Hebrew Date: 7/9/5784 > Strona główna

02

Sty

Maria Janion - Inna niż w nekrologach PDF Drukuj Email
Ocena użytkowników: / 1
SłabyŚwietny 
Wpisany przez Aron Kohn, Hajfa – Izrael   

Piotr Szubarczyk, Warszawska Gazeta, nr 35, 28.08-3.09.2020 r.

W niedzielę umarła Maria Janion - filolog, historyk literatury, badaczka „polskiego antysemityzmu" i „nazizmu". Żydówka z Podlasia, lesbijka, ateistka, przez 30 lat działaczka frakcji żydowskiej w PZPR - od samego jej powstania.

Więcej…
 

23

Gru

Antonosze PDF Drukuj Email
Wpisany przez Rami Abramowicz Młodszy   

Obejmujące pod koniec XIX w. obszar 3270 dziesięcin powierzchni dobra Antonosze, zwane potocznie także Antonosz, w drugiej połowie XVIII stulecia były dziedzictwem Billewiczów . Helena Billewiczówna, wychodząc za mąż za Ignacego Morykoniego, starostę wiłkomierskiego, wniosła je w dom Morykonich. Prawdopodobnie jednak już w początkach XIX w. Antonosze znalazły się w posiadaniu Romerów h. własnego, czyli Scipiones. Była to rodzina saska, której jedna gałąź przeniosła się w XIII w. do Inflant, a po odpadnięciu tej prowincji od Polski przesiedliła się na teren Wielkiego Ks. Litewskiego. Z czasem utworzyła tam dwie linie, starszą generalską, czyli trocką, i młodszą, czyli upieką, ulegając stopniowo całkowitej polonizacji. W swej nowej ojczyźnie poprzez koligacje doszli Romerowie do dużego znaczenia i licznych urzędów ziemskich, głównie jednak w obrębie miejsc swego zamieszkania, a więc w woj. trockim i pow. wiłkomierskim. W ciągu XIX i w początkach XX w. największą, choć nie najstarszą rezydencją były Antonosze

.

Antonosze. Widok na pałac od strony parku, przed 1939 r.

Pierwszy z rodziny osiedlił się w Antonoszach Józef Michał Romer (1776 —1853), żonaty z Rachelą Kolovrat de Raes (1783 — 1855), córką podczaszego upickiego. Piastował on kolejno szereg ważnych funkcji, w tym w 1812 r. prezydenta miasta Wilna, w 1819 r. prezydenta Komisji Edukacyjnej Uniwersytetu Wileńskiego, a w łatach 1817 — 1821 prezesa Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności i marszałka guberni litewsko-wileńskiej z wyboru. W latach 1830 — 1832 przebywał na wygnaniu w Woroneżu. Oprócz Antonoszy posiadał jeszcze dobra Poweseje, Bohdaniszki, Krewno, Sterniszki, Granopol, Bołpiany, Dowgierdziszki, Dembina i Kurkliszki, które po jego śmierci rozdzielone zostały między potomstwo.

Po Michale Romerze Antonosze, Krewno, Sterniszki i Poweseje odziedziczył jeden z jego synów, Edward (1806 — 1878), wychowanek Uniwersytetu Wileńskiego przed 1830 r. Za uczestnictwo w spisku Szymona Konarskiego w latach 1837 —1838 skazany na śmierć, został następnie ułaskawiony i wysłany na dożywotnie osiedlenie w gub. wołogodzkiej, gdzie nabył dobra Pokrowsk. W wyniku starań siostry Anny Podbereskiej i wstawienia się gubernatora liii Bibikowa, mógł powrócić do kraju i rozwinąć szeroką działalność społeczną, związaną głównie z reformami w zakresie kwestii włościańskiej. Był też m. in. członkiem Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim, Wileńskiego Komitetu Włościańskiego i Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności. Wybrany w 1861 r. z pow. nowoaleksandrowskiego (jezioroskiego), w którym posiadał dobra, na pośrednika w sprawach włościańskich, piastował ten urząd do kwietnia 1863 r., kiedy to zbiorowo, wraz z innymi członkami, podał się do dymisji, za co ponownie został aresztowany i przebywał w więzieniu kowieńskim do wiosny 1863 r. Prócz spraw publicznych Edwarda Romera interesowało także malarstwo. Żonaty był dwukrotnie: najpierw z Anną Białłozorówną (1805 —1834), a po jej śmierci z przyrodnią siostrą zmarłej, Zofią Białłozorówną. Po Edwardzie Antonosze przeszły na jego najmłodszego syna Bronisława Antoniego (ur. w 1856 w Wilnie — zm. w 1899 w San Remo), żonatego z Marią Józefiną hr. Jundziłł (1869 — 1902). Ostatnimi właścicielami Antonoszy byli dwaj synowie Bronisława, Maciej (1890 — 1955), ożeniony z Marią Teresą Korybut-Daszkiewiczówną (1899 — 1953) oraz Bronisław (poległy w 1918 r.) .

Po objęciu Antonoszy Romerowie (używający w młodszych pokoleniach nazwiska Romer), zamieszkali w jakimś nieznanym dworze swych poprzedników. Ponieważ ów dwór spłonął w połowie XIX w., w 1855 r. Edward Romer rozpoczął budowę nowego, murowanego pałacu, któremu nadał zresztą cechy budowli starszej. Pałac ten, założony na rzucie szerokiego prostokąta, składał się z dwóch członów: właściwego budynku mieszkalnego oraz ustawionej przy jego prawym boku wieży, będącej przedłużeniem elewacji frontowej. Jednopiętrowa część mieszkalna, zaledwie sześcioosiowa, miała kondygnację dolną zaopatrzoną w niewielkie prostokątne okna, znacznie niższą od górnej, z oknami dużymi, zamkniętymi lukiem ostrym. Bryła budynku wzbogacona została umieszczoną w lewym narożniku trójścienną wieżyczką. Fasada pałacu, podobnie jak elewacje pozostałe, dzielona jedynie horyzontalnie gładką opaską międzykondygnacyjną, pozbawiona była wydatniejszych elementów dekoracyjnych. Tę część pałacu nakrywał wysoki, gładki dach czterospadowy. Dwukondygnacyjna wieża, wzniesiona także na planie prostokąta, z mezzaninem między pierwszym a drugim piętrem, opilastrowanymi narożnikami i płaskim, otoczonym krenelażem dachem, otrzymała wystrój zewnętrzny nieco bogatszy, akcentujący mocniej neogotycki styl całej rezydencji. Parter i pierwsze piętro wieży miały okna kształtu identycznego jak korpus główny. Część mezzaninową przebito okulusami, zaś piętro drugie, najwyższe, w elewacjach dłuższych trzema oknami wąskimi o zamknięciu ostrołukowym. Elewacje wieży wieńczył charakterystyczny dla neogotyku fryz koronkowy.

Nie dysponujemy żadnymi przekazami dotyczącymi architektury wnętrz. Bardzo ogólnikowe informacje mówią tylko o tym, że pałac miał stylowe urządzenie, złożone w dużym stopniu z mebli zabytkowych, a ponadto wiele dzieł sztuki i pamiątek rodzinnych. Znajdował się wśród nich m. in. zbiór pieczęci, tabakierek, pierścieni i obrazów . Nieocenioną wartość przedstawiało też archiwum rodzinne, zawierające akty od XVI do XIX w., z przewagą wieku dziewiętnastego, które na szczęście w zasadniczym zrębie ocalało .

Wśród papierów znajdowały się m. in. akta prawne majątkowe, dotyczące dóbr romerowskich, rachunki-regesty, dokumenty odnoszące się do organizacji i funkcjonowania sejmików gubernialnych, spraw reformy włościańskiej oraz działalności społecznej i kulturalnej Edwarda Romera. Poza tym archiwum zawierało korespondencję szeregu członków rodziny, w tym listy pisane w formie dzienników, dające obraz życia ziemiaństwa polskiego w XIX w. na ziemiach Wielkiego Ks. Litewskiego. Do grupy tej należały też ośmiotomowe dzienniki Michała Romera z lat 1827 — 1852, to jest z okresu pobytu jego w więzieniach, na zesłaniu i w An- tonoszach, dalej 24-tomowe dzienniki jego syna Edwarda, również z lat zesłania i działalności na terenie Wilna i na wsi, dzienniki żony Edwarda, Zofii z Białłozorów, z lat 1844—1877, Kazimiery z Białłozorów Tańskiej, siostry Zofii Romer owej, z lat 1870 — 1884 oraz dziennik Michała Piusa Romera (ur. 1880), syna Michała Kazimierza i Konstancji z Tukałłów, właściciela Bogdaniszek, z lat 1893 — 1895.

Pałac stał wśród znacznie starszego od domu, bardzo rozległego parku krajobrazowego, położonego na brzegu jeziora Naszys. Przed pałacem założony był rozległy gazon, od tyłu zaś, w gęstwinie drzew, pozostawiono szeroki prześwit, otwierający widok na jezioro.

Ostatnio zmieniany w Wtorek, 05 Styczeń 2021 09:19
 

23

Gru

Abele PDF Drukuj Email
Wpisany przez Rami Abramowicz Młodszy   

Położenie znajdujących się w pobliżu granicy z Kurlandią Abel było „rzadkiej piękności”, zanotowali autorzy Starożytnej Polski . Określenie takie usprawiedliwiała zarówno mocno sfalowana, pokryta częściowo lasami okolica, jak też malownicze jezioro z krystaliczną wodą, tej samej nazwy co miejscowość. Jako właściciele tych obszernych niegdyś dóbr pojawiali się kolejno Giedroyciowie, Tyszkiewiczowie, a w końcu Pietkiewiczowie, rodzina często na ziemiach Wielkiego Ks. Litewskiego spotykana, używająca różnych herbów. Do najzamożniejszych zaliczano właśnie Pietkiewiczów abelskich, pieczętujących się herbem Pomian i szczycących się wśród antenatów senatorem. Był nim Jerzy Pietkiewicz, biskup żmudzki (zm. w 1574). W 1794 r. Abele należały do Ignacego Pietkiewicza, piastującego, jak się wydaje, godność sędziego wiłkomierskiego , następnie do jego syna Benedykta i w końcu do wnuka Ludwika. W drugiej połowie XIX w. dobra te nabył Rajmund Tyzenhauz, po śmierci którego (1880) przeszły one na własność jego siostry Marii (1827 — 1890), zamężnej za Aleksandrem Przezdzieckim h. Roch (1814 — 1871). W posiadaniu Przezdzieckich pozostawał majątek ów aż do wybuchu drugiej wojny światowej. Ostatnim właścicielem był Aleksander Przezdziecki jun. (1911 — 1944), od 1937 r. żonaty z Katarzyną Komar z Rogówka, syn Jana (1877 — 1944) i Hermancji z Sapiehów.

Abele. Dwór od frontu, przed 1914 r.

Zapewne pod koniec XVIII w. Pietkiewiczowie wybudowali w Abelach stosunkowo niewielki, zaledwie dziewięcioosiowy, drewniany, na podmurowaniu, dwór klasycystyczny, parterowy po bokach, piętrowy pośrodku. Część środkową akcentował dodatkowo od strony podjazdu portyk o czterech szeroko rozstawionych kolumnach, wspierających belkowanie z fryzem tryglifowym oraz gładki trójkątny fronton. Strona ogrodowa zamiast portyku posiadała taras.. Dwór miał ściany zewnętrzne nie tynkowane, niezbyt duże prostokątne okna zaopatrzone w okiennice i wysoki, gładki, czterospadowy dach gontowy.

Abele. Dwór od frontu, przed 1914

Po obu stronach głównego domu mieszkalnego, oddzielone od siebie wielkim, gładko utrzymanym strzyżonym gazonem, stały oficyny. Jedna z nich mieściła pokoje gościnne, druga używana była do celów gospodarczych. Zarówno główny dom mieszkalny, jak i obie oficyny otaczał rozległy park, wyłącznie krajobrazowy o bardzo starym drzewostanie, założony na wysokim, górującym nad okolicą pagórku. Park i łączące się z nim ogrody lekkim stokiem opadały ku brzegowi jeziora. Po przeciwległej jego stronie, również na wzgórzu, stał drewniany kościół parafialny, ufundowany w 1629 r.

W czasie pierwszej wojny światowej cały dwór wraz z oficynami spłonął. Ostatni właściciel, objąwszy okrojony przez reformę rolną majątek na kilka lat przed drugą wojną, mieszkał w małym nowo zbudowanym domu.

Ostatnio zmieniany w Wtorek, 05 Styczeń 2021 09:19
 

23

Gru

Mapa województwa PDF Drukuj Email
Wpisany przez Rami Abramowicz Młodszy   

 


Objaśnienia do mapy szczegółowej (źródła i materiały)

  1. Podstawowy problem, jaki wyłonił się przy opracowywaniu koncepcji mapy, to skala w jakiej można by uzyskać w miarę czytelny obraz rozmieszczenia miejscowości (obiektów) opisanych w pracy R. Aftanazego. Wstępna analiza przestrzennego układu tych miejscowości ujawniła szczególne ich zagęszczenie w niektórych rejonach, co wskazywało, że optymalna będzie skala około 1:1 000 000. W ślad za tym pojawił się problem doboru odpowiedniego podkładu mapowego, obejmującego wschodnie i północne tereny Rzeczypospolitej w granicach przedrozbiorowych, podkładu zawierającego możliwie bogatą treść osadniczą i nie odbiegającego zbytnio od przyjętej skali. Przegląd zbiorów kartograficznych Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, Biblioteki Ossolineum oraz Instytutu Geograficznego Uniwersytetu Wrocławskiego nie dał w tym względzie zadowalającego wyniku. Dopiero dzięki uprzejmości doc. dr. Leszka Sawickiego uzyskano, z jego prywatnych zbiorów, unikatową mapę w skali 1:750 000, wykonaną w Instytucie Kartograficznym w Wiedniu, najprawdopodobniej wkrótce po ustaleniu granic II Rzeczypospolitej (mapa nie posiada daty wydania). Jej pełna nazwa: „Wielka Mapa Rzeczypospolitej Polskiej”. Nomenklaturę opracował dr Adam Tomaszewski, uzupełnił ks. dr Stanisław Kozierowski — Lwów i Warszawa. Nakład i własność Księgami Polskiej Bernarda Polonieckiego, New-York — The Polish Book Importing Co. Inc. Diapozytyw tej mapy, wykonany w Oddziale Wrocławskim Państwowych Wydawnictw Kartograficznych pozwolił na uzyskanie kopii służącej jako podkład do opracowywanej mapy.
  2. Uzyskany podkład wymagał pewnych przeróbek i uzupełnień. Długość geograficzna w siatce współrzędnych oryginału mapy liczona była od Ferro. Dokonano więc przeliczenia i wrysowano południki liczone od Greenwich. Jednocześnie centralny południk mapy, przebiegający w okolicach Wiednia, przesunięto na wschód, ustalając go na 24° długości wschodniej od Greenwich (przebiega przez Lwów). Wrysowano granice województw według stanu sprzed 1772 r.
    Ustalenie przebiegu granic było kolejnym zagadnieniem nastręczającym szereg wątpliwości z uwagi na występujące rozbieżności. „Mapa Polski za panowania Stanisława Augusta — w roku 1772” wydana nakładem A. Orgelbranda (Warszawa — 1849 r.), na której w znacznym stopniu opierał się Autor dzieła R. Aftanazy, zawiera granice województw o przebiegu niekiedy znacznie różniącym się od podawanych we współczesnych opracowaniach historycznych. Jednocześnie skala tej mapy (1 :3 000 000) nawet po trzykrotnym powiększeniu nie pozwala na precyzyjne przeniesienie granic na mapę podkładową. W rezultacie przebieg granic województw oparto na mapie Zbigniewa Rzepy „Polska w okresie rozbiorów”, skala 1:1000000, wyd. PPWK, Warszawa 1972 oraz na mapie Stanisława Litaka „Struktura terytorialna Kościoła łacińskiego w Polsce w 1772 r.”, skala 1:800000, wyd. Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego — Lublin 1979.
    Autor dzieła uwzględnia w swoim opracowaniu podział województwa ruskiego na poszczególne ziemie (Chełmską, Sanocką, Przemyską, Lwowską i Halicką). W związku z tym na mapę podkładową wniesiono również granice tych ziem, opierając się na mapach opracowanych przez Wandę Lewandowską: „Dobra Królewskie woj. ruskiego w latach 1661 — 1665” — skala 1:500000 (załącznik do: Lustracja woj. ruskiego 1661 — 1665, część II i III), wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1974—1976.
  3. Stosunkowo bogata treść mapy podkładowej (osadnictwo, sieć drogowa, podstawowe elementy fizjograficzne) ułatwiła niewątpliwie lokalizację miejscowości (obiektów) opisanych w pracy R. Aftanazego. Na mapie tej odnajdywano około 25 — 30% tych miejscowości, pozostałe trzeba było wyszukiwać na mapach szczegółowych. Szczególnie przydatna była tu mapa generała Wojciecha Chrzanowskiego: „Karta Dawnej Polski z przyległemi okolicami krajów sąsiednich”, 1 :300 000 — Paryż 1859. Wszakże i ta mapa nie umożliwiła odszukania i naniesienia na mapę podkładową wszystkich miejscowości opisanych w pracy. Stąd konieczność sięgania do wielu innych źródeł. Oprócz już wymienionych, korzystano z następujących:
    • Rizzi Zannoni — „Carte de la Pologne”, London, 1772
    • A.P.H. Nordman — „Carte Royaume de Pologne dans son etat actuel”, 1813
    • Dufour, Wrotnowski — „L’Atlas de 1’Ancienne Pologne” — Paris, 1850
    • Kriegskarten (arkuszowe) — 1 :300 000
    • tzw. „trzywiorstówki” — 1:126 000 (arkuszowe)
    • mapy sztabowe WIG i niemieckie — 1:100000
    • aktualne (dostępne) mapy republik i niektórych województw (obłasti) wydawane w ZSRR w różnych skalach.

    Opisy rezydencji nader rzadko zawierają bliższą informację o ich położeniu. Jednocześnie pod tą samą nazwą występuje często kilka, kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt miejscowości. Takie przykładowo nazwy, jak: Dąbrówka, Nowy Dwór (Nowydwór), Nowosiółki czy Ostrów — występują w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego w liczbie znacznie przekraczającej 100. Aby więc ustalić prawidłową lokalizację danego obiektu, konieczne było stwierdzenie zgodności danych zawartych w opisie rezydencji z danymi zawartymi w Słowniku geograficznym. Najczęściej opierano się na zgodności danych dotyczących właścicieli obiektu. Następnie opierając się na informacjach dotyczących położenia danej miejscowości, zawartych w Słowniku geograficznym, wyszukiwano ją na mapach szczegółowych i przenoszono w odpowiednie miejsce na mapę podkładową. W odniesieniu do miejscowości położonych na terenie Galicji posługiwano się ponadto skorowidzem opracowanym przez Szymona Chanderysa: Kompletny skorowidz miejscowości w Galicji i Bukowinie, Lwów 1909.
    Pomimo względnej obfitości źródeł nie udało się ustalić szczegółowego położenia kilku miejscowości. Przykładowo: nie znaleziono na mapach szczegółowych nazwy Wieprzata w woj. nowogródzkim, położonej (wg Słownika geograficznego) między Ilią a Radoszkowiczami; podobnie nazwy Bardziłowicze położone „między Dzwiną Zachodnią a dużym lasem mieszanym” w woj. połockim. Miejscowości takie oznaczone są w indeksie odpowiednim znakiem.
    Dodatkową trudnością w ustalaniu lokalizacji miejscowości były, występujące nierzadko, różnice w ich nazewnictwie w wykorzystywanych materiałach źródłowych. Na mapę wprowadzano nazwy miejscowości zgodne z podawanymi przez Autora dzieła. W stosunku do innych stosowano nazewnictwo według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego, przy czym — jeśli to w Słowniku zaznaczono — przyjmowano nazwy z okresu przedrozbiorowego (np. Jeziorosy zamiast późniejszej Nowoaleksandrowsk, a obecnie Zarasaj).
  4. Oprócz miejscowości (obiektów) opisanych w pracy, na mapie podkładowej zaznaczono również miasta wojewódzkie, powiatowe i inne, ważniejsze ze względu na pełnione funkcje lub znaczenie historyczne. Jako miasta powiatowe oznaczono niektóre miejscowości, które formalnie takich funkcji nie posiadały w okresie przedrozbiorowym. Przykładem mogą tu być tak zwane trakty (odpowiedniki starostw) w Inflantach Polskich. Podstawowym źródłem informacji w tym zakresie była praca Michała Balińskiego i Tymoteusza Lipińskiego: Starożytna Polska, Warszawa 1843—1846.
    Tak przygotowana mapa podkładowa służyła do wykonania roboczego rysunku mapy właściwej. W rysunku tym uwzględniono również sieć większych rzek i jezior oraz ważniejsze drogi jako dodatkowe elementy orientacyjne. Niezależnie od siatki współrzędnych geograficznych wrysowano odrębną siatkę służącą do wprowadzenia informacji o położeniu miejscowości (obiektu) w indeksie nazw. Skalę mapy oznaczono jedynie liniowo (bez oznaczenia liczbowego) z uwagi na przewidywane pomniejszenie rysunku mapy w druku. Tak przygotowany rysunek roboczy był podstawą do wykreślenia czystorysów map do poszczególnych tomów.
    Wymaganie Wydawnictwa, by mapy w każdym tomie były jednakowego formatu, wprowadza pewne komplikacje, nie tylko techniczne. Zróżnicowany zasięg obszarowy poszczególnych tomów, a zatem również map, przy jednolitym formacie, pociąga za sobą konieczność różnego stopnia ich pomniejszeń. Rzutuje to na końcowy efekt w postaci różnej wielkości napisów i niejednolitej skali map.
    Dla orientacji o obszarze objętym mapą do danego tomu wykonano dodatkową mapę w skali 1:6 000 000, z wykazaniem granic i nazw województw.
  5. Autorzy mapy wyrażają wdzięczność wszystkim osobom, które okazały pomoc w jej opracowaniu. Przede wszystkim Panu Leszkowi Sawickiemu za udostępnienie mapy, którą wykorzystano jako podkład do sporządzenia mapy właściwej; Paniom Ewie Szynkiewicz i Krystynie Szykule za wyszukiwanie i udostępnianie różnych materiałów kartograficznych ze zbiorów Instytutu Geograficznego i Biblioteki Uniwersyteckiej; Panu redaktorowi Henrykowi Jeszce z PPWK za konsultacje techniczne oraz Panu Andrzejowi Bielowi za staranne wykonanie czystorysów matryc.

Stanisław Wawrzyniak, Wrocław 1990

Ostatnio zmieniany w Wtorek, 05 Styczeń 2021 09:18
 

23

Gru

WIWAT WSZYSTKIE STANY.... PDF Drukuj Email
Wpisany przez Administrator   

Każdy uczeń wie, że głównymi współtwórcami Konstytucji 3 maja byli Stanisław August Poniatowski, Ignacy Potocki, Hugo Kołłątaj i Scipione Piattoli. Ale mało ho wie i pamięta, że spośród tej czwórki, jedynie ksiądz Kołłątaj nie był wolnomularzem. Masońskie fartuszki nosiła zdecydowana większość przywódców Towarzystwa Patriotycznego, które odegrało decydującą rolę przy pozyskiwaniu zwolenników uchwalenia tej pierwszej, demokratycznej ustawy zasadniczej, na kontynencie europejskim.

Więcej…
 

20

Gru

Tatarskie szlaki PDF Drukuj Email
Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski   

Jacek Komuda, DoRzeczy, nr 42, 19-25.10.2020 r.

Tatarzy napadali na Rzeczpospolitą kilkoma trasami, które już w XVI w. zwano „szlakami". Nie były to w żadnym sensie drogi ani trakty, ale po prostu obszary dogodne do szybkiego przemieszczania się ruchliwej jazdy. Przejścia między wododziałami wielkich rzek, górami, błotami i trzęsawiskami, którymi można było wtargnąć niespodziewanie w głąb Korony, a potem zbiec, uprowadzając w koszu tłumy jasyru. Każdy z tych szlaków omijał przeprawy przez rzeki i ich dopływy, aby nie spowalniały krymskich wojowników w pędzie.

Więcej…
 

18

Gru

... daj Architekcie wejść w Rodzinny Dom PDF Drukuj Email
Wpisany przez Administrator   


Zanim

zamknę oczy –

i wypali się

świeczka –

i przejdę

na drugą stronę

przeistoczenia –

w jasny,

czy ciemny

Cień.


Daj Architekcie –

wejść,

w Rodzinny Dom,

namalowany –

wspomnieniem dziecka.


Niechciany tu.

Niechciany tam.

Zawsze pod wiatr

i deszcz

i sam.


Zanim

zamknę oczy –

daj

Architekcie wejść –

w Rodzinny Dom.


Ten wiersz Br:. Marka B. recytowany był w kwietniu 1996 podczas prac Sz:. L:. Wolność Przywrócona

Opracował: Brat Bruno – Monaco

 

24

Lis

Furia Grabowskiego PDF Drukuj Email
Wpisany przez Aron Kohn   

Wojciech Wybranomtd, DoRzeczy, nr 20, 11-17.05.2020 r.

„Polska nie jest normalnym krajem”, „IPN należałoby zamknąć” i oskarżenia o „nacjonalistyczną ofensywę” - tak prof. Jan Grabowski, autor książki „Dalej jest noc”, reaguje na badania podważające wiarygodność jego opowieści o masowym udziale Polaków w zagładzie Żydów

Więcej…
 

20

Lis

Tatarski obrońca konstytucji PDF Drukuj Email
Wpisany przez Reb. Janusz Baranowski   

Jacek Komoda, DoRzeczy, nr 17, 20-26.04.2020 r.

W północno-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie bialskim, leży Studzianka, która w wiekach XVIII i XIX była jedną z bogatszych wsi tatarskich. Na miejscowym, zachowanym cmentarzu muzułmańskim znajduje się nagrobek gen. Józefa Bielaka, dowódcy pułku przedniej straży Wielkiego Księstwa Litewskiego. Był on jednym z wielu polsko-litewskich Tatarów, którzy poświęcili się służbie wojskowej, uczestnikiem licznych bitew i bohaterem wojny polsko-moskiewskiej w 1792 r., za którą otrzymał Virtuti Militari.

Więcej…
 

17

Lis

Pewna historia z marca 1968 r. PDF Drukuj Email
Wpisany przez Aaron Baranowski, Londyn – Wielka Brytania   

Maria Ejzen

Pytasz mnie o rok 1968. Dziwię się, że nic nie wiesz, a potem przypominam sobie, że miałaś wówczas zaledwie 8 lat. Tak, przeżyłam „owego” roku różne straszne historie, ale dziś opowiem ci inną historię.

Więcej…
 
<< Początek < Poprzednia 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Następna > Ostatnie >>

JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL