. Niemal każdy twórca miał chwilę entuzja-zmu i nadziei na lepszą przyszłość po wojnie".
Czyli, poematy Woroszylskiego i Mandaliana o towarzyszach z UB, Szymborskiej o Stalinie i Partii, Słonimskiego hołd zło¬żony wierszem Bierutowi, ta ich chwila entuzjazmu trwała bite dziesięć lat, ich nadzieja na lep¬
szą przyszłość, gdy jednocześnie w kaźniach Bermana Romkow- ski, Fejgin i Różański torturowali i mordowali żołnierzy AK. Nadzieja, gdy Stalin z Bermanem instalowali Sowiety po wsze czasy - piszę szybko, nie będę szu¬kał licznych cytatów Miłosza, nie chcę cytować z pamięci.

Ze stryczkiem na szyi
Dzisiaj czwarta część o korzeniach „pedagogów wstydu" o naczelnym Bermanie, o żydokomunistach, i w ich tle żydokomunistach polskiego pochodzenia. Studiuję liczący 2 tys. stron stenogram „Proces Romana Romkowskiego, Józefa Różańskiego i Anatola Fejgina w 1957 roku" i dokonuję niezwykłych odkryć. Machcewiczom poumykały. 30 października 1957 r., 13 dzień procesu. Bermana pytają o jego osobistą sekretarkę.
Obr.: Pietruski. Jeśli chodzi o Duracz, kto żądał jej aresztowania. Św. Berman: Aparat beriowski i pod jego wpływem Stalin. Stalin w rozmowie z Bierutem zapytał, kto to jest Anna Duracz, i czy to prawda, że ona jest związana z Fieldem?
Obr.: Pietruski: Stalin sam uważał, że należy aresztować?
Św.: Berman: Poruszył sprawę Duraczjako agentki Fielda, która jest sekretarką Bermana. Wymowa tego faktu jest jasna.
Przew.: Czy to było przed aresztowaniem?
Św.: Berman: Naturalnie, że przed. Wymowa wyjątkowo jasna, widać, jak Stalin głęboko wnikał w wydarzenia w Polsce, jak mógł kreować wydarzenia (prowokacja kielecka), i jak posługiwał się Bermanem, który rządząc Polską, od 1949 r. chodził ze stryczkiem na szyi. I osiem lat przygotowywał się do procesu.

Operacja „antysemityzm"
Brak miejsca na testament Bermana, ujawnił zapis w rozmowie z Teresą Torańską. Krótko: Wyjątkowe plugawe plany żydokomunisty wobec Polaków. Wykrzyczał: „Naród musi wpoić się w nowy kształt. Musi "I Michnik, i Holland wypełniają testament, plan „stworzenia nowej świadomości Polaków" Holland szkalując polski mundur, którego nawet za komuny Moskwa się bała. W świat wysyłają wredny obraz Polski.
Berman zarządził "Operację antysemityzm" w 1956 r., uruchomił całą armię bermanków, pismaków i dziennikarzy, Kołakowskich, Broszkiewiczów i Koźniewskich, w tym ojca reżyserki. Cóż się wydarzyło?
23 kwietnia 1956 aresztowani zostali wiceminister UB Roman Romkowski oraz Anatol Fejgin, a Józef Różański siedział od 1954 r.
W paryskiej „Kulturze" Konstanty Jeleński, niańka „Żydów"z ulicy Puławskiej, w artykule „Od endeków do stalinistów" zatrąbił: „Od kwietnia 1956 ukazała się jednak w polskich dziennikach i tygodnikach cala seria niezmiernie alarmujących artykułów o przejawach antysemityzmu w Polsce. Cytuje się niewiele faktów, ale są one przerażające"
Witold Gombrowicz pisał, że kupę gazet z Kraju przesłał mu Giedroyć: „Nowa Kultura", "Życie Literackie", „Przegląd Kulturalny", „Po prostu"..., dlatego przejrzałem roczniki wymienionych tytułów.
W „Nowej Kulturze"do października nie ukazał się żaden artykuł o antysemityzmie w Polsce. W „Po prostu"- niby pamiętnik „Hanki Szwarcman" o nacjonalizmie w Polsce - ukazał się dopiero 20 maja, a 27 maja antysemitów ostrzelał rewizjonista (pupil „Kultury") Kołakowski - 7 czerwca, tydzień później, "Przegląd Kulturalny" Gottesmana drukuje pierwszy tekst o antysemityzmie, paszkwil Broszkiewicza „Okrutne dzieci i sprawy dorosłych" ściągę dla Stuhra do listy dialogowej nienakręconego filmu Holland: „Jest jedna na całą klasę dziewięciolatków i dziesięciolatków. Siedzi sama w swojej ławce - żadna z koleżanek i żaden z kolegów nie chcąz nią sąsiadować. Raz tylko doszło do jawnego okrucieństwa, krzyków, obrzucania grudkami ziemi i kamykami. Uciekła swym prześladowcom"
„I w ten sposób, w roku 1956, w jedenaście lat po zdobyciu Reichskanzlei, w jedenaście lat po rozbiciu bram kacetów - mamy w Polsce przypadek getta ławkowego (...) podług ustaw norymberskich jej koleżanki i koledzy mają głęboką rację, wołając na nią: «TyŻydówo!»"
Stalin osierocił żydokomunistów, których wysłał do Polski - ku ich szczęściu, procesy kremlowskich lekarzy - w 1953 r., ale w 1956 r. było wiadomo, że UB musi być rozliczone.
Kwiatkowski w 1979 r.:„Ludzie pamiętają bowiem, że po wojnie kierownictwo UB składające się z samych Żydów wykonywało niesprawiedliwe i kończące się zwykle zgonami wyroki na członkach Armii Krajowej i na innych «podejrzanych» osobach. Józef Różański, Józef Światło i wielu innych, którzy zmienili nazwiska na polskie, a nawet szlacheckie, niechlubnie zapisali się w najnowszej historii. Więc ta ostentacja (ale czy do końca to prawda?) Kazia mnie bardzo zdziwiła" Kazio to Kazimierz Brandys, jeden z najbardziej parszywych instalatorów Sowietów w Polsce. A16 kwietnia 1984 r. Kwiatkowski zapisał:
„W «Życiu Warszawy® nekrolog poświęcony Jakubowi Bermanowi. Oczywiście «ukochany Ojciec, Brat i Dziadek® podpisane przez rodzinę. Niewielki i skromny. Nie pojawił się o jego śmierci żaden oficjalny komunikat w żadnym z mediów. I pomyśleć, że ten człowiek rządził kiedyś naszym krajem i wydał mnóstwo wyroków na tysiące ludzi. Ze strachu trzęśli się nawet jego najbliżsi współpracownicy. Niby druga osoba w po Bierucie, ale ogólnie wiadomo, że ma lepsze niż on układy w Moskwie"

Niańki Bermana
Przerywam, nawet nie w połowie. 12 listopada 1957 r. w „Życiu Warszawy" ukazał się komunikat: „Wyrok w procesie b. wyższych funkcjonariuszy b. MBP. Roman Romkowski, wiceminister BP Romkowski -15 lat, Józef Różański, b. dyrektor Dep. Śledczego - 15 lat, Anatol Fejgin - b. dyr. X Departamentu - 12 lat"
Potrafisz sobie, Czytelniku, wyobrazić, że w paryskiej „Kulturze" u Giedroycia, nie znalazłem najmniejszej wzmianki o wyroku, o procesie, i o zbrodniach Bermana? A przecież paryskie niańki miały w Polsce zastęp informatorów. Za tydzień.

Opracował: Janusz Baranowski – Tatar Polski, twórca Solidarności, potomek Powstańców Styczniowych, Legionistów, Generałów, Harcerzy, Szarych Szeregów, Żołnierzy Wyklętych

Gdyby nie Rosja, komuna Michnika nie przetrwałaby jednego dnia. W biuletynach „S", na jedynce rysunek niedźwiedzia o rysach Leonida Breżniewa: „jak się zbudzi, to nas zje", i na stronie ostatniej, wersja dla dysydentów z alej Przyjaciół i Róż:„jak się zbudzi to... nam pomoże!"
Jacek „Rekontra" Piasecki
„W epoce «odwilży» i przełomu październikowego rewizjoniści odrzucili stalinowski komunizm w imię racjonalizmu i humanizmu. Dostrzegli w komunizmie zaprzeczenie rozumu. Rewizjoniści atakowali komunizm jako irracjonalną wiarę». Jerzy Andrzejewski sięgał do analogii z inkwizycją; Leszek Kołakowski tropił teologiczne dziedzictwo marksizmu; Adam Ważyk demaskował mistykę komunistycznej wiary" - Adam Michnik o przełomie 56/57 we „Wściekłość i wstyd" 1994.
„Wie pan, ja się często zastanawiałem, co by było, co zresztą jest rozumowaniem dość nierozsądnym, ale co by było, gdyby pozostała przy życiu ta garstka naprawdę wybitnych komunistów, którzy zostali po prostu zlikwidowani w latach 1936-1937-1938 w Moskwie" - rewizjonista Jerzy Andrzejewski , jeszcze w 1981 r. rozważał, co byłoby, gdyby Stalin nie „zlikwidował wszystkich swoich wybitnych towarzyszy, wszystkich Zinowiewów, Kamieniewów, już nie mówiąc o Trockim, Bucharinów",to byli intelektualiści, którzy dyskusjami rozpieprzyliby stalinizm.
Robole i żydokomuna
W organie prawdziwych demokratów z Czerskiej natrafiłem w sobotę na tytuł:„W «Solidarności» nie brakowało «roboli», którzy wroga widzieli w (żydokomunie®". Bzdura. Wrogiem była Rosja.
Gdyby nie Rosja, komuna Michnika nie przetrwałaby jednego dnia. W biuletynach,^" na jedynce rysunek niedźwiedzia o rysach Leonida Breżniewa : „jak się zbudzi, to nas zje" i na stronie ostatniej, wersja dla dysydentów z alej Przyjaciół i Róż: „jak się zbudzi to... nam pomoże!".
O „żydokomunie" można było usłyszeć na zjeździe, gdy powtarzała manewr z 1956 r., wpychając się do pierwszego szeregu
demokratów„z ludzką twarzą socjalizmu"
Natrafiłem na żydokomunę na jedynce w tytule, kliknąłem, ale tytuł artykułu Jarosława Bratkiewicza brzmiał: „To nie knowania Kaczyńskiego podzieliły Polaków, tylko ich postawy w obliczu modernizacji".
Modernizatorów ominąłbym szerokim lukiem.Tytuł pierwotny z„robolami" i „żydokomuną" zniknął całkowicie, ale zachowałem go „ku pamięci". GieWu zatrudnia mistrzów żonglerki tytułami, znikają i przerobione się pojawiają, i znikają. Orwellizm czysty.
Lead artykułu: „W PRL ludności interioru nie doskwierał brak wolności, tylko podejrzenie, że władza dzieli niesprawiedliwie, bo za wszystkim stoi jakaś przez Boga wyklęta żydokomuna" i poniżej -„Adam Michnik poleca".
Czytam, że głupawy wers z piosenki „Bo wszyscy Polacy to jedna rodzina..." w duchu patriotyzmu pisowskiego jest mottem „do rozgoryczenia, które rodzi kondycja polskości w obliczu wyzwań modernizacji i ponowoczesności".
Michnik poleca, autor przekonuje, że w„Solidarności"nie brakowało„roboli"o mentalności „wschodniej" którzy wroga widzieli głównie w „żydokomunie"(w jej różnych, fantazyjnie wyobrażanych upostaciowieniach), i że owa „patriotycznie" a więc antyinteligencko i antysemicko nastawiona część robotników antycypowała dzisiejszy PiS.
Nazwiska „postaci" nie padają. Czytam, że rewolucja solidarnościowa podjęta przez lud pracujący miast i wsi" podążała po omacku ku demokracji zachodniej, na szczęście chorążymi tej rewolucji była „merytokracja solidarnościowa: co światlejsi przywódcy i eksperci".
A po 1989 r. dzięki unijnej polityce spójności Polska po raz pierwszy od ponad 300 lat poszybowała gospodarczo ku wyżynom,,,zadając kłam «od-wiecznej» polskiej siermiężności i łachmaniarstwu w ekonomice".

Rzygowiny rewizjonistów Zostawiam autora z jego pogardą do społeczeństwa, gdyż mam szefa red. Michnika, niegdysiejszego pryncypała wszystkich pryncypałów, autora „Wyznań nawróconego dysydenta"z„Któż ma czelność zwać mnie odszczepieńcem" (dowód łatwy), autora „Wściekłości i wstyd u" z tekstami, a jakże „Szkice z polskiego piekła" oraz cytowanym artykułem „Wściekłość i wstyd": rewizjoniści zwyciężyli, gdyż umieli wyzwolić się duchowo z gorsetu doktryny komunizmu, który utracił swą kusicielską moc.
Lista Michnika: m.in. Kołakowski, Brus, Geremek, Baczko, Woroszylski, Brandys, Kott, Ważyk, Bauman, Bocheński - koalicja nazwisk o pierwszorzędnym znaczeniu w polskiej kulturze, to oni zwyciężyli jako prekursorzy.
Ludwik Flaszen  w 1955 r. opisał uwalnianie się rewizjonistów z gorsetu dogmatów, gdy zaczęli tonąć we własnych rzygowinach. Stwierdzili, już po śmierci Stalina, że Historia to nie posag z granitu, tylko ciekła maź zmieniająca formę, ta najnowsza - gdy strach sięgał komuchom gardeł - poraziła zmysły rewizjonistów światłem i tumultem. „Zrobiło im się mdło. I dalejże czynić jawnie to, co dotąd ośmielili się czynić zaledwie
w ukryciu: dalejże womitować wszystkim": przemilczanym, niedopowiedzianym, skłamanym, pozornym, nonsensownym,„dalejże womitować wszystkim z leżatym, starym, połkniętym na chybcika, historią i koniecznością, względnością wszechrzeczy..
Czas Wielkich Torsji, womitujmy przeto, bowiem jest samym zdrowiem. Niechaj wrą w brzuchach oczyszczające fermenty, . womitujmy ustami i gałkami ocznymi, dużym palcem lewej nogi... najmniejszy nawet organ ciała niechaj womituje własnym przemysłem.
Sztuka womitowania łatwo dostępna: „Życie Literackie" z 30 października 1955 r.
Redaktorze Michnik!
Polecasz tekst, w którym czytam, że„ludności interioru nie doskwierał brak wolności" tylko podejrzenie, że za wszystkim stoi jakaś przez Boga wyklęta
żydokomuna. Czyżby jakiś twój przemalowany pastą do butów na tubylca cyngiel podsłuchał, że„ludność"mówi o„wyklętej żydokomunie"?
Jeżeli już, to „żydokomunie przeklętej" ludności wstrętnej. Skąd wytrzasnęliście ludność interioru"? Wpiszcie sobie do wyszukiwarki, Bralczyka trzeba. I nie opluskwiajcie zwrotu słowem „wyklęta". Żołnierze wyklęci antykomunistycznego podziemia - dzisiaj brzmi szlachetnie.
Wyklęta to taka, której społeczeństwo się wyrzeka.„Ludność interioru" wyrzekała się żydokomuny, która była jej całkowicie obcą, której jądrem byli: Jakub Berman, Hilary Minc, Julia Brystiger, Roman Zambrowski, Roman Werfel, Jerzy Borejsza, Romkowski, Różański, Fej-, wszyscy nasłani z Moskwy, a także -zaglądam do „Wspomnień i zapisków" Hugo Stelnhausa: „kierownictwo Rosji Sowieckiej po 1944 roku celowo wysyłało do Polski rzesze Żydów - litwaków, całkowicie skomunizowanych i obcych jakimkolwiek polskim tradycjom". Kowalski z interioru, który w Wolnej Europie wysłuchał audycji Józefa Światło, miałby ich wyklinać czy przeklinać?
Strach Bermana 13 grudnia 1954 r. Steinhaus za notował w„Zapiskach i wspomnieniach" że wysoki urzędnik UB Józef Światło  od kilku miesięcy w radio„denuncjuje wszystkich".
27 marca 1955 r. notuje, że kilka tysięcy baloników, każdy niosący po kilka egzemplarzy książki, puszczono z Bawarii. Wiele zrzuciło ładunek w Polsce, a walka z nimi jest niemożliwa, bo jest ich za dużo.
12 lutego 1956 r.: „Jednym z najbardziej obciążonych przez Światłę był dostojnik UB Różański (brat Borejszy). Za nadużycia władzy, torturowanie oskarżonych
i inne bezprawia dano mu pięć lat więzienia (niemal równocześnie skazano na osiem lat chłopa za nielegalny ubój bydła)" W ciągu jednego miesiąca więzienia opuściło ponad 70 tys. osób.
W maju mecenas żydokomuny Kołakowski układa tekst przestrogi: kiedykolwiek cień antysemityzmu, choćby najbardziej nikły, przemyka się pod bramami naszych domów - Uwaga! - kanalia stoi za rogiem, kontrrewolucja obnaża kły.
31 grudnia 1956 r. nowe śledztwo przeciw Różańskiemu, połączono ze śledztwem przeciwko Fejginowi i Romkowskiemu z MBR
Kołakowski rewizjonizm może sobie włożyć do kieszonki bon-żurki.
Stenogram i przypisy:„Proces Romana Romkowskiego, Józefa Różańskiego i Anatola Fejgina w 1957 roku". Kto chce zrozumieć mechanizmy żydokomuny, pozycja obowiązkowa.
Proces 30 września 1957 r., 13. dzień procesu, zeznaje świadek Berman.
Zajawka:
Obr. Brojdes: Czy pan kiedykolwiek wzywał do siebie Różańskiego?
Świadek Berman: Nie przypominam sobie.
Czy pan sobie przypomina bytność Romkowskiego czy Różańskiego....
Nie przypominam sobie. Romkowski: Bermana znam sporo lat, bardzo żałuję, że dzisiaj dużo rzeczy nie pamięta, w których decydował, dawał wskazówki. Siedzę na ławie oskarżonych, a świadek jest świadkiem: od 1944 r. jest tym, który z ramienia kierownictwa partyjnego faktycznie nadzorował pracę
aparatu bezpieczeństwa, nie mieliśmy nigdy żadnych tajemnic, z całym uporem żądał dokładności przebiegu pracy aparatu bezpieczeństwa, nie było ani jednego aresztu ... naj częściej - myśmy codzienny kontakt mieli - z tow. Bermanem".
Na sali sadowej nagle zgasło światło.
Przewodniczący: Zarządzam przerwę w związku z uszkodzeniem instalacji elektrycznej.
Romkowski miał ciężką noc. Po zostały jej ślady?

Aron Kohn - Hajfa, Izrael