Przymierze zawarte między Bogiem a Izraelem realizowane jest nieprzerwanie przez wypełnianie Boskich nakazów i zakazów Tory. Przepisy życia, zgodnego z tym Przymierzem, zawarte w tekście Chumaszu (Pięcioksięgu), nazywamy Prawem Pisa-nym. Ich szczegółowym rozwinięciem jest Prawo Ustne, spisane w księgach Talmudu i w kodeksie Szulchan Aruch. Przymierze na górze Synaj zostało zawarte przez Boga ze wszystkimi Żydami, z tymi zgromadzonymi wokół góry i z tymi, którzy kiedykolwiek się narodzą (ich dusze były tam obecne i Mojżesz widział je). Dlatego Prawo Pisane i Ustne obowiązuje wszystkich Żydów, tzn. każdego człowieka urodzonego przez Ży-dówkę. Kto miał matkę-Żydówkę, ten w Jom ha Din (w Dniu Sądu Ostatecznego) będzie sądzony wedle praw Przymierza, bez względu na to, czy chciał lub nie chciał być Żydem, a nawet i wówczas, gdy w ogóle nie wiedział i nie przypuszczał, że jest Żydem. Kto zaś jest z matki nieżydowskiej, lecz został spłodzony przez Żyda, ten ma prawo (i przywilej) być Żydem, lecz nie ma takiego obowiązku. Wolno mu wybierać i jego świadomy wybór będzie uznany przez Boga. Jeśli się przechrzci, będzie w Dniu Sądu oddzielnie sądząny za czyny z okresu życia, w którym był Żydem i oddzielnie za uczynki z okresu, w którym nim nie był.

Z końcem października, jak każdego roku, na cmentarzach chrześcijańskich robi się wielki ruch i zamieszanie. To tłumy ludzi przypominają sobie o swoich drogich, zmarłych już przodkach. Trwa wielkie sprzątanie, odnawianie i ozdabianie grobów. Czy to źle – nie, wręcz przeciwnie, bardzo dobrze, że ludzie przypominają sobie o swoich bliskich, których już nie ma wśród żywych. Z losów poszczególnych rodzin i pojedynczych osób składa się przecież historia całego narodu. W takim razie pamiętając o ludziach zmarłych i ich dokonaniach sprawiamy, że pamiętamy historię narodu i kraju, w którym żyjemy.