Założona w 1826 r. przy ul. Gwardiackiej Szkoła Rabinów od początku nie spełniała oczekiwań władz. Spodziewano się, że jej wychowankowie będą posłusznym narzędziem w rękach rządu i dzięki nim przeprowadzenie „reformy starozakonnych” będzie łatwiejsze.

Od chwili jej utworzenia, zarówno organizacja, cele, jak i program nauczania, a także obowiązujący uczniów uniform, zbliżony wyglądem do habitu księży katolickich, budziły ostry sprzeciw wśród większości społeczności żydowskiej Królestwa Polskiego. Znany i ceniony nie tylko przez wyznawców religii mojżeszowej — Abraham Stern, członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk, uważał, że szkoła ta doprowadzić może jedynie „do zepsucia pokoleń (...), a zatem i do ogólnej szkody kraju”. Początkowo społeczeństwo żydowskie bojkotowało ten zakład. Zdarzało się nawet, że grożono zemstą rodzinom, którzy zdecydowali się posyłać do niej swe dzieci. W rezultacie, w pierwszym roku jej istnienia było tylko 25 uczniów, ale w następnym już 42. Liczba ich zwiększyła się z czasem, dochodząc w 1846 r. do 260. Pochodzili oni z różnych stron Królestwa; gross uczniów stanowili jednak warszawiacy.

Historia Żydów jest historią nieszczęść ״narodu wybranego”, historią nieustającego zagrożenia. W dziejach tego narodu ponuro zapisały się niewole — egipska i babilońska. Grecy prześladowali Żydów modlących się do niewidzialnego Boga, odprawiających — ich zdaniem — dziwaczne, podejrzane ceremonie.

Marcin Makowski, doRzeczy, nr 28/280, 9-15.07.2018

Porozumienie między Polską a Izraelem w związku z kryzysem dyplomatycznym po nowelizacji ustawy o IPN prowadzone było w ścisłej tajemnicy. Kto był zaangażowany w rozmowy i czy to naprawdę koniec polsko-izraelskiego impasu?

Badacze dziejów nie są w stanie odpowiedzieć na pytanie od jak dawna żyją Żydzi na ziemiach polskich.

Jędrzej Kitowicz, kronikarz obyczajów za panowania Augusta III1 podaje, że Żydzi mieszkają w Polsce od zamierzchłych czasów. Polski historyk Tadeusz Czacki2 jest podobnego zdania. Joachim Lelewel, wielki polski historyk XIX wieku, uważał, że Żydzi przebywali w Polsce już w IX wieku, a inni historycy np. Maciejowski3 są zdania, że już w VIII wieku Żydzi byli na ziemiach polskich, a już na pewno, jak twierdzą, w IX i X wieku. Podobne poglądy reprezentują żydowscy historycy (Szymon Dubnów, Marek Wisz- nicer, Majer Bałaban, Mateusz Mieses, Iganacy Schiper, Rafał Mahler i inni).

Na żółtym mchu, wśród bagien leżał kiedyś kamień. Z pozoru zwykły, zwyczajny kamień. Kamień jak kamień.

Nie przejmuje się tym, jak wygląda rozpostarte nad nim niebo, jak szumi las i szemrze rzeka. Nie obchodzi go też, czym zajmują się jego sąsiedzi.

Ezaw i Szatan

W noc Pesachową Icchak zawołał do siebie Ezawa i tak do niego powiedział: „Wysłuchaj mnie uważnie mój synu. Tej nocy otwierają się w niebie skarbce, w których przechowywana jest rosa. Aniołowie wznoszą pieśni do Najwyższego i proszą Go o zesłanie na ziemię rosy oraz deszczu. Bóg przychyla się do ich prośby, albowiem tej właśnie nocy wszystkie modlitwy i prośby zostają przez Niego wysłuchane. Dlatego też, synu mój, idź na polowanie i złów coś takiego, z czego byś mógł przyrządzić dla mnie starwę. Ja zaś skorzystam z tej szczęśliwej nocy i obdarzę cię błogosławieństwem”.

W złych czasach wszystko podupada. Nawet nauka.

Z ״jeszywy” w Łoszczycach pozostał tylko jej przełożony, rabi Jekl, i jeden, jedyny uczeń.

Icchak i Abraham w żałobie

Powróciwszy do Beer-Szewy, Abraham już z daleka zauważył, że wejście do namiotu Sary jest zamknięte. Niepomiernie był tym zdziwiony. Rozejrzał się dookoła i spostrzegł, że zniknęły gdzieś świetliste obłoki, które otaczały dotychczas namiot Sary. I serce Abrahama zabiło niepokojem. Wsunął głowę w okienny otwór namiotu i od razu zauważył, że „ner tamid” (wieczna świeca) nie pali się. Zrozumiał, że z Sarą stało się coś złego. W mig pobiegł do sąsiadów i dawaj, wypytywać ich o Sarę. Sąsiedzi opowiedzieli mu to, co widzieli. Otóż ktoś zawiadomił Sarę, tę wierną i oddaną matkę, że jej ukochany syn Icchak zosał zabity. Natychmiast ruszyła w drogę do Hebronu. Abraham nie zastanawiał się długo i szybko ruszył w kierunku Hebronu. Po drodze w Kiriat-Arba znalazł ciało Sary. Jego ból i żal po śmierci żony nie miały granic.

Piotr Lewandowski, Gazeta Warszawska, 24/574, 15-21.06.2018

Apel do premiera Mateusza Morawieckiego. Panie Premierze, mając na względzie zarówno renomę i wiarygodność Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej, jak i konieczność desygnowania do tego gremium osób o nieposzlakowanej reputacji i znakomitym dorobku, pozwalam sobie zasugerować kandydaturę dr Ewy Kurek na funkcję przewodniczącej MRO kolejnej kadencji.

Z Grzegorzem Braunem - reżyserem i publicystą - rozmawia Aldona Zaorska, Gazeta Warszawska, 24/574, 15-21.06.2018

Zacznę od pytania podstawowego, ale i chyba najważniejszego - co się dzieje w naszym pięknym kraju, o czym nam nikt nie chce powiedzieć?

Instalacja żydowskiej suwerenności w Polsce z fazy planowania, obróbki propagandowej i wstępnej selekcji kadr przeszła do fazy operacyjno-infrastrukturalnej. Czego widomym znakiem jest już od paru lat ośrodek Polin w Warszawie - eksterytorialna de facto placówka cudzej suwerenności na naszym terytorium - czyli tzw. Muzeum Historii Żydów Polskich. Zwrócę uwagę, że placówka ta realizuje rozliczne zadania nie- będące częścią działalności muzealniczej, nawet biorąc pod uwagę jej „unowocześnienie". Utrzymuje ekspozycję, która jest sama w sobie produktem i narzędziem dezinformacji w zakresie stosunków polsko-żydowskich, ale i działa poza swoim terenem, bo prowadzi na całym terytorium RP swoje akcje i imprezy. Już o tym była mowa, zwłaszcza na łamach „Warszawskiej" ale warto przypominać, że to wszystko dzieje się na nasz - polskich podatników - koszt.